Το Θέατρο που δεν έγινε και μια μακέτα

Τα Γιάννενα δεν κατάφεραν ποτέ να ανεγείρουν ένα κτίριο Θεάτρου. Πιο κοντά από ποτέ σε αυτό το… όραμα, βρέθηκαν τη δεκαετία του ’30, σε μια περίοδο που έγιναν αρκετές υποδομές στην πόλη και που υπήρχαν αρκετοί ελεύθεροι, δημόσιοι χώροι για την κάλυψη αναγκών της κοινωνίας.

Από εκείνη την προσπάθεια, το μόνο που απέμεινε είναι μια μακέτα από γύψο, η οποία φυλάσσεται στις αποθήκες του Δημοτικού Μουσείου Ιωαννίνων, στο Τζαμί Ασλάν πασά.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’30, το δημοτικό συμβούλιο Ιωαννίνων πήρε την απόφαση να ανεγείρει θέατρο στο κέντρο της πόλης, στην «Αίγλη», στο πάρκο που βρίσκεται απέναντι από το Δικαστικό Μέγαρο. Είναι η εποχή που το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα επανιδρύεται μετά από 22 χρόνια διακοπής των δραστηριοτήτων του (είχε ανεγερθεί ως Βασιλικό Θέατρο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ) ενώ διάφορες μεγάλες θεατρικές σκηνές περιόδευαν ανά την Ελλάδα.

Το 1933, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης ενέκρινε τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Θεάτρου, τα οποία φέρουν την υπογραφή Φ. και Κ. Οικονόμου. Το κτίριο δεν θα φιλοξενούσε μόνο το Θέατρο. Προβλεπόταν επίσης και δύο πτέρυγες –η μία θα στέγαζε τη βιβλιοθήκη και η άλλη ένα καφενείο. Ο προϋπολογισμός του όλου έργου είχε οριστεί στα 11,2 εκατ. δραχμές. Ένα ποσό που θεωρήθηκε τότε πολύ υψηλό από αρκετούς δημοτικούς συμβούλους.

Ο δήμαρχος Δημήτρης Βλαχλείδης, όμως, επέμεινε. «Πρόκειται περί έργου ου η εκτέλεσις θα γίνη ουχί αμμέσως αλλά εντός πολυετούς χρονικού διαστήματος. Να μη λησμονήσωμεν ότι αι δημοτικαί αρχαί μόνο διά τον σκοπόν αυτόν προέβησαν εις την εκποίησιν του οικοπέδου του πρώην διοικητηρίου εις την Εθνικήν Τράπεζαν ήτις εκποίησις επέβλεπε κυρίως εις την προφανή ωφέλειαν του προορισμού εσόδου και του αντιτίμου του οικοπέδου προς αντίκρυσιν δαπανών ανεγέρσεως θεάτρου» ανέφερε (απόφαση Δ.Σ. 51/27-3-1933 στο Ιστορικό Αρχείο του δήμου Ιωαννιτών). Το πρώην διοικητήριο βρισκόταν εκεί που είναι σήμερα το Δημαρχείο και το οποίο είχε καεί το 1928.

Παρά την επιμονή του Βλαχλείδη, η ανέγερση του Θεάτρου δεν προχώρησε. Μεταπολεμικά, οι ανάγκες ήταν διαφορετικές, με το δημοτικό συμβούλιο να «επενδύει» σε άλλα έργα. Ωστόσο, δεν σταμάτησε ποτέ να γίνεται λόγος για την ανάγκη ενός κτιρίου θεάτρου.

Κατά τη μεταπολίτευση, πάντως, το κεφάλαιο έκλεισε οριστικά. Η «Αίγλη», μετά από αρκετές περιπέτειες, αποφασίστηκε να παραμείνει χώρος πρασίνου ενώ το δημοτικό συμβούλιο δεν μπήκε καν στη διαδικασία αναζήτησης νέου χώρου, εκτιμώντας ότι ένα Πνευματικό Κέντρο, για το οποίο έμπαιναν τότε οι βάσεις, θα αρκούσε για τη θεατρική παιδεία της πόλης.

Παράλληλα, υπήρχε και το Καμπέρειο Ίδρυμα της Μητρόπολης Ιωαννίνων. Το «Καμπέρειο» Θέατρο έγινε το «σπίτι» του θεάτρου και του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Ιωαννίνων (ΔΗΠΕΘΕΙ) από το 1983, όταν και ιδρύθηκε. Και συνεχίζει να αποτελεί τη βασική θεατρική στέγη της πόλης μέχρι και σήμερα, με τις όποιες ελλείψεις υπάρχουν.

* Στη φωτογραφία, πάνω δεξιά διακρίνεται ένας μεγάλος αδιαμόρφωτος χώρος, η «Αίγλη». Φωτογραφία του Ι. Γκιούλη, στις αρχές της δεκαετίας του ’30, από την έκδοση «Τα Ιωάννινα μέσα από ταχυδρομικά δελτάρια» του Κώστα Βλάχου