Diamond dogs: Ο Μπόουι στο σύνορο της τέχνης

To 1974 ο Ντέιβιντ Μπόουι είχε κάνει σχεδόν τα πάντα, σε κάθε τομέα ανθρώπινης (και εξωγήινης, ενδεχομένως) δραστηριότητας.

Είχε βγάλει υποσχόμενα άλμπουμ, άλμπουμ που δεν θα τα φτάσει ποτέ κανένα άλλο ανθρώπινο ον, άλμπουμ που ήταν ψιλοάθλια.

Οπότε, σε κάποια φάση οι Spiders from Mars τον παράτησαν (και τους παράτησε) και έπρεπε να παίξει ο ίδιος κιθάρα, μιας και δεν υπήρχε πια στην εξίσωση ο Μικ Ρόνσον.

Επηρεασμένος λοιπόν από σχεδόν όλα τα πράγματα που είχε κάνει μέχρι τότε, αλλά και από τα έργα του Όργουελ (ειδικά το 1984) και του Μπάροους, ο Μπόουι έφτιαξε το κύκνειο άσμα της γκλαμ περιόδου του, το Diamond Dogs.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Καταρχάς, το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο και στην Ολλανδία, εγκαινιάζοντας μια μετακίνηση του «Δούκα» προς Ανατολάς. Δεύτερον, ο Μπόουι έπαιξε όντως τις κιθάρες στο άλμπουμ και αναγκαστικά, μετέδωσε την εξώκοσμη μαγεία του και εκεί. Επίσης, επέστρεψε και ο Τόνι Βισκόντι που είχε «χωρίσει» με τον κόσμο του Μπόουι για μια πενταετία περίπου.

Το αποτέλεσμα ήταν κάπως περίεργο. Το Diamond Dogs μοιάζει λίγο με μια μετάβαση του «παλιού» στον «καινούργιο» Μπόουι, καθώς υπάρχει το γκλαμ, υπάρχουν οι κιθάρες με περισσότερο «γρέζι», υπάρχει όμως και το φανκ και η σόουλ που θα έπαιρναν περισσότερο χώρο αργότερα. Υπάρχει επίσης και ένα background που μοιάζει λίγο με αυτό του Exile on main str, καθώς στο σπίτι του Μπόουι στο Τσέλσι, αράζουν μεταξύ άλλων οι τότε νυν και μετέπειτα Stones, από τον Τζάγκερ μέχρι τον Ρόνι Γουντ.

Κάποια χρόνια λοιπόν πριν τη φάση του Βερολίνου και τα τρομερά άλμπουμ που ταυτίστηκαν με αυτή, ο Μπόουι έγραψε ένα από τα καλύτερα κομμάτια της καριέρας του, το Rebel Rebel, το οποίο έκλεινε την πρώτη πλευρά του δίσκου. Μαζί του ήταν μερικά από εξίσου ενδιαφέροντα, αλλά και κάπως παράξενα (παράξενα ο Μπόουι-τι παράξενο ε;) δημιουργήματά του. Ο δίσκος, παρότι είχε και μια εν μέρει διφορούμενη αποδοχή, θεωρείται μια από τις καλύτερες δουλειές του, όντας και το «σύνορο» δύο εποχών που για άλλον καλλιτέχνη, θα έμοιαζαν εντελώς διαφορετικές και παράταιρες.