Εκπρόθεσμα Παραλειπόμενα από την Επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου στην Ιερά Μονή Βελλάς: Το «μεγαλείο» και το «πλιάτσικο»!

Γιατί το εξ(σ)ώφυλλο του «Συνεδρίου» του 2011;

Tου Γιώργου Μαυρογιώργου, αποφοίτου του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς (1958-1964)

Το παρόν κείμενο δημοσιεύεται με σχετική καθυστέρηση, σε σχέση με το χρόνο της επίσκεψης του Οικουμενικού Πατριάρχη στα Γιάννενα και στην Ιερά Μονή Βελλάς (10-14/8/2022). Έχω προτάξει το εξώφυλλο και τις δυο πρώτες σελίδες από το εσώφυλλο της έκδοσης των «Πρακτικών Επιστημονικού Συνεδρίου» που πραγματοποιήθηκε το 2011 για τα «100 Έτη Προσφοράς και Διακονίας»(1911-2011) της αναφερόμενης ως «Σχολής Βελλάς» (:Ιεροδιδασκαλείο- Εκκλησιαστική Παιδαγωγική Ακαδημία- Εκκλησιαστικό Λύκειο-Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία). Σκοπός μου δεν είναι εντάξω το κείμενό μου εκπρόθεσμα (12 χρόνια αργότερα) και άκομψα, με πρακτικές copy-paste, στα εκτενή «Πρακτικά» των 523 σελίδων, σε συντελεσμένη, άλλωστε, έκδοση που έχει γίνει από την Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Βελλάς Ιωαννίνων το 2013. Δεν υπήρξα, άλλωστε, εισηγητής στο συγκεκριμένο συνέδριο. Σκέφτηκα να επαναφέρω αυθεντικό αντίγραφο του ε(ξ)σώφυλλου των «Πρακτικών» του Συνεδρίου ως τεκμήριο «αυτοψίας» για το πώς παράγονται και αναπαράγονται οι «Ιδέες Μεγαλείου» για τη λεγόμενη «Σχολή Βελλάς» και για το πώς το αφήγημα μιας «Εκατονταετηρίδας Προσφοράς και Διακονίας » μπορεί, μέσα σε δέκα χρόνια να υποστεί ανεπανόρθωτο πλήγμα. Ήδη, από τον τίτλο του Συνεδρίου διαφαινόταν η απόπειρα να προβληθεί ο «υπεραιωνόβιος» χαρακτήρας της «Σχολής» ως μια από τις πτυχές «μεγαλείου», αν και έχουμε να κάνουμε με διαφορετικά διαδοχικά εκπαιδευτικά σχήματα μέσα στο χρόνο.

Ο πανηγυρικός εορτασμός της «Εκατονταετηρίδας της Σχολής Βελλάς» αντλούσε συμβολικό κύρος καθώς τελούσε υπό την εξ αποστάσεως «αιγίδα του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου Α΄», με την αποθεωτική συγχαρητήρια αφιέρωσή του σε αυτό και με τις ευλογίες του για την επιτυχία και του Συνεδρίου και της «Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Βελλάς». Οι ευλογίες και η αφιέρωση δεν είχαν ανταπόκριση κι αντίκρισμα, μια και ουσιαστικά έχασαν το περιεχόμενό τους, 10 χρόνια αργότερα, τότε που έγιναν οι δραστικές νομοθετικές παρεμβάσεις από την κυβέρνηση της ΝΔ, με την κατάργηση των υφιστάμενων εκκλησιαστικών εκπαιδευτικών δομών στην Ιερά Μονή Βελλάς. Τώρα πια, νέες πρωτοβουλίες της Ιεράς Μητρόπολης Ιωαννίνων βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Αυτές τις νέες εξελίξεις, τις επισφράγισε, αυτή τη φορά, με εμβληματικό τρόπο ο Οικουμενικός Πατριάρχης, όχι εξ αποστάσεως, αλλά με την επίσκεψη στην Ιερά Μονή Βελλάς και με τις νέες ευλογίες του στον «Αγιασμό εγκαταστάσεων Τυροκομείου-Φάρμας». Μέσα σε μια δεκαετία,δηλδή, οι πατριαρχικές ευλογίες και τα «εγκώμια» άλλαξαν και πεδίο και περιεχόμενο.

