Vinyl, τα όνειρά μας

Το HBO, το μεγαλύτερο καλωδιακό κανάλι στις ΗΠΑ, αυτό δηλαδή που μπορεί και πληρώνει παραγωγές σαν το Game of Thrones. Game of Thrones πάλι, υπάρχουν ένα-δυο που μόνο το HBO μπορεί να πληρώνει. Πριν από κάποια χρόνια, ήταν το τρομερό Band of Brothers, εκεί που το δίδυμο Σπίλμπεργκ-Χανκς εξωράιζε το βιβλίο του Στίβεν Άμπροουζ για το Β’ Παγκόσμιο (το Citizen Soldiers δεν είναι καθόλου αθώο, «ιστορικό ανάγνωσμα»). Μετά, ήταν το Boardwalk Empire, ένα Game of Thrones για τους γκανγκστερς της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ, το οποίο έκανε πέντε σεζόν, αλλά δεν ήταν ποτέ η αποκάλυψη που τόσα χρόνια αποζητούσε το κανάλι.

Αυτό που έκανε το B.E. ήταν να υπενθυμίσει πόσο εξαιρετικός ηθοποιός είναι ο Στιβ Μπουσέμι, αλλά και να εγκαινιάσει μια συνεργασία με τον Μάρτιν Σκορσέζε, που το γύρισε, όπως πολλοί ακόμα της σειράς και της κλάσης του, στην τηλεόραση (όπου είναι τα πολλά λεφτά, αν δεν έχεις στα χέρια σου το σενάριο για το επόμενο Deadpool).

Αυτή η συνεργασία «γέννησε» το τελευταίο «game of thrones», για το ροκ εντ ρολ. Το «Vinyl», περί ου ο λόγος, είναι η απόλυτη υπερπαραγωγή, αφού την υπογράφει ο Σκορσέζε μαζί με τον Μικ

Πέρα από τις περιπέτειες του πρωταγωνιστή-πάπα του αμοραλισμού των late ‘70s, ο οποίος έχει μια δισκογραφική εταιρία και πολλά προβλήματα, η σειρά έχει δύο ατού: ότι η συνυπογραφή του σεναρίου από τον Τζάγκερ αυτόματα σημαίνει ότι κάποια (ή όλα) από τα διηγούμενα έχουν όντως συμβεί κάπου, κάποτε, στο στερέωμα του ροκ εντ ρολ, καθώς και ότι στοχεύει σε συγκεκριμένο κοινό που μέχρι σήμερα, δεν είχε μια βιωματική σειρά αναφοράς.

Οι μεταξύ 40-60 όμως, με αυτές τις μουσικές μεγάλωσαν, λίγο ως πολύ. Ενδεχομένως, η έρευνα αγοράς για το Vinyl να έλαβε σοβαρά υπόψη τη μεγάλη επιτυχία που είχαν από το πουθενά παρόμοιες ταινίες-ύμνοι στην εποχή της χημικής αμερικάνικης αθωότητας: Dazed and Confused, School of Rock (αμφότερα του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ),Almost Famous (του Κάμερον Κρόου) κ.λπ. Το HBΟ δεν λυπήθηκε τα ποσά που διέθεσε, αν σκεφτεί κανείς ότι κατάφερε να εξασφαλίσειδικαιώματα για τραγούδια των Led Zeppelin, κάτι σχεδόν τόσο δύσκολο και ακριβό, όσο ένα καπελάκι της βασίλισσας Ελισσάβετ από πλατίνα. Στα συν, είναι το αλλόκοτο, όσο και υπέροχο πρωταγωνιστικό ζευγάρι του Μπόμπι Καναβάλε με την Ολίβια Γουάιλντ, την πιο όμορφη γυναίκα του Χόλιγουντ αυτή τη στιγμή.

Τα κέρδισε όλα το Vinyl; Όχι, ακόμα τουλάχιστον. Το Vinyl είναι ωραίο ως τηλεοπτική σειρά και όσο δεν δίνει την εντύπωση ότι αν τελειώσουν τα ανέκδοτα του Τζάγκερ, τότε θα γίνει μια ροκ «Λάμψη», θα απολαμβάνει την εξαργύρωση της νοσταλγίας των θαυμαστών αυτής της μουσικής.

Κάπως έτσι γράφτηκαν και αυτές οι σειρές, εξάλλου. Με αφορμή βασικά το «Rock ‘n’ Roll Queen» των Mott the Hoople, ένα τραγούδι σχετικά ξεχασμένο, το οποίο ακούγεται στη σειρά και αντιπροσωπεύει την αθωότητα αυτής της μουσικής: την ταχυδακτυλουργική ειλικρίνεια του Χέντριξ και την ορμή των Deep Purple πριν γίνουν «Ντιπ Πέρπελε», την άφταστη ικανότητα των Zeppelin στην κλεψιά των μπλουζ και την πάντα ανικανοποίητη εφηβεία του πρώτου πανκ των New York Dolls. Το Vinyl είναι πολύ φτιασιδωμένο, όπως περιμένει κανείς από μια σειρά που τη φτιάχνουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Μένει να φανεί εάν θα πέσει στην παγίδα που στήνει στα φτιασιδωμένα και γυαλιστερά πράγματα, ένα πολύ παλιό αξίωμα: το καλύτερο και ωραιότερο, είναι το απλό.