Ένα σκοτεινό διάλειμμα βάρδιας

Οι Coil ήταν μια έτσι και αλλιώς αλλόκοτη μπάντα, που στο τσακίρ κέφι της, έβαζε τα synths να γράψουν μουσική μόνα τους. Σε αυτή τους την εκδοχή έγιναν γνωστοί και ως Time Machines, από τον ομώνυμο δίσκο που τον «ξαναϋιοθέτησαν» κάποια χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Όπως τα ‘φερε η τύχη, ένα κομμάτι του κοινού της πόλης παρακολούθησαν αυτή την εκδοχή στο Πνευματικό Κέντρο. Να μην τα ξαναλέμε, όλα αυτά γίνονται στο Soundtrope που φέτος, φέρνει τα πιο απίθανα ονόματα που θα μπορούσαν ποτέ να ΄ρθουν στα Γιάννενα, τα τελευταία χρόνια.

Ο Ντρου μακ Ντόουαλ, είναι ένας (εντελώς) Σκωτσέζος στα έξω όρια της μέσης ηλικίας, που αν τον συναντούσατε πχ στο Σελέκτ Παρασκευή μεσημέρι, δεν θα σας γέμιζε το μάτι για πρωτοπόρος του ηλεκτρονικού-industrial ήχου.

Αν όμως τον βλέπατε να στήνει τα «κουμπάκια» του και τα χιλιόμετρα καλωδίων στη σκηνή του Πνευματικού και κυρίως, αν τον ακούγατε, θα καταλαβαίνατε ότι όντως, ο τύπος ήταν μέλος των Coil.

Το set που παρουσίασε, δεν ήταν για «όλο τον κόσμο». Υπάρχουν τα είδη τέχνης που δεν είναι pop και συνήθως, είναι αυτά που μένουν εκτός της «blockbuster» επιλογής για διοργανώσεις, όπως περιγράφουν σχετικά και οι ακαδημαϊκές πηγές για τη βιομηχανία του πολιτισμού.

Το Time Machines που κυκλοφόρησε πριν από 21 χρόνια, δεν υπήρξε ποτέ ένα «φιλικό» έργο, είτε γιατί οι Coil εκείνη την εποχή ήταν μεταξύ πραγματικότητας και νοητών ταξιδιών στο χρόνο, είτε γιατί η «έμμεση» δημιουργία με synths που επιχείρησε η μπάντα, ήταν έτσι και αλλιώς απόκοσμη.

Στο μαύρο σκηνικό του Πνευματικού Κέντρου, ήταν εξίσου απόκοσμη. Στις lo fi στιγμές της ήταν κανονικός βιομηχανικός θόρυβος ανάμεσα σε βάρδιες, στις κορυφώσεις της, ήταν το soundtrack που δεν είχε το Blade Runner.

Η θέση του κοινού απέναντι σε αυτά τα ακούσματα δεν καθορίζει τη «σχετικότητα» και την «ασχετοσύνη». Ότι ο μακ Ντόουαλ παρουσίασε ένα ιδιαίτερο σετ, που μπροστά του ο Τζιρά έμοιαζε φολκ καλλιτέχνης και ο Χάρβεϊ σε λίγο καιρό, pop από λίστα επιτυχιών, είναι δεδομένο. Ότι το σετ ήταν πιο μακριά ακόμα και από τις προσιτές στιγμές των Coil, επίσης δεδομένο.

Αντέχεις-δεν αντέχεις όμως, είναι από τα πράγματα που πρέπει να δοκιμάσεις έστω μια φορά στη ζωή σου, ειδικά όταν έρχονται εκεί που μένεις.

Το live της Παρασκευής ήταν το πιο «Soundtrope» που θα δούμε φέτος. Στο ίδιο ύφος, αλλά σίγουρα πιο μελωδικά, άνοιξαν οι TNO με οπτικοακουστικό σετ και η May Roosevelt, που πάντα είναι ευχάριστο να βλέπεις επί σκηνής ένα theremin να παράγει ήχους που συνδυάζονται εξαιρετικά με τα samples, έστω και αν αυτό γίνεται για πολλή ώρα.

Επόμενες «στάσεις», είναι οι Lip Forensics στο  Μουσείο Αργυροτεχνίας, σήμερα 2/11 και σε μια βδομάδα, οι Mohammad, οι Νίκος Βελιώτης+ILIOS δηλαδή, στο Σουφαρί Σεράι, στη μια από τις δύο «κλου» εκδηλώσεις του φεστιβάλ.