Πρόσφατα (08/09/2022),μάλιστα, είχαμε καταγγελία-επίσημη ανακοίνωση της Ιεράς Μητρόπολης Ιωαννίνων- για «πλιάτσικο»! Όπως τονίζεται στην ανακοίνωση, «Πληροφορηθήκαμε… ότι κρυφά και χωρίς καμία ενημέρωση της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων και της Ιεράς Μονής Βελλάς φορτώνονται και μεταφέρονται πράγματα, δήθεν της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Βελλάς, προς προορισμό που δεν γνωρίζουμε... Μια τέτοια ενέργεια, χωρίς την ενημέρωση της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων και της Ιεράς Μονής Βελλάς… αποτελεί σοβαρό ατόπημα και θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «πλιάτσικο» [1]. Η υπόθεση αυτή φέρνει στο προσκήνιο το θλιβερό προφητικό «Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον»!

Από μια άποψη, τον ισχυρισμό περί «πλιάτσικου» μπορεί να τον επικαλεστεί κανείς και στην περίπτωση που αρχές και πρακτικές της οικονομίας της αγοράς, της εμπορευματοποίησης και της «πράσινης επιχειρηματικότητας» διεισδύουν δυναμικά στις υποδομές, όπου στεγάζονταν φορείς εκπαίδευσης. Δεν αποκλείεται να δούμε το θάλαμο-κοιτώνα των 80 κρεβατιών(των ημερών μου) και την τεράστια τραπεζαρία να μεταμορφώνονται σε συνεδριακούς χώρους σε ένα λειτουργικό Συνεδριακό Συγκρότημα, εκτός και εξακολουθούν να είναι σε εκκρεμότητα τα σχετικά δικαιώματα επί του «Κτήματος». Ίσως, επαναληφθούν οι πρακτικές εγκατάλειψης του παλαιού Πανεπιστημιακού Διδακτηρίου στη Δόμπολη, στην «άκρη της μικρής μας πόλης». Μάλλον, Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας και η Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων έχουν να διαχειριστούν τις προφανείς αντιφάσεις που προκύπτουν από τη δραματική ρήξη με το παρελθόν Μεγαλείου της λεγόμενης «Σχολής Βελλάς». Μη ξεχνάμε ότι η Μητρόπολη Ιωαννίνων ανήκει στις μητροπόλεις των λεγόμενων «Νέων Χωρών» που έχουν ειδικό καθεστώς στις σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Είναι βέβαιο ότι οι εργασίες του Συνεδρίου του 2011 δε μπορούσαν να προβλέψουν τις εξελίξεις που έχουν ήδη συντελεστεί, με την κατάργηση των υφιστάμενων δομών εκκλησιαστικής εκπαίδευσης!

Στο «Προλογικό Σημείωμα»: μια άκομψη απόπειρα δέσμευσης σε «Ιδέες Μεγαλείου»

Οἱ εὐεργετηθέντες ἐκ τῆς Βελλᾶς, πάλαι τε καὶ ἐπ' ἐσχάτων, εὐγνωμόνως ὀφείλουν νὰ μνημονεύουν τοῦ ψαλμικοῦ: «ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου "Βελλά", ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ, ἐὰν μή προανατάξωμαι τὴν "Βελλὰν" ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου» (πρβλ. Ψαλμ. ρλστ', 5-6).

