Έχετε μουσικό σήμα από το μέλλον

Την ώρα που η ελληνική κοινωνία στέκεται κάπως αμήχανη μπροστά στη φυγή του Μίκη Θεοδωράκη και ό,τι αυτός συμβόλισε, η μουσική στέλνει μηνύματα χειραφέτησης από το μέλλον.

Μπορεί να μην διαβάζονται απόλυτα ταιριαστά τα παραπάνω, ως εισαγωγή για μια συναυλία των VIC στα Γιάννενα.

Και όμως, παίζοντας το βράδυ του Σαββάτου στον Φρόντζο, στην επιστροφή τους μετά από 1,5 χρόνο στο σπίτι τους, συναυλιακό και κυριολεκτικό, χωρίς να χρειάστηκε ποτέ τώρα, ή πρωτύτερα, απέδειξαν ότι η «ομοιόσταση» αυτής της μπάντας, έρχεται από το μέλλον.

Πρώτον, γιατί μπορούν να προσαρμοστούν στις έκτακτες ανάγκες. Φέτος, οι μπάντες που είδαν και απόειδαν με τις απαγορεύσεις και τα ήξεις-αφήξεις των αρχών και των διαφόρων μέτρων, αποφάσισαν να κάνουν ακουστικά σετ. Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται, ειδικά όταν το βασικό «όπλο» είναι η μελωδική ένταση.

Έτσι λοιπόν, οι εξαμελείς VIC πέρασαν από ένα ακουστικό φίλτρο (κιθάρες, βαθύχορδα), τα πνευστά που τους δίνουν την ξεχωριστή ταυτότητα, με λίγο πιο μπροστά τα πλήκτρα. Τα τύμπανα είναι τύμπανα και κάνουν αυτό που πρέπει, όλες τις φορές. Το αποτέλεσμα, εκτός από το γεγονός ότι έφτανε και ξεπερνούσε λίγο τα progressive όρια, ήταν και πολύ ενδιαφέρον, παρότι πιο χαμηλά από ό,τι συνήθως (και μερικές φορές, χαμηλότερα από το ίδιο το κοινό).

Παίξανε γνωστά τους κομμάτια και σε νέες εκδοχές ή και άλλα που δεν τα ‘χανε παίξει ζωντανά μέχρι στιγμής.

Οι VIC δεν είναι μόνο μουσική όμως. Είναι και αυτά που λένε και κυρίως, κάνουν. Μέσα σε ένα γεμάτο, τηρουμένων των επιτρεπόμενων συνθηκών υπαίθριο θέατρο, είπανε γι αυτούς που ζητάνε καλύτερη ζωή (και αντιμετωπίζονται ως απειλή), για την ανάγκη να περάσουμε πάνω από τους φόβους μας, αλλά και άλλα, που δεν είπανε.

Τα τραγούδησαν.

Μια από τις πιο φορτισμένες στιγμές του live ήταν η διασκευή τους στο κλέφτικο-αντάρτικο που στην πιο πρόσφατη γνωστή εκδοχή του είναι γνωστό ως «Σηκώνομαι πολλά πρωί» και μιλάει για τον Πρωτοκαπετάνιο και τις τελευταίες στιγμές του, κάπου μεταξύ ζωής, εξέγερσης και μύθου.

…και φυσικά, όλα τα λεφτά στις συναυλίες των VIC είναι το τέλος:

Το Zvara, ένα κομμάτι που συμπυκνώνει όλη αυτή την επιτακτική, ειδικά τώρα, ανάγκη να κοιτάς μπροστά και να αλλάζεις τα πάντα προς το καλύτερο, συν φυσικά το «Τούτοι οι μπάτσοι που ‘ρθαν τώρα», τη διασκευή στο παλιό ρεμπέτικο που δεν χρειάζεται υπότιτλους.

Κάπως έτσι φτιάχνεται το μέλλον λοιπόν. Με στιγμές, κουβέντες, στίχους μουσικές και πράγματα που λέμε και κυρίως, κάνουμε. Και όταν διαθλώνται και μεγεθύνονται μέσα από το φακό της μουσικής, αφορούν ακόμα περισσότερο κόσμο.

Και με μια προσδοκία που συμπυκνώνεται στο στίχο του Γκάτσου:

Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;

Πότε θα ’ρθούνε καινούργιοι ανθρώποι

να συνοδεύσουνε τη βλακεία

στην τελευταία της κατοικία;