«Ακροπατώντας» έρχονται οι μουσικές

Οι «Κάτω από το δέντρο» είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Παρότι συστήνονται (και είναι σε μεγάλο βαθμό) «ακουστικοί world» μουσικοί τύποι, οι συναυλίες τους κρύβουν πάντα εκπλήξεις. Μερικές από αυτές τις αποκάλυψαν πριν από ένα μήνα περίπου, όταν έπαιξαν στο Ζάβροχο, στο νερόμυλο του Ρογοζίου, αλλά θα τις ξαναποκαλύψουν σύντομα, καθώς επίκειται «μίνι ηπειρώτικη περιοδεία» το επόμενο διάστημα. Μέχρι τότε όμως, καλύπτουμε το χαμένο έδαφος με μια κουβέντα με τον Πάνο «Tsiko» Κατσικιώτη, που εξηγεί αναλυτικά ορισμένα πράγματα. Όχι μόνο μουσικά.

Έρχεται ο νέος δίσκος;

Όντως, έχουμε ένα δίσκο στα σκαριά, ο μισός έχει ήδη ανέβει στο soundcloud, στη σελίδα μας. Δεν κυκλοφόρησε ακόμα στη φυσική μορφή, ενώ υπάρχει σκέψη να γίνει και  βινύλιο. Υπήρχαν κάποιες δικές μας σκέψεις για το εκδοτικό ζήτημα, οι οποίες έχουν καταλήξει πλέον. Ανοίξαμε μια καλή σχέση εμπορική σχέση από τον πρώτο μας δίσκο με διανομέα από το Λουξεμβούργο. Θα είναι παραγωγή δική μας, έκδοση δική μας επίσης, ανεξάρτητη, και θα συνεργαστούμε με διανομείς σε όλη την Ευρώπη. Ξεκινώντας από την Chango music στις Κάτω Χώρες, αντίστοιχες επαφές υπάρχουν σε Γερμανία και σε υπόλοιπη Ευρώπη. Το όνομα του δίσκου είναι και τίτλος κομματιού: «Ακροπατώντας στους γκρεμούς». Για το γενικό τίτλο, μάλλον θα κρατήσουμε το «Ακροπατώντας», σκέτο. Πάντα υπάρχουν, να ξέρεις, οι πιθανότητες των αλλαγών του τελευταίου λεπτού που μπορεί να είναι και δραστικές. Πάντως, μέχρι τώρα αυτά σχεδιάζουμε.

Σε τι διαφέρει από τον προηγούμενο;

Ο δίσκος εμπεριέχει λίγο διαφορετικό υλικό από τον προηγούμενο, με τον οποίο ορίσαμε τη δισκογραφική μας ύπαρξη. Εκείνος έγινε σε συνθήκες άκρατου πειραματισμού, δεν υπήρχε κανένα προσχέδιο, κομμάτι κ.λπ. Έγινε επίσης σε άσχετη χρονική στιγμή. Βρεθήκαμε όλοι για άλλο λόγο, γιατί στήναμε ένα στούντιο ηχογραφήσεων στην Αθήνα, και ανάμεσα στα τρυπάνια, στα σφυριά, στα υλικά μονώσεων κ.λπ., πιάναμε και τα ακουστικά μας όργανα και βάζαμε ένα ηχογραφητήρι στη μέση και ιδού. Από τότε όμως προσδιορίστηκε και η πορεία της μπάντας, γιατί είμαστε κυρίως ακουστικό συγκρότημα. Από εκεί και πέρα, για να χρησιμοποιήσω μια συμβατική έκφραση, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Περάσαμε σε πιο στέρεα μονοπάτια και δουλεμένες εικόνες μεταξύ μας. Δουλεύαμε πλέον στη βάση ενός υπαρκτού συγκροτήματος, με μεγάλη αλληλεπίδραση των ιδεών αναμεταξύ μας και των πραγμάτων που είχε ο καθένας στο «μουσικό σεντούκι» του.  Τον πρώτο, όταν τον κυκλοφορήσαμε δεχτήκαμε μια πρόταση από την «Αυγή», πριν ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. Ήταν μια πολύ καλή και φιλότιμη προσπάθεια ενός, δυστυχώς εκλιπόντος πια, καλού μας συναδέλφου, του Βαγγέλη του Βέκιου (σ.σ. ντράμερ των «Μουσικών Ταξιαρχιών» και πολλών ακόμα συγκροτημάτων). Άφησε πίσω του μια πολύ ωραία παρακαταθήκη, το ένθετο της «Αυγής» την «Κόκκινη καρφίτσα». Ο δεύτερος δίσκος έχει διαφορετικό υλικό, πιο μεστωμένο, περισσότερα τραγούδια, πολλές προσεγγίσεις κοντά στη δημοτική παράδοση. Χωρίς να παίζουμε δηλαδή κάποιο δημοτικό τραγούδι, ο ήχος μας «ακουμπάει» αυτό το είδος. Έχουμε διασκευάσει δύο ηπειρώτικα τραγούδια, τη «Χαλασιά» και την «Παπαρούνα», αλλά σε πολύ δική μας εκδοχή.