Ο τότε Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Άργυρός, Πρόεδρος της Διοικούσης Επιτροπής της Α.Ε.Α. Βελλάς 'Ιωαννίνων και Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Συνεδρίου είχε επιλέξει να συμπεριλάβει την παραπάνω άκομψη διασκευή του συγκεκριμένου βαρυσήμαντου ψαλμού στο «Προλογικό Σημείωμα» των «Πρακτικών»(σ.13) του Συνεδρίου του 2011! Βρίσκω ατόπημα να αντικαθιστάς, «ελαφρά τη καρδία», την αναφορά του ψαλμού στην «Ιερουσαλήμ» και στους «Εβραίους» της βαβυλώνιας εξορίας, με την αναφορά στη «Βελλά» και στους «ευεργετηθέντες, πάλαι τε καὶ ἐπ' ἐσχάτων», Βελλαΐτες! Πρόκειται περί μιας άστοχης και άγονης υπερβολής που υποβαστάζει στον πυρήνα της αφηγήματα «Ιδεών Μεγαλείου» για τη λεγόμενη «Σχολή Βελλά». Πολύ περισσότερο που η προτροπή απευθύνεται αδιακρίτως, συμπεριληπτικά, αθροιστικά και «χύδην» σε όλο το ετερόκλητο πλήθος των «ευεργετηθέντων» μέσα στο χρόνο! Οι «Ιδέες Μεγαλείου» παραβιάζουν, αν δεν καταργούν, την πραγματικότητα.

Το αυθεντικό χωρίο το έχουν μεταφράσει πολλοί σχολιαστές. Ενδεικτικά [2]:

«Ψαλ. 135,5 ἐὰν ἐπιλάθωμαί σου, Ἱερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου·

Εάν σε λησμονήσω, ω Ιερουσαλήμ, και θελήσω να ψάλλω με την συνοδείαν μουσικών οργάνων, εδώ εις την ξένην χώραν, ας γίνη αναίσθητος και παράλυτος η δεξιά μου χείρ.

Ψαλ. 136,6 κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Ἱερουσαλὴμ ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου.

Η γλώσσα μου, που θα τολμήση να ψάλλη τας ιεράς ωδάς, ας κολλήση στον λάρυγγά μου, εάν δεν σε ενθυμηθώ, εάν δεν προτάξω σε την Ιερουσαλήμ, ως την υψίστην χαράν και αγαλλίασιν της καρδίας μου».

Όπως διευκρινίζεται σχετικά, «ο Ψαλμός 136 είναι ένας ψαλμός της εξορίας. Τον έψαλλαν οι Εβραίοι στη διάρκεια της ειδωλολατρικής βαβυλώνιας αιχμαλωσίας, καθώς σκέφτονταν την ιερή πόλη τους, την Ιερουσαλήμ». Κι αλλού: «Οι χαιρέκακοι κατακτητές… ζητούσαν απὸ τους αιχμάλωτους Ισραηλίτες να ψάλουν ιερά άσματα της Σιών, για να διασκεδάζουν εκείνοι... Αλλά πὼς θα ήταν δυνατὸν αυτό; …Όχι! Οι εξόριστοι δεν θα λησμονήσουν ποτὲ την πατρίδα τους. Ποτέ! Ποτέ! Δεν είναι η δική τους πατρίδα σαν τες άλλες. Είναι η πολυφημισμένη Ἱερουσαλήμ...» [3]

Αν πάρουμε στα σοβαρά την παραπάνω προτροπή του τότε Αρχιμανδρίτη και Πρόεδρου της Δ. Ε. της Α.Ε.Α. Βελλάς Ιωαννίνων, Δημητρίου Άργυρού, οι επιζώντες Βελλαΐτες ως ευεργετηθέντες, οφείλουμε να εκφράζουμε διαβίου την ευγνωμοσύνη μας με «παραλυτικές» δεσμεύσεις μέχρι αφασίας και να αναγορεύουμε το Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς ως την «υψίστην χαράν και αγαλλίασιν». Καλούμαστε να μη λησμονούμε τη Βελλά κι αυτό να το εκφράζουμε αδιαλείπτως στα αφηγήματά μας και στις ενέργειές μας, έχοντας ως moto το δίδυμο ευεργεσία-ευγνωμοσύνη το οποίο να τροφοδοτεί συναφείς αφοριστικές υπερβολές και «Ιδέες Μεγαλείου» για μια συμπεριληπτική Σχολή Βελλάς, που περιλαμβάνει αθροιστικά, «χύδην» και διαχρονικά όλους τους ευεργετηθέντες!

