Από το Τοπ Αλτί στο Γιαννιώτικο Σαλόνι

Το πάρκο Πυρσινέλλα, ή αλλιώς το Γιαννιώτικο Σαλόνι, μετράει περίπου 50 χρόνια ζωής ως πάρκο -τουλάχιστον κατ’ όνομα, γιατί επί της ουσίας δεν χρησιμοποιείται σήμερα από τους πολίτες λόγω δικαστικής διαμάχης του δήμου Ιωαννιτών με το Ελληνικό Δημόσιο για την κυριότητα της έκτασης.

Η ιστορία του ξεκινά στα μέσα του 19^ου αιώνα, όταν η περιοχή αποκαλούνταν Τοπ Αλτί (με τη συγκεκριμένη ονομασία περιγραφόταν μια περιοχή εντός της ακτίνας βολής των όπλων που είχαν τοποθετηθεί σε φρούριο), αποτελούνταν από αγρούς και εξουσιαζόταν από τον Μπεμπρή Βέη.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, και συγκεκριμένα εν έτει 1872, ο Μπεμπρής Βέης φέρεται να μεταβίβασε το δικαίωμα εξουσίασης (τεσσαρούφ) των αγρών προς καλλιέργεια στην Αμαλία Δαλέση, μετέπειτα Αμαλία Βεργωτή, με έγγραφο τίτλο, το λεγόμενο «ταπί», του οθωμανικού κτηματολογίου. Η έκταση των 350 τότε στρεμμάτων πέρασε από κληρονόμους σε κληρονόμους της οικογένειας Βεργωτή και τελικά έφτασε στα χέρια του Βασίλειου Πυρσινέλλα, που είχε διατελέσει δήμαρχος της πόλης τη δεκαετία του ΄20 και ο οποίος είχε παντρευτεί τη Μαρία Βεργωτή.

Το 1959 ο Πυρσινέλλας πεθαίνει και αφήνει την περιουσία του στον δήμο Ιωαννιτών. Για τη συγκεκριμένη υπόθεση, από τα 350 στρέμματα μένουν στον Δήμο τα 280. Πενήντα στρέμματα απαλλοτριώνονται αναγκαστικά για την ανέγερση κτιρίων και εγκαταστάσεων στρατιωτικών μονάδων στο στρατόπεδο Βελισσαρίου, ενώ άλλα 20 στρέμματα πηγαίνουν για τις ανάγκες διάνοιξης της εθνικής οδού Ιωαννίνων-Άρτας. Λόγω της διέλευσης της εθνικής οδού, η έκταση κόβεται στη μέση: 200 στρέμματα από τη μια μεριά, τα οποία θα αποτελέσουν το πάρκο Πυρσινέλλα, και 80 από την απέναντι μεριά όπου βρίσκεται το δασύλλιο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Δήμος βάζει τις βάσεις για τη διαμόρφωση ενός πάρκου στην έκταση των 200 στρεμμάτων, στη βάση ενός τουριστικού σχεδιασμού. Οριοθετεί, περιφράσσει και δεντροφυτεύει τα γεωτεμάχια. Χιλιάδες δενδρύλλια φυτεύονται, ενώ με τη συνδρομή του τότε Νομαρχιακού Ταμείου ξεκινά η κατασκευή ενός τουριστικού περιπτέρου, του μελλοντικού Γιαννιώτικου Σαλονιού. Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή ακόμα η περιοχή αποκαλούνταν Τοπ Αλτί.

Το 1968 ολοκληρώνεται η κατασκευή του τουριστικού περιπτέρου (μαζί με την κατοικία φύλακα). Στις αρχές του επόμενου έτους, το δημοτικό συμβούλιο συζητά για την εκμίσθωση του κτιρίου. Όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι συμφωνούν «όπως η εκμίσθωσις του ρηθέντος περιπτέρου λάβη χώραν διά πλειοδοτικής δημοπρασίας διά πέντε έτη ως αναψυκτηρίου και εστιατόριον, η επίπλωσις να γίνη υπό του μισθωτού, τα έπιπλα θα είναι πολύ εμφανίσιμα και τουριστικού επιπέδου, να επιτρέπεται ορχήστρα και πιάνο ελαφράς μουσικής κατά την έγκρισιν του αρχιμουσικού της Φιλαρμονικής του Δήμου, ή ραδιοπικάπ. Ως πρώτη δε προσφορά να ορισθή το ποσόν των 3.000 δραχ. μηνιαίως» σύμφωνα με την απόφαση 72/1969. Ακολουθούν τέσσερις διαγωνισμοί, με κανέναν επιχειρηματία να μην ενδιαφέρεται. Το δημοτικό συμβούλιο αποφασίζει να προβεί σε κάποια επιπρόσθετα έργα για να γίνει πιο ελκυστικό το κτίριο και παράλληλα να κατεβάσει το μίσθιο στις 1.500 δραχ.

Οι επιπρόσθετες εργασίες αφορούν τη δημιουργία δρόμου πρόσβασης από την είσοδο μέχρι το περίπτερο και χώρου πάρκινγκ, την τοποθέτηση φωτιστικών σωμάτων, την προμήθεια κουρτινών και στρωσιδίων, τη δημιουργία ανεμοφράκτη και γκαρνταρόμπας στην είσοδο του πάρκου, την προμήθεια μιας μασίνας με δύο φούρνους κ.λπ. Το τουριστικό περίπτερο ξεκινά τελικά τη λειτουργία του το 1970.

Τη δεκαετία του ’80 γίνονται επίσης σημαντικές παρεμβάσεις. Ο Δήμος κατασκευάζει τεχνητές λίμνες, διανοίγει εσωτερικούς δρόμους άθλησης, ανεγείρει έναν μικρό ναό του Αγίου Παντελεήμονα, διαμορφώνει χώρους παρτεριών. Εκείνη την περίοδο, καταφτάνει από το Άκτιο και ένα στρατιωτικό αεροπλάνο που χρησιμοποιείται ως διακοσμητικό στοιχείο στον χώρο.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, κατασκευάζονται τα γήπεδα τένις. Τα οποία είναι και τα μόνα που λειτουργούν σήμερα…