Αυτή η προσέγγιση είναι και λίγο τάση; Της μόδας που λέμε; Όταν παντρεύεις στην Ήπειρο αυτά τα είδη, πρέπει να ξέρεις ότι είναι και η έδρα των VIC

Ναι οι VIC, φίλοι μας! Νομίζω ότι είναι τάση, διαμορφωμένη εδώ και πολλά χρόνια, από τις πρώτες στιγμές της world music. Ήταν μια εποχή στα 80’s που αυτή η τάση ήταν και πολιτική. Μπαίνοντας στην παγκοσμιοποίηση που κατέληξε να είναι οικονομική μόνο, όχι πολιτιστική, υπήρξε μια τάση επαναπροσδιορισμού, επιστροφή στη ρίζα και στην καταβολή. Στην Ευρώπη άλλαξε σχεδόν ο μουσικός χάρτης από αυτή την επιρροή, υπήρξαν έως και μπολιάσματα της ποπ μουσικής. Πάντως, δεν μπορώ να πω ότι βρήκε και μεγάλη διέξοδο από την Ελλάδα αυτό το είδος και το λέω έχοντας προσωπική πείρα. Στα ‘90s βλέπαμε με τη μπάντα μου, τους Pallyria, οι οποίοι ήταν electro world music, ότι πολύ λίγοι βρίσκανε διέξοδο προς τα έξω.

Υπάρχει όμως αυτή η σκηνή, όπως υπάρχει έντονο το βαλκανικό στοιχείο

ΟΙ βαλκάνιοι επίσης «εξερράγησαν» σε αυτή τη σκηνή. Το Balkan έδωσε πολύ ώθηση στην ευρωπαϊκή σκηνή, που μέχρι τότε αντλούσε κυρίως από την Αφρική και την Καραϊβική. Μπάντες και καλλιτέχνες υπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά πολλές φορές εδώ δεν μαθαίνονται ποτέ τέτοιες προσπάθειες. Υπάρχει πάντα άγνοια για το τι συμβαίνει σε πιο εναλλακτικούς, underground χώρους.

Με τον Γιάννη Χαλδούπη στο Πριγκιπάτο του Ρογοζίου

Δεν είστε μόνοι σας στο δίσκο…

Υπάρχουνε οι αγαπημένες μας αφηγήσεις που είχαμε και στον πρώτο δίσκο. Έχουμε καλεσμένους τρεις λόγιους ανθρώπους. Ο ένας είναι ο Δημήτρης Πουλικάκος, γνωστή πληθωρική περσόνα και οι άλλοι είναι ο Παναγιώτης Κουτρουμπούσης, συγγραφέας και ο Κλέων Αρζόγλου, επίσης συγγραφέας. Έχουμε λοιπόν κείμενά τους, μελοποιημένα. Είναι κάτι που μας αρέσει πολύ, να «ντύνουμε» μουσικά κείμενα που μας αρέσουν.

Ούτε μόνο ακουστικοί είστε. Στο Μύλο στο Ζάβροχο είχε και ηλεκτρικά στοιχεία η συναυλία

Κοίτα, στα live τα πράγματα ποικίλουν. Είναι διαφορετικά σε ένα χώρο όπως μια μουσική σκηνή π.χ. όπου ένα ακουστικό live στηρίζεται πολύ καλά τεχνικά και αλλιώς στις συνθήκες ενός θορυβώδους καφέ. Εκεί χρειάζεται να είσαι λίγο πιο ηλεκτρικός. Εκεί παίζουμε και μερικές διασκευές, αγγλόφωνες, ελληνικές, που μας αρέσουν πολύ. Αλλά πάντα με το δικό μας τρόπο. Έτσι, για τον «τζόγο» της βραδιάς που λέμε.

Σας καθορίζει ο ήχος του ’80;

Μην ξεχνάς ότι τη δεκαετία του ’80 πολλοί από εμάς περνάγαμε τη δεύτερη μουσική μας εφηβεία. Η εποχή ήταν καθοριστική για την παγκόσμια μουσική. Επηρεαζόμαστε πολύ στον τρόπο που παίζουμε και στους «Κάτω από το δέντρο», γιατί είναι μια μπάντα που γκρουβάρει με αφροκεντρικό τρόπο.

Γιατί σας λένε «Κάτω από το δέντρο»;

Κοίτα, έχοντας κάνει, ας πούμε πολύ «ροκ εν ρολ βίο» και αγγίζοντας τα 50 πλέον οι περισσότεροι από εμάς, η έννοια «Κάτω από το δέντρο» είναι κάτι σαν φιλοσοφικός προορισμός. Να βρεθείς δηλαδή στην απόλυτη φυσική κατάσταση, δίπλα σε μια παραλία, κοντά σε μια φωτιά, με 5 φίλους, με ακουστικά οργανάκια, να παίξεις κάτι. Αυτό μας καθόρισε σαν παρέα. Να ροκάρουμε… ντιπ παραλία δηλαδή.

Αναφέρθηκες στο εναλλακτικό κοινό και τους underground χώρους. Υπάρχει τελικά αυτό το κοινό; Παραμένει δραστήριο;

Αυτό το κοινό υπάρχει και κρατάει μερικές από τις πιο νέες τακτικές επικοινωνίας, μαζί με τις πιο εναλλακτικές, έχει τους απαραίτητους μηχανισμούς για επαφή και κατά συνέπεια αλληλεγγύη και κινητοποίηση σε διάφορα ζητήματα, σε αυτούς τους δύσκολους πολιτικά καιρούς. Το εναλλακτικό κοινό και οι εναλλακτικές τέχνες που δεν είναι εύκολα εξαγοράσιμες θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να αναπτύσσονται. Μην ξεχνάμε ότι ζούμε μια μεταβατική εποχή, συστήματα κατακρημνίζονται, ίσως βελτιώνονται κιόλας. Αλλά όλα αυτά, δεν πρέπει να μένουν στα χαρτιά, στις κουβέντες ανθρώπων και ομάδων, στην Ελλάδα έχουμε μάθει να κινούμαστε σε εγωιστικά περιβάλλοντα. Για να κάνεις τέχνη άλλωστε, πάντα χρειάζεται να έχεις ένα απόθεμα για υπέρβαση, να μπορείς να πατήσεις παραπάνω γκάζι σε καταστάσεις που σε τρενάρουν.