Από τα λασπωμένα νερά στην αιωνιότητα

O Μακίνλεϊ Μόργκανφιλντ, σε ηλικία 37 ετών, ηχογράφησε ένα τραγούδι που πήγε τόσο καλά εμπορικά, ώστε να παραιτηθεί από το εργοστάσιο όπου δούλευε. Το τραγούδι ήταν ουσιαστικά μια διασκευή από ένα παλιότερο delta blues (το πιο πηγαίο και «πρωτόγονο» είδος του… είδους) και λεγόταν Rollin’ Stone. Ο Μόργκανφιλντ ήταν ο Μάντι Γουότερς και πέθανε σαν σήμερα, το 1983.

Ο Γουότερς ήταν αυτός που πήρε από το χέρι το ηλεκτρικό μπλουζ και το γνώρισε στο ροκ εν ρολ, αλλά με τρόπο πιο «σκοτεινό» και πομπώδη από ό,τι έκαναν ο Τσακ Μπέρι και ο Λιτλ Ρίτσαρντ, ή τα πάλλευκα αγοράκια που ήθελαν να γίνουν Έλβις στη θέση του Έλβις. Ενεργός μουσικός ήδη από πριν τον πόλεμο, άστατος χαρακτήρας, ταλαντούχος και επιτήδειος, γνώρισε την επιτυχία στους κόλπους της Chess Records, εκεί που δούλεψε όλο το μπλουζ του Σικάγο, συν μερικοί ακόμα.

Εκεί, ο Γουότερς βρήκε και τη νέμεσή του, τον Χάουλιν’ Γουλφ, ακόμα πιο πομπώδη, εκρηκτικό και καχύποπτο. Ένας άλλος προλετάριος της μαύρης μουσικής, ο Γουίλι Ντίξον, έγραφε τραγούδια και για τους δύο και ο Γουλφ πίστευε ότι «προσκυνημένος στους λευκούς» Γουότερς έπαιρνε τα καλύτερα και πιο σίγουρα να γίνουν επιτυχίες. Επίσης, προσπαθούσαν να κλέψουν ο ένας τους μουσικούς του άλλου, με αρκετούς πάντως να παίζουν και με τους δύο, όπως ο εμβληματικός πιανίστας Ότις Σπαν.

Ωστόσο, ο Γουότερς πήρε τη μερίδα του λέοντος, παρότι ο Γουλφ ήταν πιο κοντά στο roots blues. Πέντε χρόνια αργότερα, το 1955, ήρθε και η οριστική επιτυχία με το Mannish Boy, το οποίο έχει κάνει καμιά 15αριά κύκλους μόνο την τελευταία εικοσαετία, κάθε φορά που ακουγόταν σε κάποια τηλεοπτική διαφήμιση.

Αν όμως, με ένα σου τραγούδι, έχεις «βαφτίσει» το μεγαλύτερο ροκ εν ρολ συγκρότημα που πάτησε αυτή τη γη, καθώς και το πιο σημαντικό μουσικό έντυπο του πλανήτη, ε τότε, δικαιούσαι μια καλή θέση στην αιωνιότητα που ξεκίνησε στις 30 Απριλίου του 1983…