Το εκλογικό «άλμα πίστης» του πρωθυπουργού

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας μέτριας στάθμης πολιτικός που ανατράφηκε για να γίνει πρωθυπουργός. Είναι επίσης ένας διαχειριστής μιας πολιτικής αντίληψης που λέει ότι «θα κάνουμε λογικά άλματα και αν δεν συμφωνεί η πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο γι αυτή».

Ένα λογικό άλμα είναι ο «εθνικός λόγος» για τις εκλογές της 21^ης Μαΐου. Ενώ η κοινωνική δυσφορία είναι διάχυτη, απρόσωπη και δυστυχώς, απολιτική σε ένα σημαντικό της κομμάτι, ο πρωθυπουργός προκήρυξε εκλογές με το πρόσχημα της «ανάκτησης επενδυτικής βαθμίδας». Τις είχε ήδη αποφασίσει εδώ και καιρό φυσικά και αν δεν συνέβαιναν τα Τέμπη, σήμερα (23/4) μπορεί να ψηφίζαμε κιόλας.

Κάπως έτσι, πέρασε πάνω από τις ανακολουθίες, κακούς χειρισμούς, προβληματικά πρόσωπα σε καίριες θέσεις της τετραετίας του. Συνεχίζει να προβάλλει ως τρομερή επιτυχία την «αντίσταση» στα γυναικόπαιδα, στον Έβρο, ισχυρίζεται ότι όλα πήγανε πρίμα στην πανδημία, ενώ έχει ο ίδιος «καταναλώσει» δύο υπουργούς που διαχειρίστηκαν ανεπιτυχώς την υπόθεση, κάνει ότι τα Τέμπη και οι ευθύνες τους δεν υπήρξαν ποτέ, παραπέμπει για τη χαίνουσα ακρίβεια στον πόλεμο στην Ουκρανία, ένα χρόνο μετά την έναρξή του και ενώ οι τιμές ήδη ανέβαιναν.

Ο κ. Μητσοτάκης είναι επιτηδευμένα ανακριβής. Η επικοινωνιακή συμβουλή του «όλα πάνε καλά», αυτά δηλαδή που προκρίνονται ως σημαντικά έναντι άλλων, «ασήμαντων» και η υπερπροβολή μιας σύγκρισης με το «φάσμα της καταστροφής» που σήμερα, αποδίδεται στον ΣΥΡΙΖΑ, χτες θα αποδιδόταν σε όποιο κόμμα ήταν στη θέση του, χωρίς δεύτερη σκέψη, υποκαθιστούν ακόμα και την ουσία της αστικής διακυβέρνησης.

Ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι ιδιαίτερα ανεκτικός στη δημόσια κριτική  και το μεγαλύτερο «αντίδωρο» για τη θέση του, είναι η εξασφάλιση ότι δεν θα του γίνεται ουσιαστική κριτική από τα πιο προβεβλημένα μέσα ενημέρωσης. Αυτή, είναι μια «συμφωνία κυρίων» που ισχύει εδώ και πολύ καιρό, από την εποχή που ήταν υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά και αποτύγχανε στη «διοικητική μεταρρύθμιση».

Έτσι λοιπόν τώρα, το βασικό σώμα δημοσιολογούντων, από σοβαρών μέχρι αργυρώνητων (ενίοτε οι έννοιες συνυπάρχουν…), δεν πρόκειται να τον εγκαλέσει γιατί λέει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε τα μνημόνια», ενώ τα μνημόνια συνυπογράφηκαν από την πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, τα «έφερε» το ΠΑΣΟΚ, τα ψήφισε και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ από διάφορες θέσεις, με διαφορετικές διακυμάνσεις και αποτυχημένους ελιγμούς. Είπαμε, ο κ. Μητσοτάκης δεν ξεφεύγει από τη μετριότητα του σύγχρονου πολιτικού δυναμικού της Ελλάδας, τα τελευταία χρόνια.

Επίσης, δύσκολα θα τον εγκαλέσει γιατί πρακτικά, με μια σειρά αποφάσεις αποδέχθηκε ότι υπάρχει πρόβλημα. Η ΝΔ «θυσίασε» μικρομεσαία στελέχη που κατηγορήθηκαν για πλουτισμό με ασύμβατο με την ιδιότητά τους, τρόπο, όχι όμως και «δεξαμενάρχες ψήφων» που τα έκαναν θάλασσα, όπως πχ ο Κώστας Αχ. Καραμανλής. Όλα είναι ζυγισμένα στην παλάντζα της εξουσίας.

Ο κ. Μητσοτάκης όμως έχει ευθύνη και γι αυτούς, αλλά και για μια σειρά άλλους, που οι περιπτώσεις τους αποτελεούν το καλύτερο αντεπιχείρημα στο «ναι, αλλά είναι φιλελεύθερος»: άνθρωποι που διαχειρίζονται την εξουσία και κυμαίνονται από την επικίνδυνη γραφικότητα σε βαθιά αντιδημοκρατικές αντιλήψεις και πρακτικές. Κανείς Μητσοτάκης που ήρθε στα πράγματα, δεν κυβέρνησε «φιλελεύθερα». Αντίθετα, προσπαθούσε να κατακτήσει κόμμα, παράταξη και κράτος, προσεταιριζόμενος ακόμα και ακροδεξιές πολιτικές και τους φορείς τους.

Απουσία ισχυρής δημόσιας κριτικής, ο κ. Μητσοτάκης έχει το πάνω χέρι. Έχει να αντιμετωπίσει όμως και την τρίτη επάνοδο μιας γενικής αίσθησης «όχι άλλο Μητσοτάκη», σε μια κοινωνία που, όταν ανακαλεί την ιστορική μνήμη, γίνεται πολύ εκδικητική. 

Και τότε, δεν αρκούνε τα «άλματα πίστης», ως απαντήσεις.