Εδώ ο παράδεισος, εδώ και η κόλαση

Στις 25 Απριλίου του 1980, κυκλοφόρησε ένας από τους δέκα καλύτερους δίσκους όλων των εποχών, σε αυτό που περιγραφικά αποκαλείται heavy metal. Το Heaven and Hell.

Οι Black Sabbath, ήδη μονολιθικών διαστάσεων μπάντα και σκαπανείς στο είδος, έβγαιναν από μια ταραγμένη περίοδο, με τον Όζι να μη συμμαζεύεται με τίποτα και έχοντας βγάλει έναν κακό δίσκο, αμέσως μετά από ένα μέτριο δίσκο.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή, εδώ:

Φωνάξανε λοιπόν έναν κοντό με γιγαντιαία φωνή και πλούσια φαντασία, τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο και απέδειξαν ότι καλή θέληση να υπάρχει και ιδιοφυίες στην μπάντα, δεν θες και πολλά να γίνει ένα αριστούργημα.

Καταρχάς, ο δίσκος ξεκίνησε να ηχογραφείται με τον Όζι, με κάποιες πρώιμες ηχογραφήσεις. Το Children of the Sea για παράδειγμα, ήταν ένα από τα κομμάτια. Ωστόσο, ο Madman δεν ήταν στην πιο συνεννοήσιμη εποχή του, ούτε όμως και οι υπόλοιποι πήγαιναν καλύτερα.

Ο Αϊόμι γνώρισε τον Ντίο σε ένα live των Rainbow, οι οποίοι επίσης ήταν στα πρόθυρα διάλυσης γιατί ο Μπλάκμορ ήθελε να γράφει τραγούδια για διαφημιστικά jingles και όχι ροκενρόλ. Τους γνώρισε η Σάρον Άρντεν, που αργότερα θα γινόταν η κυρία Όζι…

Αρχικά, η ιδέα ήταν να φτιάξουν μια νέα μπάντα και μπούνε οι Sabbath στο ψυγείο, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Ωστόσο, ο Ντίο ταίριαζε πολύ περισσότερο από όσο νόμιζαν στο ύφος της μπάντας και τελικά, μπήκαν στο στούντιο μαζί του και με κάμποσους ακόμα που περνούσαν στα τύμπανα, καθώς ο Γουόρντ ήταν επίσης σε κακή κατάσταση με διάφορα προσωπικά ζητήματα και καταχρήσεις, αλλά και ο Μπάτλερ δεν ήταν εντελώς σίγουρος.

Η ελαφρά αλλαγή πλεύσης ήταν ορατή από το πρώτο κιόλας κομμάτι του δίσκου: Το Neon Nights όπως και το Die Young, όσο και να περιέκλειαν το γενικό στυλ του συγκροτήματος, ήταν διαφορετικά από τα γρήγορα κομμάτια τους, μέχρι τότε.

Ένας τόνος εμπορικότητας παραπάνω, συν οι αφομοιώσεις του κλίματος της εποχής, συν οι στίχοι του Ντίο που ήταν γεμάτοι με δράκους, νύμφες κ.λπ. κ.λπ. έβαλαν το συγκρότημα σε διαφορετικούς δρόμους από το σκληρό, σε χαμηλότερα κλειδιά, αλλά «καθαρό» ροκενρόλ της πρώτης περιόδου.

Δεν υπήρχε αμφιβολία όμως για το πόσο θεμελιώδες ήταν το Heaven and Hell. Το Lady Evil το ‘φερε μαζί του ο Ντίο από τους Rainbow, ενώ το Lonely is the World ήταν μια διαφορετική εκδοχή στα γνωστά περί μπαλάντας, μέχρι τότε, για τους Sabbath.

Το δε ομώνυμο επτάλεπτο έπος, ήταν για πάντα ένας μύχιος λόγος για όσους-ες είδανε αυτή την εξωκοσμική μπάντα στη σκηνή με τον Όζι, να σκέφονται μετά «ωραία ήτανε, αλλά αν παίζανε και το H&H…».

Το Heaven and Hell ακολούθησε ένας επίσης καλός δίσκος, ίσως μάλιστα καλύτερος μουσικά, αλλά πολύ αδικημένος, το Mob Rules. Όσο για τον Ντίο και τον Όζι, θα τραβούσαν αμφότεροι μοναχικούς και ένδοξους δρόμους, μέχρι να ξανασυναντηθούν κάμποσες φορές ακόμα με τον Γκίζερ, τον Μπιλ και τον Riffmeister General…