Ζητώντας από τον κόσμο να ψηφίσει

Ίσως το τελευταίο που θα πίστευε κάποιος-α στην Ελλάδα ότι χρειάζεται αυτή τη στιγμή, είναι «ενδιάμεσες» εκλογές, μια σφυγμομέτρηση επί τόπου, με τις mid term ευρωεκλογές που μόνο με ευρωεκλογές δεν μοιάζουν.

Μοιάζουν όμως πολύ με μια δοκιμασία βγαλμένη από τις πιο δύσκολες και γόνιμες περιόδους της ευρωπαϊκής ιστορίας, αποδεικνύοντας με έναν τρόπο ότι η ιστορία τελικά όντως επαναλαμβάνεται. Θα πρέπει να δούμε τώρα αν ήμαστε στη φάση της τραγωδίας ή της φάρσας.

Ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος ηγείται της ΕΕ –κυρίως σε πολιτικό περιεχόμενο και κατά δεύτερο λόγο σε πολιτική ταυτότητα κομμάτων- δηλώνει ότι φοβάται το φάσμα της ακροδεξιάς.

Ο φόβος, παρότι υπαρκτότατος, είναι ταυτόχρονα και μια άσκηση υποκρισίας. Η ΕΕ έχει υιοθετήσει κατά βούληση, ανεχτεί ή και θεωρήσει «αναγκαστικά απαραίτητες» τις πολιτικές της ακροδεξιάς, ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια.

Ο νεομακιαβελισμός των επίδοξων Τσώρτσιλ έτεινε χέρι συνεργασίας σε επικίνδυνα πολιτικά σχήματα που βρήκαν χώρο και έκαναν έναν επιτυχημένο εισοδισμό στην εξουσία.

Αντίθετα με ό,τι προσπάθησε να κάνει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που θεώρησε ότι εάν παίξει το παιχνίδι του αντιπάλου, θα κερδίσει.

Ε λοιπόν, έχασε. Ή πιο σωστά, μοιάζει να χάνει σε ό,τι αφορά την πολιτική «βιτρίνα» της. Γιατί κατά τα λοιπά, παραμένει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γαντζωμένη στην εξουσία. Το πολιτικό παιχνίδι πλέον, για όλους τους χώρους, παίζεται σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, παίζεται εντός εκλογικού χώρου της ΝΔ, απουσία αντιπάλου. Εκεί βρίσκονται δεξιοί, κεντρώοι, πρώην πασοκ, μαζί με μορφές της ελληνικής ακροδεξιάς, στο όνομα της «σταθερότητας», αλλά και του προσωπικού οφέλους.

Από ποιους και ποιες όμως ζητείται να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές και να μην «ταΐσουν» την αποχή, αλλά και την ακροδεξιά;

Επιχειρώντας μια γρήγορη αποτύπωση του κόσμου της δουλειάς, στα Γιάννενα για παράδειγμα, υπάρχουν δύο ειδών εργασίες για όσους –ες είναι εκτός ευρύτερου δημοσίου και ελεύθερων-επιστημονικών επαγγελμάτων κ.λπ:

Ή οι «πολύ έξω» δουλειές, με τους εκατοντάδες ανθρώπους που εργάζονται delivery, μια δουλειά που κάποτε είχε «ηλικιακό όριο» ή «πολύ μέσα» δουλειές, με εξίσου εκατοντάδες ανθρώπους που δουλεύουν –συχνότατα από το σπίτι τους- στην ευρύτερη παροχή τηλεφωνικών υπηρεσιών. Μια ανάγλυφη αποτύπωση των «μη εχόντων» που προσφέρουν υπηρεσίες στους «έχοντες».

Αυτό το χάσμα υπενθυμίζει ότι όχι απλώς οι ταξικές διαφοροποιήσεις παραμένουν, αλλά ότι οξύνονται κιόλας, αδιαφορώντας για τις κυβερνητικές ανακρίβειες για το ύψος του βασικού μισθού.

Έτσι και αλλιώς, οι υπουργοί που τα λένε αυτά, όπως πχ ο Κωστής Χατζηδάκης, γνωρίζουν μόνο θεωρητικά το ζήτημα καθώς δεν πήραν ποτέ βασικό μισθό…

(Και) από αυτόν τον κόσμο λοιπόν, ζητάνε ψήφο τα κόμματα και ειδικά η κυβέρνηση, η οποία διευρύνει συνειδητά και αποφασιστικά το ταξικό χάσμα: στον κόσμο των «trickle down economics», το χρήμα ξεκινάει από τα πάνω για να παραμείνει εκεί, άντε να φτάσει και λίγο πάνω από τη μέση, και μόνο για τους «συμμάχους».

Αυτό, το φέρνει σε πέρας με επιμονή ζηλωτή η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Έτσι όμως δεν αντιμετωπίζεις την αποχή και την ακροδεξιά. Όταν όλα μοιάζουν συντεταγμένα να υπηρετούν μια και μοναδική αλήθεια, την οποία τη ζεις καθημερινά και γνωρίζεις ότι είναι διαφορετική, όταν η πολιτική αφαιρείται χειρουργικά από τη συζήτηση, τότε το πιο πιθανό είναι ή να μην πας να ψηφίσεις ή να ψηφίσεις κάτι που ντύνεται τον μανδύα του «εκδικητή», αναπαράγοντας από ανοησίες μέχρι ήδη γνωστές και επικίνδυνες πολιτικές απόψεις και πρακτικές.

Δεν υπάρχει καλύτερη συνταγή και πεδίο για την επέλαση της ακροδεξιάς, ειδικά αυτής που θα ενδυθεί το λαϊκό ένδυμα, αυτό που τόσο απεχθάνονται οι σύγχρονοι πολιτικοί γόνοι.

Το κενό δεν γεμίζει με κουπόνια, κληρώσεις, διαγωνισμούς πολυτελών πόθεν έσχες και «αριστερά διαλείμματα» χωρίς ούτε δράμι αυτοκριτικής.

Γεμίζει με κοινωνική πολιτική, τουλάχιστον. Γεμίζει με άλλα πράγματα, τα οποία σχεδόν έχουν δαιμονοποιηθεί πλέον.

Όσο όμως αυτά τα στοιχεία δεν υπάρχουν, δεν γεμίζουν ούτε οι κάλπες. Και το κενό που δημιουργείται, η εξουσία το καλύπτει πάντα με την ακροδεξιά…

photo credit: ImaginArt