8 Μαΐου 1970: Get back, Jojo…

Στις 8 Μαΐου του 1970, οι Beatles είχαν ήδη πάψει να υπάρχουν. Δεν είχανε πει όμως την τελευταία τους λέξη, έστω και αν αυτή ήταν με… αποστάσεις, όπως το διάσημο εξώφυλλο του Let it Be, που ήταν κάτι σαν χρησμός για το διασπασμένο μέλλον των «Σκαθαριών».

Στις 8 Μαΐου του 1970, κυκλοφόρησε το Let it Be. Όχι το καλύτερο, ούτε καν το πιο αγαπητό, αν και επιφύλασσε μερικές από τις κορυφαίες συνθετικές στιγμές της μεγαλύτερης, μετά τους Stones, μπάντας που πάτησε πόδι σε αυτό τον πλανήτη.

Καταρχάς, το άλμπουμ αρχικά ήταν να ονομαστεί Get Back και να αποτελέσει το soundtrack ενός ντοκιμαντέρ για τη μπάντα, η οποία πάντως δύσκολα μαζευόταν. Ο μακ Κάρτνι ήταν ο μόνος με όρεξη, ο Χάρισον είχε ήδη αποχωρήσει μια φορά και οι άλλοι δύο δεν ήταν πολύ «ζεστοί».

Ωστόσο, ξεκίνησαν να τζαμάρουν στα Twickenham Film Studios τον Ιανουάριο του 1969 και τελικά, αρκέστηκαν τότε στο «live της ταράτσας», στο κτίριο της Apple corps (της δικής τους, όχι του Στιβ Τζομπς…), όπου έπαιξαν για 42 λεπτά, πριν σταματήσει τη συναυλία η αστυνομία.

Εκεί, έπαιξαν τρεις εκδοχές του Get Back, συν άλλες δύο του Don’t let me down καθώς και μερικά ακόμα κομμάτια.

Ωστόσο, το κλίμα δεν ήταν καθόλου καλό, ειδικά μεταξύ Χάρισον και Λένον. Τελικά, αφού βρέθηκε μια μέση λύση και τελικά, μετά από αρκετές εκδοχές, το άλμπουμ κατέληξε στην κυκλοφορία του.

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι το Let it Be είναι «κακό» ή «μέτριο». Δεν μπορείς να ξεστομίσεις κάτι τέτοιο για ένα δίσκο όπου συνυπάρχουν το ομώνυμο κομμάτι, το Don’t let me down (ένα από τα διαχρονικά τους αριστουργήματα), το Dig a pony, το Long and winding road και το Get back φυσικά. Ωστόσο, είναι φανερό ότι από το δίσκο ήταν ήδη απόντες οι Beatles…

Για την ιστορία, εκτός από την ξακουστή τετράδα του Λίβερπουλ, έπαιξαν ο Μπίλι Πρέστον και ο ίδιος ο Τζορτζ Μάρτιν, ο παραγωγός τους, φωνητικά έκανε η Λίντα μακ Κάρτνι και στα κουμπιά ήταν ο Γκλιν Τζονς και ο Φιλ Σπέκτορ…