Η άκομψη προτροπή δέσμευσης έχει πιάσει τόπο;

Μάλλον, η συγκεκριμένη προτροπή δέσμευσης φαίνεται ότι έχει αφήσει ισχυρό το αποτύπωμά της, τα τελευταία δώδεκα χρόνια, και έχει καταγραφεί ως κυρίαρχη τάση με πρωταγωνιστές «δρώντες-κλειδιά» που παράγουν κι αναπαράγουν σχετικά αφηγήματα «Ιδεών Μεγαλείου» για το Ιεροδιδασκαλείο. Ο κεντρικός πυρήνας των αφηγημάτων εντοπίζεται στην παραδοχή ότι επρόκειτο για ένα «υπερ-αιωνόβιο εκπαιδευτικό φυτώριο, με τους αποφοίτους της από τις σχολές της να στελεχώνουν την εκπαίδευση ως και τις πανεπιστημιακές σχολές»(1911-2021),αν και δε διευκρινίζεται, κάθε φορά, σε ποια από τις εκπαιδευτικές δομές αναφέρονται ούτε σημειώνεται το γεγονός ότι πολλοί απόφοιτοι έκαναν πρόσθετες σπουδές ή επέλεξαν άλλο επάγγελμα! Απόφοιτοι με μόνο το πτυχίο του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς δεν είχαν πολλές επιλογές παρά να προσανατολιστούν, κυρίως, προς την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Αλλιώς, έπρεπε να συνεχίσουν τις σπουδές τους, έχοντας, βέβαια, στα χέρια τους το αντίστοιχο πτυχίο των Παιδαγωγικών Ακαδημιών.

«Εμείς οι Βελλαΐτες»!

Είναι αλήθεια ότι «οι Βελλαΐτες», αν και με την κατάργηση του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς όλο και λιγοστεύουμε και παρόλο που, σε γενικές γραμμές, δεν υπήρχε περιθώριο συμβολής «στην επιτυχία του έργου της Σχολής» που είχε καταργηθεί, επιδείξαμε ένα ανεξήγητα ζωηρό ενδιαφέρον με το να προσπαθούμε να κάνουμε ηχηρές παρεμβάσεις επιδιώκοντας επιρροές στις όποιες διεργασίες σημειώνονταν, και μετά την κατάργηση του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς! Λες και έχουμε αυτοαναγορευτεί σε κληρονόμους των εκκρεμοτήτων που υπάρχουν με τις υποδομές και των όποιες εκκλησιαστικές δομές δημιουργούνται ή καταργούνται στο «Κτήμα Βελλάς»! Ούτε το ότι κάποτε σπουδάσαμε στο Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς σημαίνει ότι έχουμε κληρονομήσει κάποια ιδιαίτερη προνομιακή δικαιοδοσία άσκησης επιρροών στις εξελίξεις που σημειώθηκαν μετά την κατάργησή του. Μπορούμε να φανταστούμε να συνέβαινε κάτι ανάλογο με τους απόφοιτους αντίστοιχων σχολείων ή πανεπιστημιακών Τμημάτων; Εκτός και με τη συγκεκριμένη κινητοποίηση εκτιμήθηκε ότι αποκτούσαν υπολογίσιμη οντότητα οι δύο Σύλλογοι.

