Είναι ωραία να είμαστε εκτός χρόνου

Μέχρι τις 9 το βράδυ της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου, όλα τα «προωθητικά» είχαν ειπωθεί: Πόσο θεός είναι ο Μικ Χάρβεϊ, πόσο τρομερή φάση ήταν που θα έπαιζε αφενός στα Γιάννενα, αφετέρου με σούπερ γκρουπ που πήγαινε από τους Birthday Party, τους Bad Seeds και τους Hungry Ghosts μέχρι τους Sonic Youth, πόσα συν έχει βάλει φέτος στην πολιτιστική παραγωγή της πόλης το Soundtrope κ.λπ. κ.λπ.

Κατά τη 1 τα ξημερώματα της Πέμπτης, όλα αυτά ήταν «πασέ». Γιατί ο Χάρβεϊ, ο Τζέι Πι Σάιλο, ο Στιβ Σέλεϊ και ο Γκλεν Λιούις είχαν κάνει ένα ε-ξαι-ρε-τι-κο live, χωρίς καν να αναφερθούν, πέρα από μια σχετική πλάκα, τα διάσημα σημεία των βιογραφικών τους.

Ναι λοιπόν, η συναυλία στο Πνευματικό Κέντρο ήταν μνημείο. Καταρχάς, άρχισε με τη δεύτερη (μαζί με τον Σείριο Σαββαΐδη) πιο ευχάριστη έκπληξη του Soundtrope, τη Danai Nielsen. Η ελληνο-δανή περφόρμερ με το αρσενικό άλτερ έγκο της, έδωσαν 40 λεπτά γλυκύτατης dream pop, που, ακουσμένα στο πλαίσιο του Soundtrope, μοιάζουν σαν η πίσω όψη του νομίσματος της εμφάνισης του Σαββαΐδη. Επίσης, αλήθεια τώρα, είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει πια ένα synth, μερικά εφέ και μια φωνή…

Μετά, ήρθαν οι Αυστραλοί (και ο Αμερικάνος, στα τύμπανα).

Με το δεδομένο το σφίξιμο ενός τεράστιου συναυλιακού χώρου που υπενθυμίζει συνεχώς ότι τα Γιάννενα δεν έχουν μια κανονική αίθουσα για live, o JP Shilo άρχισε τα δικά του, με κόλπα που ξεκινούσαν από… σύρματα στην κιθάρα και έφταναν μέχρι τα όρια της υπεραγαπημένης γκαράζ σκηνής της πατρίδας του. Είναι σίγουρα ένας από τους ικανότερους μουσικούς που πάτησαν το πόδι του και τα πετάλια του στο σανίδι του Πνευματικού.

Μετά, ήρθε το… stand up. Ο Μικ Χάρβεϊ είναι μεν ένας τύπος που «κρύβεται» πίσω από τις πιο δημιουργικές στιγμές του ροκενρόλ (άντε, μαζί με τον Μπλίξα), αλλά ταυτόχρονα είναι και ένας τζέντλεμαν με ψιλομπορντό κοστουμάκι και βρετανικό χιούμορ. Ο τύπος έκανε (και είπε) τα πάντα. Το ωραίο είναι ότι έπαιξε μια επιλογή από δικά του κομμάτια (Summertime in New York, Famous Last Words, Slow Motion Movie Star της «ξαδέρφης» PJ Harvey κ.α.), άφησε απέξω αρκετά γνωστά (και από τα Gainsbourg-ικά), χωρίς στην πραγματικότητα να αρνηθεί τίποτα στο κοινό.

Εκτός αυτού, πρόσφερε και μια ώρα και κάτι πλακίτσας, όπως όταν πχ ξεκίνησε να παίζει το Push the sky away του Κέιβ και σταμάτησε λέγοντας «δεν ήμουν καν σε αυτό το δίσκο» ή όταν η μπάντα δοκίμασε το Stayin’ Alive των Bee Gees με τον Χάρβεϊ σε ρόλο Άντι Γκιμπ.

Όλα αυτά ήταν πακεταρισμένα με εξαιρετικό ήχο και ένα τέλος που άξιζε στο live: Το Out of time man των Mano Negra είναι «από τα τραγούδια που φέρνουν λεφτά» όπως είπε ο Χάρβεϊ, «πράγμα που είναι καλό γιατί πληρώνεις τον κόσμο» (σ.σ. τη διασκευή επέλεξε το Breaking Bad για το πιλοτικό του επεισόδιο).

Στις άχρηστες πληροφορίες της βραδιάς, η μπάντα έπαθε πλάκα όταν είδε το χώρο («is this really the venue?» ειπώθηκε), έπαθε επίσης πλάκα με το… μουσακά και στο τέλος, υπέγραψε  δίσκους και cd, πίνοντας κρασάκια στο φουαγιέ.

Αυτά περίπου έγιναν την Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο. Αν δεν ήταν και τα… χιλιόμετρα απόστασης καλλιτεχνών-κοινού, τότε θα μιλούσαμε για μια ακόμα πιο τρομερή, από ό,τι είναι ήδη, συναυλία.