H εκδίκηση του ιουδαίου παπά

Πριν από 40 ακριβώς χρόνια, οι Judas Priest, οι οποίοι έπαιζαν την Παρασκευή που πέρασε στην Αθήνα, κυκλοφορούσαν το όγδοό τους άλμπουμ, το Screaming for Vengeance. 

Ο δίσκος ήταν αυτός που διαδέχθηκε το κάπως απογοητευτικό Point of Entry και ενώ η μπάντα φανερά προσπαθούσε να βρει (και) τον εμπορικό της δρόμο.

Οι πέντε Pries βρίσκονταν στην Ίμπιθα όπου ηχογραφούσαν (για φορολογικούς κυρίως λόγους) και αυτό που ήθελαν ήταν κάτι πιο τσαμπουκαλεμένο από την καλύτερη συνολική τους πρόταση μέχρι τότε, το British Steel, αλλά ταυτόχρονα και πιο εμπορικά αναγνωρίσιμο. Έτσι, γεννήθηκε το Screaming for Vengeance.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Όποιος-α έχει δει τους Priest από κοντά, ξέρει πώς όταν ξανανοίγει η αυλαία για το πρώτο encore, o KK θα μπει (έμπαινε δηλαδή) με ένα παραπονιάρικο ριφ, πιο αγγλικό και από ταξί Λονδίνου και ο Γκλεν ακολουθεί με ένα κοφτό ντου, για να παρασύρει όλη τη μπάντα, εκτός βέβαια από τον ηγέτη του μεταλλικού και όχι μόνο στυλ, τον Ρομπ Χάλφορντ, ο οποίος τραγουδάει το Hellion/Electric Eye σαν να πίνει Ντομ Περινιόν σε μπανιέρα από όνυχα.

Ωστόσο, η εισαγωγή του δίσκου δεν ήταν η πιο αναγνωρίσιμη στιγμή του. Η μπάντα έβαλε την τελευταία στιγμή το πεντάλεπτο You’ve Got Another Thing Coming, ώστε να φτάσει τα 38 και κάτι λεπτά ο δίσκος. O κόσμος το πήρε και το έκανε το πιο πετυχημένο εμπορικά σινγκλ του δίσκου.

Ο δίσκος δεν πάει πίσω στα υπόλοιπα κομμάτια, όπως το ομώνυμο και το κίνκι Pain and Pleasure.

Οι Priest είχαν ήδη ηγεμονική θέση στο ευρωπαϊκό μέταλ και την επιβεβαίωσαν δύο χρόνια αργότερα με το Defenders of the Faith.