Πάντως, με βάση και τις πρόσφατες(2021) δημόσιες διαμαρτυρίες που έγιναν από πολλούς φορείς, οι «Βελλαΐτες» εξακολουθούμε να είμαστε αποδέκτες γενναιόδωρων δημόσιων φιλοφρονήσεων και «δοξολογιών» υψηλής κοινωνικής υπόληψης κι αποδοχής. Έχουμε κάνει «όνομα» και έχουμε κατοχυρώσει άτυπη «πατέντα υπόληψης» και «προκομμένων»! Στον πυρήνα αυτής της υπόληψης του «προκομμένου» κρύβεται το αφήγημα ότι, αν και καταγόμασταν από φτωχές οικογένειες «σπάσαμε» τις ετυμηγορίες της κοινωνικής μας καταγωγής και της ταξικά καθορισμένης «μοίρας» μας. Βέβαια, αυτό είχε ως τίμημα την «κοινωνική απομόνωση» σε μια «ελεγχόμενη εξοχή». Αναφέρεται και ως «εξοχικό παιδαγωγείο», κοντά στο «εξοχικό σπίτι» της πρώην «βασιλικής οικογένειας», που υπήρχε σε σχετική απόσταση! Έτσι, κάπως, εξωραΐζεται η εμπειρία της «κοινωνικής εκτόπισης». Δεν είναι τυχαίο που αναφερόμασταν ως «τρόφιμοι»! Κυριαρχούσαν διευθετήσεις «παιδονομίας», διαρκούς επιτήρησης, πειθαρχίας, αυταρχισμού και συμμόρφωσης, παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις ορισμένων δασκάλων μας. Η παιδαγωγική και διδακτική και η εν γένει εκπαιδευτική λειτουργία είχαν εμφανή χαρακτηριστικά ιδεολογικού πειθαναγκασμού, παιδαγωγικής βίας, με τακτικό εκκλησιασμό, αλλεπάλληλες προσευχές, κηρύγματα, κατήχηση, νηστεία, εξομολόγηση, θεία μετάληψη, κ. τ. ο. Στο πτυχίο μου βλέπω βαθμολογία σε μαθήματα, όπως Εκκλησιαστική Ρητορική, Απολογητική, Ποιμαντική, Ωδική και Εκκλησιαστική Μουσική! Το μάθημα «Αλβανική Γλώσσα», χωρίς βαθμό…

Οι «Βελλαΐτες, αν και αποτελούμε ετερόκλητη επαγγελματικά συλλογικότητα αποφοίτων, με το πνεύμα «αναμνηστικής αλληλεγγύης» που εν μέρει σφυρηλατήθηκε στα έξη χρόνια φοίτησης, σε περιβάλλον σταθερής «κοινωνικής τοπογραφίας», διακρινόμαστε ως προς την ετοιμότητά μας για υποστήριξη μελών μας, ιδίως μέσα από τους δύο Συλλόγους, σε επαγγελματικό, επιχειρηματικό, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Κάτι τέτοιο αποτελεί πάγια αποστολή αντίστοιχων Συλλόγων. Ανοιχτό, βέβαια, παραμένει εδώ το ερώτημα, μήπως από ορισμένους οι Σύλλογοι αξιοποιήθηκαν ως οχήματα προώθησης προσωπικών τους στρατηγικών! Η ιστοσελίδα «μας», ίσως, αποτελεί μια ένδειξη.

Το διακόνημα του «ιεροδιδασκάλου», πάντως, δεν το «τιμήσαμε»! Υπάρχουν πολλοί απόφοιτοι που δεν άσκησαν ούτε το επάγγελμα του «Δασκάλου». Εδώ, η «απιστία» είναι διπλή, αν την κρίνουμε με βάση τα αρχικά οράματα και τους σχεδιασμούς του οραματιστή και ιδρυτή του «Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς», του μακαριστού Σπυρίδωνος Βλάχου, μετέπειτα αρχιεπισκόπου. Ιστορικά, δηλαδή, οι πτυχιούχοι του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς, με τις επαγγελματικές επιλογές μας «καταστρατηγήσαμε» τις δεσμεύσεις και πρόνοιες που προέβλεπε το ιδρυτικό του! Βέβαια, όπως σημειώσαμε πιο πάνω, αν και δεν προβλεπόταν ιδρυτικά, η συγκεκριμένη εκπαιδευτική διευθέτηση λειτούργησε ως στρατηγική έγκαιρης και προληπτικής άσκησης αντισταθμιστικής εκπαιδευτικής πολιτικής για παιδιά φτωχών οικογενειών, που σε ηλικία 14 ετών επιλέγονταν για σπουδές «ιεροδιδασκάλου», σε συνθήκες ιδιότυπης «κοινωνικής εκτόπισης» αλλά με υποσχετική τροχιά ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας! Δεν εννοώ, βέβαια, πως θα έπρεπε να μείνουμε στάσιμοι και προσκολλημένοι στις «δεσμεύσεις» του ιδρυτικού του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς. Οι όποιες επαγγελματικές διαδρομές των «Βελλαϊτών, πάντως, δεν είναι δυνατόν να αποδίδονται με αφηγήματα «μεγαλείου» αποκλειστικά στο Ιεροδιδασκαλείο.

