Dude, πέρασαν 25 χρόνια…

Στις 6 Μαρτίου του σωτήριου έτους 1998, βγήκε για πρώτη φορά στις αμερικάνικες αίθουσες (στην Ελλάδα ήρθε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους) η όγδοη ταινία των αδερφών Κοέν: Ο «Μεγάλος Λεμπόφσκι», για τους φίλους απλά «dude». 

Ήδη, οι Κοέν είχαν δείξει ότι σε λίγα χρόνια που θα τους τέλειωνε η πρώτη μαγική έμπνευση της (μετα)νιότης, θα είχαν ήδη αφήσει μερικές ταινίες που το μέγεθός τους, καλλιτεχνικό και συμβολικό, δεν θα χωρούσε στις συμβατικές αποθηκευτικές εγκαταστάσεις του παγκόσμιου κινηματογράφου: Φάργκο, Μπάρτον Φινκ, το εξαιρετικό «Πέρασμα του Μίλερ». 

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Αλλά με τον Λεμπόφσκι, το παράκαναν με τις προφητείες και τους συμβολισμούς. Ο Dude ή Τζεφ Λεμπόφσκι, ένας παλιός roadie μεταξύ άλλων και τον Metallica, έχει αποσυρθεί από τα εγκόσμια, κρατώντας τρία πράγματα: Τη ρόμπα του, τα white russian coctails και ένα χαλί. Γύρω του, δύο κολλητοί του φίλοι με τους οποίους παίζει μπόουλινγκ, μια από τις ελάχιστες κοινωνικές του δραστηριότητες, οι αντίπαλοι στο παρκέ (Χεσούς Κιντάνα, εσύ σούπερ σταρ…) και μια πλεκτάνη μυστήριων πλουσίων.

ΟΚ, και τι με όλα αυτά; Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι απλά ένα συμπαθητικό αμερικάνικο ταινιάκι με καλό τέλος. Αλλά όχι. Έπρεπε να γίνουν η ταινία που, όπως λέει ένας φίλος, «τη βλέπεις την πρώτη φορά και δεν τα καταλαβαίνεις όλα» και μετά, όταν την ξαναβλέπεις στο πέρασμα των χρόνων, ταυτίζεσαι με τα περισσότερα καρέ της.

Ο Dude που έβαλε πιο βαθιά στις καρδιές του φιλοθεάμονος κοινού τον Τζεφ Μπρίτζες, τον Στιβ Μπουσέμι, τον Τζον Γκούντμαν, αλλά και τον Τζον Τορτούρο (Χεσούς Κιντάνα, εσύ μωβ λατινική θύελλα…), γίνεται 25 χρονών. Γι αυτά τα 25 χρόνια του, μπορείτε να ξαναδείτε φέτος σε επανέκδοση (στα θερινά σινεμά) τον Dude και την παρέα, αλλά και τον τεράστιο Μπεν Γκαζάρα, τον Flea, τον Ντέβιντ Θιούλις, τον Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, τον Σαμ Έλιοτ κ.α.

 Ας ετοιμάσουμε λοιπόν ένα white russian και ας τσεκάρουμε τη φάση μας, να δούμε σε τι φάση είμαστε…