H γ-γ-γ-γενιά μας πρόλαβε να οργιστεί και να μεγαλώσει

Πριν από 52 ολόκληρα χρόνια, τέτοια μέρα, οι Who, γνωστοί για το ταλέντο και την παλαβομάρα τους, ηχογράφησαν ένα σύγχρονο teenage ύμνο: το My Generation, «Η γενιά μου», ηχογραφήθηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1965 στα Pye studios του Λονδίνου για να κυκλοφορήσει ως σινγκλ λίγες μέρες αργότερα. Στην αρχή, το BBC αρνήθηκε να το παίξει, γιατί "δεν ήθελε να προσβάλλει τους ανθρώπους με τραυλισμό".

Κάπως έτσι γράφονται τα ιστορικά δεδομένα, που όταν επαναλαμβάνονται, επιστρέφουν ως φάρσα. Η πρώτη φορά όμως στην προκειμένη περίπτωση μόνο τραγωδία δεν ήταν. Αντίθετα, ήταν ένα κάλεσμα σε κάθε είδος εξέγερσης, ηχητικό και στιχουργικό.

Τα 3 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα που έγραψε ο Πιτ Τάουνσεντ, ο οποίος θα περάσει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς του 20^ου αιώνα (και πείτε ό,τι θέλετε), ήταν βασικά αυτό: μια ηχουργική αδρεναλίνη που καρφωνόταν στα κέντρα ακοής, όπως περίπου η ένεση στο στέρνο της Μία Γουάλας, στο Pulp Fiction. Ο κιθαρίστας της αλλοπρόσαλλης μπάντας δεν έκανε τις γνωστές του φιοριτούρες, αυτές τουλάχιστον στις οποίες ολίσθησε με αγαπημένο τρόπο στα μεταγενέστερα άλμπουμ, αλλά τα έγραψε απλά, κατανοητά και… πάνκικα.

Στους στίχους, τα πράγματα έμπλεξαν ακόμα περισσότερο. Αντίθετα με το Satisfaction που πάνω-κάτω τα ίδια έλεγε (και είχε ήδη κυκλοφορήσει το ίδιο καλοκαίρι), το My Generation ήταν οργίλο, διονυσιακό και πολύ λιγότερο «διανοουμενίστικο», με στίχους που τους καταλάβαιναν οι cockneys και κατέληγαν στην πρώτη ξεκάθαρη δήλωση μιας νεολαίας που τα ‘χε πάρει στο κρανίο. Δεν σας γουστάρουμε, τελεία και παύλα: hope I die before I get old.

Και μετά… η γενιά μεγάλωσε και γέρασε. Δύο από τους Who και εκατομμύρια άλλοι παρμένοι που τραγούδησαν το My Generation, γέρασαν μαζί του. Πώς όμως να τους κατηγορήσεις ως ριψάσπιδες, αφού και τώρα ακόμα, όταν ο Ντώλτρι αρχίζει να τραυλίζει “g-g-g-generation”, νιώθουν την ίδια ανατριχίλα;