Ένας «Γλάρος» back to black

Το Καμπέρειο Θέατρο βίωσε χτες μια σπάνια στιγμή: «Ο Γλάρος» του Τσέχωφ από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων σε συμπαραγωγή με το Θεσσαλικό Θέατρο και σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου, έκανε πρεμιέρα σε μια αίθουσα γεμάτη με κόσμο.

Το «ταξίδι» του «Γλάρου», του θεατρικού αυτού έργου που ο Τσέχωφ το είχε χαρακτηρίσει «μια κωμωδία σε τέσσερις πράξεις» (παρότι  υπάρχει ακόμα και αυτοκτονία στο έργο), δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο.  

«Ο Γλάρος» του σκηνοθέτη Γιάννη Παρασκευόπουλου δεν είναι μια παράσταση που «παίζεται» κλασικά. Είναι μια παράσταση που αναζητά νέους τρόπους έκφρασης, που σε άλλους ταιριάζει και σε άλλους όχι. Καταρχήν, ο σκηνοθέτης επιλέγει να προσεγγίσει το έργο του Τσέχωφ αφηγηματικά. Γι’ αυτό, και «επιστρατεύει» τον αφηγητή, τον άνθρωπο που θα πει κάποιο κομμάτι της ιστορίας (και όχι απαραίτητα χάριν συντομίας) και που παράλληλα θα ενισχύσει κάποια κωμικά στοιχεία. Ένα εύρημα που λειτουργεί, ώς έναν βαθμό όμως. Κάποια στιγμή, η (δια)μεσολαβητική αφήγηση δυσκολεύει τη συγκέντρωση του κοινού και ενίοτε αποδεικνύεται περιττή. Κι όλα αυτά με το δεδομένο ότι η παράσταση ξεπερνά το δίωρο στη διάρκειά της. Από τις τέσσερις πράξεις δε, οι δύο τελευταίες είναι πιο συμπαγείς.

Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος επιλέγει να μεταφέρει τη δράση και εντός της πλατείας του θεάτρου. Εξάλλου, ο «Γλάρος» είναι και ένα θέατρο μέσα στο θέατρο, καθώς το νήμα της ιστορίας ξεκινά να ξετυλίγεται δίπλα σε μια λίμνη, όπου έχει στηθεί μια σκηνή για μια θεατρική παράσταση. Το πραγματικό… θεατρικό σκηνικό είναι πολυχρηστικό και εξυπηρετεί τις ανάγκες της κάθε πράξης. Με τη συμβολή του εξαιρετικού φωτισμού, το υδάτινο τοπίο της λίμνης του «Γλάρου» έρχεται να «καθρεφτιστεί» στο σκηνικό και να δώσει μια ιμπρεσιονιστική αίσθηση.

Ο «Γλάρος» είναι ένα έργο για τα πάντα: τον έρωτα, τον θάνατο, την απελπισία, τη ματαιοδοξία, τη γελοιότητα, την ντροπή, την τέχνη και κυρίως για τη διακωμώδηση της αποτυχίας. Άνθρωποι που ψάχνουν την ευτυχία και τον έρωτα αλλά πηγαίνουν… Back to Black, με το τραγούδι της Έιμι Γουάινχαουζ να βρίσκει τον χώρο του σε ένα τσεχωφικό έργο. 

«Η παράσταση εστιάζει στην προσπάθεια που καταβάλλουν οι νέοι ήρωες για να αντισταθούν, ώστε να μην ενσωματωθούν σε έναν κόσμο τελματωμένο και παλιό. Σε κάθε πράξη του έργου, ένας νέος άνθρωπος, με όνειρα, με προσδοκίες, με ορμή, δεν αντέχει πια να είναι… γενναίος, απαρνιέται τη διαφορετικότητά του, γλιστρά και ενσωματώνεται σε έναν κόσμο συντηρητικό και συμβιβασμένο» αναφέρει στο εισαγωγικό σημείωμά του ο σκηνοθέτης. Νέοι και «παλιοί» ήρωες συναντιούνται επί σκηνής. 

Μια συνάντηση που γίνεται επί ίσοις όροις, με τους ηθοποιούς να λειτουργούν ως σύνολο, με τον καθένα από αυτούς να έχει τον δικό του πρωταγωνιστικό ρόλο. Για τον κάθε ηθοποιό υπάρχουν ιδιαίτερα ξεχωριστές στιγμές, ιδίως στους μονολόγους.

Ο «Γλάρος» του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και του Θεσσαλικού Θεάτρου κάνει, αναμφίβολα, μια ενδιαφέρουσα «πτήση».