Θαρύπας, ο ανήλικος που έγινε βασιλιάς

«Μαζί με τους Χάονας εξεστράτευσαν και οι θεσπρωτοί, οι οποίοι ήσαν επίσης αβασίλευτοι. Δύναμις Μολοσσών και Ατιντάνων, εξ άλλου, ήτο υπό την αρχηγίαν του Σαβύλινθου, επιτρόπου του βασιλέως Θαρύπου, ο οποίος ήτο ακόμη ανήλικος…» (Θουκυδίδης, Ιστορία των πελοποννησιακών πολέμων, 2.80).

Αυτή είναι μια από τις πρώτες ιστορικές αναφορές στον Θαρύπα, βασιλιά των Μολοσσών. Είναι επίσης μια από τις πρώτες αναφερόμενες εμπλοκές των δυτικών λαών στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, το καλοκαίρι του 429 π.Χ.

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Θάρυψ ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Μολοσσών, καταγεγραμμένος ιστορικά, σε ένα μεταίχμιο του μύθου και της ιστορίας.

Σύμφωνα με μια αμφισβητούμενη ιστορικά πληροφορία, ο Θαρύπας έφυγε σε πολύ μικρή ηλικία για την Αθήνα για να γλιτώσει από τη δολοπλοκία Σπαρτιατών και Αθηναίων. Οι δε, είχαν προσεγγίσει τα ηπειρώτικα φύλα για να συμμαχήσουν, ενώ ο πόλεμος με τους μεν μαινόταν ήδη. Οι μεν όμως, οργάνωσαν πραξικόπημα στην Πασσαρώνα και ο Θαρύπας πολιτογραφήθηκε Αθηναίος μέχρι το 423 πΧ. Τότε, επέστρεψε και πήρε το θρόνο του, εντάσσοντας τους Μολοσσούς στην Αθηναϊκή Συμμαχία.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Ο Πλούταρχος, σε μια πιο μυθική εξιστόρηση, αναφέρει ότι ο Θαρ(ρ)ύπας είναι ο πρώτος βασιλιάς ο οποίος εξιστορείται ως αυτός ο βασιλιάς που προώθησε τα ελληνικά γράμματα, νομοθεσίες, τέχνες κ.λπ.

Ο Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ανδρομάχη», ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα για τους αναλυτές έργα του, η ηρωίδα διατάσσεται από τη Θέτιδα να κατοικήσει τη γη των Μολοσσών και να παντρευτεί τον Έλενο, με το χρησμό ότι από τον Μολοσσό θα προέλθουν οι βασιλείς της περιοχής και θα συνεχιστεί ο οίκος των Αιακιδών. Σύμφωνα με μια άλλη, αμφιλεγόμενη πληροφορία, η «Ανδρομάχη» διδάχθηκε για πρώτη φορά στην Πασσαρώνα, στην αυλή του Θαρύπα. Ωστόσο, άλλοι αναλυτές τοποθετούν την πρώτη παράσταση στο Άγρος, στη Χαλκιδική, ακόμα και στη Σικυώνα.

Ο Θαρύπας βασίλευσε μέχρι το 390-385 πΧ. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Αλκέτας και μετά, ο εγγονός του, Αρύββας. Το όνομά του έχει ο κατηφορικός δρόμος, κάτω από την κεντρική πλατεία.

Πηγές:

Θουκυδίδης, Ιστορία των πελοποννησιακών πολέμων, βιβλίο Β’, 2.80

Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι:Πύρρος, 1.1