Δήμητρα Λαρεντζάκη: «Μέλημά μου ήταν να μη ‘χαθεί’ το έργο της Άλκης Ζέη»

Η Δήμητρα Λαρεντζάκη, ηθοποιός και σκηνοθέτης, είναι ο άνθρωπος που ανέλαβε να ανεβάσει για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι το βιβλίο της Άλκης Ζέη «Η Μωβ ομπρέλα». Το εγχείρημα αυτό έγινε πραγματικότητα χάρη στη συνεργασία των ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και Βέροιας. Η παράσταση ξεκίνησε ήδη να παίζεται, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Την Κυριακή 18 Νοεμβρίου, στις 19:00, η «Μωβ ομπρέλα» κάνει την επίσημη πρεμιέρα της στο Καμπέρειο Θέατρο. Με αφορμή την πρεμιέρα, ο «Τύπος Ιωαννίνων» μίλησε με την κ. Λαρεντζάκη, η οποία, εκτός από τη σκηνοθεσία, έκανε μαζί με τη Σοφία Ευτυχιάδου τη διασκευή του έργου της Άλκης Ζέη.

«Η Μωβ ομπρέλα», ένα βιβλίο της Άλκης Ζέη που έχει αφήσει το δικό του στίγμα στη λογοτεχνία. 

Ναι, κι εδώ πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Άλκη Ζέη επειδή μου εμπιστεύτηκε τη «Μωβ ομπρέλα». Είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στο θέατρο. Η «Μωβ Ομπρέλα» είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά άνω των 11 και 12 ετών. Εδώ έχει γίνει μια διασκευή για να προσεγγίσει και παιδιά του Δημοτικού.

Γιατί τη «Μωβ ομπρέλα»; Τι σας παρακίνησε;

Είναι ένα έργο που με συγκινεί πολύ. Κινείται ανάμεσα σε κάτι που χάνεται και σε κάτι που είναι άφθαρτο. Είναι ένα έργο που διαδραματίζεται μέσα στο καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που είναι πιο έντονο στη μνήμη των παιδιών  -γι’ αυτά που θα γίνουν μετά από αυτό (σ.σ. ο πόλεμος). Η μνήμη του πόσο ανέμελο ήταν.

Σε πιο προσωπικό επίπεδο, στο βιβλίο υπάρχουν στοιχεία που με συνδέουν με τις αναμνήσεις μου, με την παιδική μου ηλικία. Όταν ήμουν παιδί και πήγαινα διακοπές στο χωριό μου, υπήρχε ένα δενδρόσπιτο σε μια λεμονιά. Ακόμα και σήμερα θεωρώ ότι ήταν το ιδανικό σπίτι του κόσμου. Η «Μωβ ομπρέλα» έρχεται να μας θυμίσει πόσο σημαντική είναι η επαφή των παιδιών με τη φύση. Είναι ένα έργο που διαδραματίζεται έξω, στον κήπο της Λέτρως, της Βίτως, σε μαγικούς κήπους.

Σε σκηνοθετικό επίπεδο, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση; 

Ο χωροχρόνος. Ένα ζήτημα που αντιμετώπισα κατά τη διαδικασία της διασκευής. Κατά κάποιο τρόπο είχα προμελετήσει τα της σκηνοθεσίας γιατί συνέγραψα το έργο με τη Σοφία. Η «Μωβ Ομπρέλα» έχει επίσης κάτι περίεργο από άποψη δραματουργίας. Δείχνει τα παιδιά όταν δεν έχουν σχολείο. Είναι κάτι σχεδόν επαναστατικό. Η Άλκη παίρνει μια δυνατή θέση έτσι κι αλλιώς όσον αφορά την παιδεία. Άλλο η παιδεία άλλο η εκπαίδευση. «Εσείς δεν ξέρετε να διαβάζετε το αναγνωστικό σας» είναι μια ατάκα του έργου, για να απαντήσει ένα παιδί «εκεί είναι όλα βαρετά».

Επειδή η «Μωβ ομπρέλα» είναι γραμμένη μέσα από βιώματα, αναφέρεται επίσης σε έναν απόλυτο ρεαλισμό. Είναι πολύ δύσκολο να βγάλεις στη σκηνή τον ρεαλισμό αυτόν στη σκηνή. Οι ήρωες δεν είναι γραφικοί, δεν είναι καρικατούρες. Είναι άνθρωποι.

Ποιες είναι οι απαιτήσεις μιας παιδικής θεατρικής παράστασης;

Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να μην υποτιμάμε τα παιδιά. Τα παιδιά έχουν μια πολύ ισχυρή αντίληψη και λένε αλήθειες. Εμείς οι μεγάλοι είμαστε που δεν αντέχουμε τις αλήθειες. Και όταν έχεις στα χέρια σου κείμενα όπως της Άλκης Ζέη, τότε το παιδικό θέατρο βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση. Η Άλκη Ζέη δεν κάνει διδακτική στα έργα της. Δεν σε βάζει στο θρανίο. Τα έργα της τα διαπερνάει η ιστορία ως βίωμα, χωρίς αυτά να γίνονται ιστορικά. Όπως και να ‘χει, ένα παιδικό έργο αν έχει μια έγνοια, είναι να αφήσει έναν ανοιχτό χώρο στα παιδιά να αναρωτηθούν και να αναζητήσουν. 

Σε αυτή την παράσταση δεν έχει γίνει καμία έκπτωση. Όλοι μας δουλέψαμε σαν να ανεβάζουμε μια παράσταση βραδινή.

Μπορείτε να πείτε δηλαδή ότι είστε ικανοποιημένη από το όλο εγχείρημα;

Ναι. Και αυτό επειδή το αποτέλεσμα δεν απέχει από την ποιότητα του έργου της Άλκης Ζέη. Ήταν πολύ μεγάλο το μέλημα να μη ‘χαθεί’ το έργο. Σε πολλά σημεία, η διασκευή είναι ελεύθερη, έχοντας το πράσινο φως από τη συγγραφέα. Το βιβλίο  της Άλκης Ζέη είναι γεμάτο με δράση εσωτερική, είναι κινηματογραφικό –σπονδυλωτό με πολλές ιστορίες. Κατά κάποιο τρόπο, για μένα η «Μωβ Ομπρέλα» είναι ένας «Ψεύτης Ήλιος» του Μιχάλκοφ σε παιδικό.

Όπως και να’ χει, οι ήρωες τελικά καταφέρνουν με τον δικό τους τρόπο να πετάξουν.

.