Το Ιεροδιδασκαλείο Βελλάς (1939-1989) ήταν, όντως, ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα που λειτουργούσε «κατ εξαίρεση», με ειδική αποστολή και για ειδικό σκοπό. Ήταν ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα με πολλές ιδιαιτερότητες. Δεν αποκλείεται, οι «κατ εξαίρεση» ιδιαιτερότητες του Ιεροδιδασκαλείου να ήταν αυτές που, από ένα σημείο και ύστερα, δεν «κούμπωναν» πολιτικά και θεσμικά, με τις γενικότερες ασκούμενες εκπαιδευτικές πολιτικές (π.χ. η ίδρυση νέων πανεπιστημίων, η κατάργηση των Παιδαγωγικών Ακαδημιών και η ίδρυση Πανεπιστημιακών Παιδαγωγικών Τμημάτων), με αποτέλεσμα το Ιεροδιδασκαλείο να καταργηθεί (1989) για να λειτουργήσουν, στη συνέχεια, στον ίδιο χώρο και στο ίδιο διδακτήριο, άλλες καθαρά εκκλησιαστικές εκπαιδευτικές δομές, ουσιαστικά και θεσμικά μη συναφείς με το Ιεροδιδασκαλείο, μέχρι που να καταργηθούν κι αυτές το 2021.

Ο Πατριάρχης και το Συνέδριο του 2011

Όπως έχουμε σημειώσει, το Συνέδριο του 2011 τελούσε υπό την εξ αποστάσεως «αιγίδα (και) του Παναγιότατου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου», η φωτογραφία του οποίου κοσμεί το εσώφυλλο των Πρακτικών με τη χειρόγραφη αφιέρωση:

«τη Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Βελλάς Ιωαννίνων εις ευλογίαν από της Μητρός Εκκλησίας μετά της ευαρεσκείας και των συγχαρητηρίων αυτής επί τη συμπληρώσει 100ετίας ζωής και προσφοράς αυτής».

+ Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος

Υποθέτω βασίμως ότι, με βάση το πρωτόκολλο που ισχύει σε αυτές τις περιπτώσεις, ο συγκεκριμένος τόμος των Πρακτικών, μετά την έκδοσή του, του 2013, είχε αποσταλεί «τιμής ένεκεν» στον Παναγιότατο για τη βιβλιοθήκη του, έτσι που να είναι σε θέση να ενημερωθεί σχετικά για την αποτίμηση της συνολικής συμβολής της «Σχολής Βελλάς», με τις όποιες μορφές είχε αυτή λειτουργήσει στα 100 χρόνια. Προφανώς, θα είχε τη δυνατότητα να διαπιστώσει το πραγματολογικό λάθος που έχει κάνει στη χειρόγραφη αφιέρωσή του, όταν αναφέρεται στη συμπλήρωση «100ετίας ζωής και προσφοράς» της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Βελλάς Ιωαννίνων»! Δεν είχαν, προφανώς, τα πράγματα, έτσι! Αφήνω που δέκα χρόνια αργότερα, ήρθε ως αυτόπτης μάρτυς να πιστοποιήσει το τέλος της! Ας κρατήσουμε, πάντως, προς το παρόν, ως σημείωση ότι ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έχει στη βιβλιοθήκη του τον τόμο των Πρακτικών. Ο όγκος του, προφανώς, για πολλούς λόγους, καθιστά δυσπρόσιτη τη μελέτη του.

