Δεν αρκούν οι στίχοι και οι συγγραφείς

Η απαγόρευση κυκλοφορίας ήρθε να υπογράψει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ζούμε εδώ και σχεδόν ένα μήνα. Η μόνιμη επίκληση στην «ατομική ευθύνη», ήρθε να διαιωνίσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ζούμε εδώ και δέκα χρόνια.

Το τσιτάρισμα στίχων και αποσπασμάτων βιβλίων από στελέχη της κυβέρνησης, κάθε φορά που ανακοινώνουν κάποιο μέτρο, ήρθε να επιστεγάσει το γενικό εκνευρισμό.

Θα είχε ενδιαφέρον μια συζήτηση με τον Αλμπέρ Καμύ, πάνω στην υπόθεση εργασίας «στελέχη εξουσίας επικαλούνται γραπτά σας» ή μια σημειωτική ανάλυση στον Ελύτη (που μάλλον δεν θα είχε πρόβλημα με την επίκλησή του) και στους στίχους του.

Η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει το πρόβλημα της πανδημίας με εντονότερο το αίσθημα της απόλυτης ανάγκης, από ό,τι κυβερνήσεις άλλων χωρών που υπέστησαν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του έχουν επίγνωση ότι το ελληνικό σύστημα υγείας έχει απογυμνωθεί από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι τώρα και ότι όλα εξαρτώνται από τον πατριωτισμό των υγειονομικών και τη συμμόρφωση του γενικού πληθυσμού στις οδηγίες.

Βέβαια, ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του συνεχίζουν να εφαρμόζουν ακριβώς τις ίδιες πολιτικές. Μετά από τέσσερις δημόσιες ανακοινώσεις περί προσλήψεων στην υγεία, έχουν προσληφθεί λίγες εκατοντάδες μόνο και όχι ακόμα γιατροί. Παρά τις συνεχείς και επίμονες υπομνήσεις των γιατρών για περισσότερα κρεβάτια ΜΕΘ, μέχρι προχτές είχαν δοθεί άλλα 40 περίπου, μόνο. Την ίδια ώρα, τα υλικά και τα είδη που εξαφανίζει πρώτα η αγελαία αίσθηση (και όχι ανοσία…) σε περιόδους κρίσης, είναι ακόμα δυσεύρετα. Στα φαρμακεία δεν υπήρχαν μέχρι χτες μάσκες και αντισηπτικά, στα σούπερ μάρκετ, τα αντίστοιχα είδη ήταν εξίσου σπάνια. Ο πρώτος αποτυχών σε αυτή την ιστορία είναι ο υπουργός Άδωνης Γεωργιάδης.

Η απόφαση για την απαγόρευση κυκλοφορίας, είναι ένα αντιδημοκρατικό μέτρο. Αναγκαίο ενδεχομένως, όπως προκύπτει από τις καταστάσεις, αλλά αντιδημοκρατικό. Και αυτό το γνωρίζει ο πρωθυπουργός και το μαρτύρησε και το ύφος του, όταν το ανακοίνωνε. Στην πράξη, η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν θα σημάνει πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που ίσχυαν μέχρι τώρα. Πάλι οι ίδιοι άνθρωποι θα κυκλοφορούν έξω, μείον τους όντως απερίσκεπτους που αμφισβήτησαν την ανάγκη περιορισμού. Θα μπορέσουν τα σκληρά μέτρα να ανασχέσουν αυτή την πρωτόγνωρη και, πρώτη εδώ και πολλά χρόνια, πραγματικά σοβαρή απειλή για τους κατοίκους αυτής της χώρας και τη ζωή τους; Μακάρι.

Αυτή η συγκυρία όμως, είναι και ένα «κοινωνικό εργαστήριο», όπως ήταν και η προηγούμενη κρίση. Όπως στην Ελλάδα, η κρίση του καπιταλισμού ήρθε ως «έναυσμα» να αλλάξει άρδην, σχεδόν να μετασχηματιστεί ο κοινωνικός κορμός και οι οικονομικές διαδικασίες, έτσι και αυτή η κατάσταση εξαίρεσης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για περιστολή διαφόρων πραγμάτων, όταν η κρίση περάσει.

Έχουμε να δούμε πολλά πράγματα ακόμα. Για παράδειγμα, αν το «αποκλειστικά ιδιωτικό μοντέλο» που απέτυχε στην υγεία, θα αντέξει στον τόσο κρίσιμο και αναγκαίο τομέα των τηλεπικοινωνιών. Ή αν η συνδικαλιστική δράση θα προβλεφθεί ως εξαίρεση από τους κανόνες απαγόρευσης, γιατί αν δεν προβλεφθεί, τότε μιλάμε για άλλου είδους αντιδημοκρατία. Ή αν θα διευρυνθούν τα, περιορισμένα μέχρι στιγμής, οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, σε χιλιάδες εργαζόμενους και εκατοντάδες επιχειρηματικούς κλάδους που αυτή τη στιγμή εξαιρούνται και έχουν περιθώριο οικονομικής αντοχής όχι πέρα από το δίμηνο. Ή αν η κυβέρνηση, σε αντίθεση με τα οικονομικά της πιστεύω, θα επιχειρήσει ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» που ιστορικά συνήθως ακολουθεί τις περιόδους καταστροφής της οικονομίας.

Επίσης, πρέπει να υπενθυμιστεί ότι ο Αλμπέρ Καμύ, τερματοφύλακας, συγγραφέας, δημοσιογράφος, φιλόσοφος, καπνιστής, αντιστασιακός και ποιητής, είπε ανάμεσα σε άλλα και κάτι ακόμα:

«Ένα κράτος εξ’ ορισμού δεν μπορεί να έχει καμιά ηθική»…