Αυτό το τραγούδι είναι για τον Θάνο Ανεστόπουλο

Τα «Διάφανα Κρίνα», είτε τελικά σ’ άρεσαν, είτε όχι, είναι από τα πράγματα που σφράγισαν τη μετεφηβεία για τις ηλικίες που έζησαν έντονα αυτά τα τελευταία 25 χρόνια στην Ελλάδα (μη γελιέστε, αυτά τα 25 χρόνια έχουν κυριολεκτικά τα πάντα). Ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο ιδρυτής τους, αναχώρησε σήμερα από αυτή την πραγματικότητα που πάντα, την έντυνε μουσικά, τη σκιτσάριζε και κυρίως την περιέγραφε με τους στίχους του, με έναν τρόπο που λίγο ως πολύ τον χαρακτήρισε και ως άνθρωπο. Εδώ και κάμποσο καιρό είχε γνωστοποιήσει ότι αντιμετώπιζε την επάρατο με όχι καλούς όρους. Αλλά πριν από 13 μήνες, συνόδευε την άσχημη ανακοίνωση με μια υπόσχεση για ζωή: 

«Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε».

Η σκοτεινή αισθητική των «Κρίνων» με τη χροιά της φωνής του και οι ποιητικές απόπειρες, είτε πάνω στους δικούς του στίχους, είτε στη μελοποίηση στίχων γνωστών και «δύσκολων» ελλήνων ποιητών, σύνθεσαν το σύνολο που κέρδισε ένα μεγάλο κομμάτι του rock ’n’ roll κοινού στην Ελλάδα.

Όμως ο Ανεστόπουλος υπήρξε και κάτι άλλο: αυτό το είδος καλλιτέχνη-διανοούμενου που δεν φοβήθηκε ποτέ να εκτεθεί δημόσια και να διαλέξει την πλευρά του αδύνατου, χωρίς περιστροφές. Κάτι δηλαδή που δεν χαρακτηρίζει μαζικά τον ελληνικό καλλιτεχνικό κόσμο, αλλά σε αυτά τα μονοπάτια του ροκ, βρίσκεις πολλές τέτοιες μορφές. Ο Ανεστόπουλος, ήταν μια από τις «ηγετικές», αν και ο όρος πιθανώς να του προκαλούσε χαμόγελο αντίδρασης. 

Ο Θάνος Ανεστόπουλος υπήρξε ένα σημαντικότατο κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής τέχνης και έφυγε όπως έζησε: όρθιος και ωραίος.