Η επίσκεψη του Πατριάρχη στη Βελλά: Ήταν «προσκύνημα»;

Η σχετικά πρόσφατη(10-14.8.2022) επίσημη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, στο νομό, περιλάμβανε πλήθος προγραμματισμένων εκδηλώσεων στη Μητρόπολη και σε εκκλησίες (τα «θυρανοίξια» ναού), στην Περιφέρεια, στο Δήμο (επίτιμος δημότης), στο Νησί, στην Εβραϊκή Συναγωγή, στη Μονή Βελλάς (11.8.2022), στο Μέτσοβο κ.α..Ακόμη και στο Πανεπιστήμιο προσκλήθηκε, όπου αναγορεύτηκε «Επίτιμος Καθηγητής Τμημάτων και του Πανεπιστημίου εν συνόλω», για να ακολουθήσει ομιλία του με θέμα «Παιδείας Εγκώμιον». Ήταν ευδιάκριτος ο «πολιτικός» χαρακτήρας που είχαν πολλές από τις εκδηλώσεις. Ακόμη και την επίσκεψη στη Μονή Βελλάς δεν τη λες «προσκύνημα». Σύμφωνα, μάλιστα, με το επίσημο πρόγραμμα της Μητροπόλεως προβλεπόταν «Επίσκεψις εις την Ιεράν Μονήν Βελλάς-Αγιασμός εγκαταστάσεων Τυροκομείου-Φάρμας». Δηλαδή, ήταν πατριαρχικός αγιασμός μιας πολυδιαφημισμένης εκκλησιαστικής επιχειρηματικής μονάδας με μέλλον, κάτι που αυτόχρημα αποτελεί και την επίσημη- «με πατριαρχική βούλα»- επισφράγιση και αναγνώριση των εξελίξεων που είχαν ήδη συντελεστεί, σχετικά με την εκκλησιαστική εκπαίδευση γενικά και ιδιαίτερα σχετικά με την περίπτωση της Σχολής Βελλάς. Ο συγκεκριμένος πατριαρχικός «αγιασμός των εγκαταστάσεων Τυροκομείου-Φάρμας» και οι σχετικοί δημόσιοι έπαινοι λειτούργησαν ως τίτλοι τέλους των αφηγημάτων «Ιδεών Μεγαλείου» και για το παρελθόν του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς αλλά και για το μέλλον της Βελλάς, εν γένει. Από το «Παιδείας Εγκώμιον» στο Πανεπιστήμιο, επιλέχτηκε η Μονή Βελλάς για να μετακινηθούμε στο «εγκώμιο» των νέων σχεδίων που υλοποιούνται στο «Κτήμα Βελλάς»! Ο σχετικός ντόρος που είχε προκληθεί το 2021,με τους αυθαίρετους συμψηφισμούς του παρόντος της Βελλάς με το παρελθόν του Ιεροδιδασκαλείου δεν είχε κάποια συνέχεια ή σχετικό απόηχο, ένα χρόνο μετά! Λες και η παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη, με κάποιον ανεξήγητα θαυμαστό τρόπο, είχε επιβάλει «σιωπή»! Όσοι είχαν προβεί σε θρηνωδίες και καταγγελίες για το «γκρέμισμα» της Βελλάς «είχαν καταπιεί τη γλώσσα τους». Οι εκπρόσωποι των «Βελλαϊτών», όπως ενημερωθήκαμε από την ιστοσελίδα μας, πρόσφεραν στον Οικουμενικό Πατριάρχη και δώρα. Κάποια στιγμή θα επανέλθουμε και να γράψουμε και για τα δώρα που του «φορτώσαμε»…