Witcher: Αν παίζετε το παιχνίδι, καλώς, αν όχι…

Το Witcher είναι η σειρά με τον περισσότερο επικοινωνιακό θόρυβο (=hype) γύρω από την κυκλοφορία της, μέχρι να ξεκινήσει η καταιγίδα του Amazon για το Lord of the Rings.

Αξίζει τον κόπο όμως η fantasy σειρά του Netflix;

Καταρχάς, εν συντομία να πούμε τι είναι το Witcher: Είναι η ιστορία που έγραψε ο Πολωνός Αντρέι Σαπκόφκσι, βασικά ως πενταλογία, αλλά και με αρκετά παράλληλα βιβλία και νουβέλες. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο Γκέραλτ της Ρίβια, ένας ας πούμε μισθοφόρος, από τους τελευταίους του είδους του.

Το είδος του, είναι χοντρικά μια δράκα γενιά σωματείο μεταλλαγμένων πολεμιστών με μαγικές ιδιότητες. Ο Γκέραλτ προσπαθεί να διατηρεί ένα ηθικό σύνολο στη συμπεριφορά του, καθώς οι witchers δεν είναι και πολύ αγαπητοί στο σύμπαν όπου εξελίσσεται η σειρά.

Ο Σαπκόφσκι έβαλε αρκετά στοιχεία από τη σλαβική μυθολογία στον Witcher, καθώς επίσης και έναν κυνικό τόνο που, σε μια υπερβολή των κριτικών, παρομοιάστηκε με τον Φίλιπ Μάρλοου. Αυτό, για να γίνει αντιληπτό πόσο διάσημη είναι η ιστορία και πόσο εκτινάχτηκε όταν το 2007 κυκλοφόρησε το πρώτο action RPG βιντεοπαιχνίδι της σειράς. Έκτοτε, έχουν βγει άλλες δύο συνέχειες και θεωρείται (απόλυτα δίκαια) ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών, για υπολογιστές.

Εντάξει μέχρι εδώ; Πάμε τώρα στη σειρά.

Η σειρά για ένα θεατή που δεν έχει επαφή με το lore του Witcher και κυρίως, με το παιχνίδι, είναι πάρα, μα πάρα πολύ μέτρια. Βασικά, μοιάζει να στοχεύει μόνο το (ηλικιακό και θεματικό) κοινό που παίζει το παιχνίδι, θυσιάζοντας όμως βασικές καλλιτεχνικές απαιτήσεις στο σενάριο, στην πλοκή, στην ηθοποιία.

Η τελευταία είναι από τα πιο αδύναμα σημεία της σειράς. Ακόμα και οι «έμπειροι», όπως ο Λαρς Μίκελσεν που υποδύεται ένα δεύτερο ρόλο ή και ο Χένρι Καβίλ, που αντέχουν κάποιας κριτικής, δεν αρκούν. Ο Καβίλ άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ και το απόλυτο παράδειγμα υποκριτικής. Ο Ζακ Σνάιντερ τον χαντάκωσε κανονικά στο Σούπερμαν και ο Καβίλ παραμένει βασικά ένας πολύ ωραίος άνδρας στο στερέωμα των ηθοποιών.  Μοιάζει πολύ στον Γκέραλτ και η αναπαραγωγή είναι πολύ πιστή, αλλά σε μια τηλεοπτική σειρά δεν αρκεί μόνο το αισθησιακό γρέζι στη φωνή…

Επίσης, το σενάριο μοιάζει να γράφτηκε… σύντομα. Παράξενο, καθώς η δημιουργός της σειράς, η Λώρεν Σμιντ Χίσριχ έχει προϋπηρεσία σε West Wing, Umbrella Academy, Daredevil. Μόνο άσχετη δεν είναι δηλαδή.

Το πιο έντονο πρόβλημα είναι η ανισότητα των επεισοδίων και η αίσθηση ότι όλα ξεκινάνε από το 4ο-5ο και μετά. Πιο πριν, οι σεναριακές αναδρομές μοιάζουν να συμβαίνουν την ίδια στιγμή με το παρόν...

Τέλος, η μουσική. Είναι πάρα πολύ κακή επιλογή να διαλέγεις αντιγραφές των Toto και απρόσωπα ανατολικότροπα «χαλιά» για fantasy σειρά που απαιτεί ατμόσφαιρα.

Εν τέλει, το Witcher δεν είναι καθόλου αυτό που διαφημίστηκε υπερβολικά. Είναι μια σειρά που ξεκίνησε πολύ μέτρια, κάπως το «έσωσε» προς το τέλος και στη δεύτερη σεζόν, θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ περισσότερο.