Για πες κανά κουτσομπολιό…

Oι αφορισμοί για τους δημοσιογράφους είναι γνωστοί: Ότι είναι όλοι αλήτες και ρουφιάνοι, ότι όλοι τα παίρνουν ή ότι είναι φορείς της εξουσίας τελικά.

Σίγουρα για την ευκολία με την οποία διατυπώνονται οι αφορισμοί αυτοί, φταίει και ο ίδιος ο δημοσιογραφικός κόσμος, που δεν υποστήριξε τον εαυτό του όταν έπρεπε και που δεν μπόρεσε (ή δεν ήθελε) να διορθώσει τις στρεβλώσεις. Αυτή είναι μια μεγάλη ιστορία για άλλη φορά…

Στα 20 χρόνια δημοσιογραφίας μας στα Γιάννενα, έχουμε βιώσει την εμφάνιση «δήθεν» μέσων μαζικής ενημέρωσης τα οποία πλήθυναν με την έκρηξη της διαδικτυακής πληροφόρησης και ενημέρωσης. Τέτοιες «δήθεν» ενημερωτικές ιστοσελίδες ή ιστολόγια (με ή χωρίς διαφημίσεις –άλλη ιστορία αυτή) υπάρχουν και σήμερα. Πάντα σε περιόδους κοινωνικής και πολιτικής παρακμής υπάρχει μια άνθηση.

«Δήθεν» ιστοσελίδες που φιλοξενούν δελτία Τύπου με τη μορφή copy paste ή «αποκαλυπτικές», πιπεράτες και λαϊκίστικες ιστοσελίδες που υποστηρίζουν ότι λένε μόνο αυτές την αλήθεια. Συνήθως τα κείμενα δεν φέρουν την υπογραφή κανενός ή, όταν τα κείμενα αυτά υπογράφονται, υπογράφονται με κάποιο ψευδώνυμο ή από κάποιον που απλώς δεν είναι δημοσιογράφος, αλλά κάποιος αυτόκλητος «σωτήρας» της όποιας χαμένης τιμής της δημοσιογραφίας ή wannabe παράγοντας. Οι αυτόκλητοι παράγοντες έχουν την τάση να δραστηριοποιούνται και στα social media.

Οι «αποκαλυπτικές» αυτές ιστοσελίδες απευθύνονται συνήθως σε κομματικά ακροατήρια που «πεθαίνουν» για το κουτσομπολιό ή για κουβέντες «έξω από τα δόντια» ή για να δουν κάπου γραμμένο το ονοματάκι τους ή το ονοματάκι κάποιου άλλου για να «καεί». Και οι οποίες τελικά το μόνο που κάνουν, είναι να επιχειρούν να φτιάξουν το δικό τους κλίμα στα καφενεία της μικρής μας πόλης.

Και όχι, αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Η καφενειακή τοποθέτηση –από τη φυσική μέχρι τη διαδικτυακή παρουσία- και η δημοσιογραφία απείχαν πάντα πολύ. Και όταν το καφενείο μεταφέρεται στην επίσημη δημόσια σφαίρα υπάρχει επί της ουσίας πρόβλημα στην ίδια τη δημοκρατία. Γιατί τότε επικρατεί ο ανεύθυνος λόγος.

Όλοι μπορεί να έχουν άποψη αλλά δεν μπορεί να γίνουν όλοι δημοσιογράφοι. Και όσοι νομίζουν ότι η δουλειά αυτή είναι εύκολη, κάνουν απλά λάθος. Ξεχνιέται επίσης κάτι σημαντικό: Οι δημοσιογράφοι είναι κι αυτοί εργαζόμενοι, οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πληρώνονται με πενιχρούς μισθούς. Και οι περισσότεροι κάνουν τη δουλειά τους με εντιμότητα και αξιοπρέπεια. Λάθη θα κάνουν, παραλείψεις θα τύχουν. Πόσο μάλλον στη δημοσιογραφία της επαρχίας η οποία απαιτεί γνώσεις για τα πάντα (σε αντίθεση με τη δημοσιογραφία της Αθήνας, όπου ο κάθε εργαζόμενος δημοσιογράφος εξειδικεύεται σε συγκεκριμένο είδος ρεπορτάζ) και οι ώρες εργασίας είναι ατελείωτες.

Η επίσημη δημοσιογραφία έχει τα προβλήματά της. Σίγουρα υπάρχουν και περιπτώσεις δημοσιογράφων που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους ή που εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Οι αναγνώστες όμως καταλαβαίνουν και τους κρίνουν. Και έτσι πρέπει. Ακόμα και μια επίσημη δημοσιογραφία με προβλήματα είναι πολύ καλύτερη από οτιδήποτε άλλο για το οποίο επίσημη «θεραπεία» δεν υπάρχει.

Με απλά λόγια: Λίγη εμπιστοσύνη στους δημοσιογράφους που βάζουν την υπογραφή τους δεν βλάπτει. Και προφανώς το αίτημα για καλύτερη δημοσιογραφία πρέπει να είναι επίμονο τόσο από τους ίδιους τους δημοσιογράφους όσο και από τους αναγνώστες.