Τρόμος και ποίηση στο θέατρο Actina

Κάθε θεατρική παράσταση είναι και μια σκηνοθετική πρόταση. Όχι μόνο στο τρόπο που τοποθετούνται άνθρωποι και πράγματα στη σκηνή και μιλάνε, κινούνται, αλληλεπιδρούν, αλλά και σε ό,τι αφορά τη βασική σκηνοθετική ιδέα για να αναπαρασταθεί ένα κείμενο.

Ωραία μέχρι εδώ; Αν πάτε σήμερα (και στις υπόλοιπες μέρες παραστάσεων, γιατί θα πάρει παράταση) στο Poe-try που ανεβαίνει στο θέατρο Actina, θα καταλάβετε ακριβώς το νόημα της πρώτης αράδας.

Καταρχάς, το έργο βασίζεται στον «Άνθρωπο που σκότωσε τον εαυτό του». Είναι ένα από τα πιο «προσιτά» ας πούμε, διηγήματα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, υπό την έννοια ότι κυκλοφορεί ελεύθερο σε ebook, αλλά και audiobook. Επίσης, είναι ένα από τα πιο άγνωστα. Η πρώτη του εμφάνιση στα ελληνικά, ήταν το 1936 στο περιοδικό «Μπουκέτο», το οποίο αναφέρει στην εισαγωγή του ότι πρόκειται για ένα από «τα ανέκδοτά του (σ.σ. του Πόε) και εντελώς άγνωστο. Βρέθηκε στα χειρόγραφά του, χρόνια μετά το θάνατό του και δημοσιεύθηκε σ’ ένα μικράς κυκλοφορίας περιοδικό, απ’ το οποίο μεταφράζουμε σήμερα χάριν τον αναγνωστών μας». Δεν υπάρχει αναφορά στον αγγλικό τίτλο της ιστορίας.

Πίσω στο θέατρο Actina: η ουσία είναι σε αυτό που έφτιαξε η Αθηνά Τσικνιά, σκηνοθέτης και μια σειρά άλλα πράγματα (φώτα, επιλογή μουσικής κ.λπ) στο έργο, ακόμα και αν αυτό δεν ήταν του Πόε. Η πρώτη «wtf?» εντύπωση μετά το τέλος του είναι και η πιο αποτυπωτική των συναισθημάτων που προκαλεί μια μινιμάλ στα φυσικά σκηνικά παράσταση, με επίκεντρο δύο ανθρώπους, τον Γιάννη Κοντό, τον ήρωα και την Ελεονώρα Ηλία, τον εαυτό του και μια σειρά άλλα πράγματα, που αλληλοδιαπλέκονται στη μια ώρα της παράστασης, σε μια σύμμετρη και ασύμμετρη κινησιολογία που αποτελεί και το βασικό «όχημα» της παράστασης, τελικά.

Η σύλληψη και η διασκευή, για μια –ας πούμε τυπική- ιστορία τρόμου (που θα μπορούσε να είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον και του Λάβκραφτ, παρεμπιπτόντως), είναι εκπληκτική. Στο ίδιο επίπεδο είναι και η απόδοση των δύο ηθοποιών που αναπαριστούν τα πάντα. Γίνονται δηλαδή οι ρόλοι, τα αφηγηματικά «οχήματα», γίνονται ακόμα και τα ίδια τα σκηνικά, σε συνδυασμό με τα ενίοτε εντυπωσιακά visuals του Κωστή Εμμανουηλίδη και τους ήχους (και τις μουσικές-ανάμεσά τους και Venus in Furs των VU).

Τέλος πάντων, θα πρέπει να δείτε το Poe-try για να καταλάβετε, ακόμα και αν στο τέλος δεν σας αρέσει, με λίγες πιθανότητες γι αυτό. Σίγουρα είναι μια πολύ καλή παραίνεση «trust your locals», ειδικά όταν κάνουν τέτοιες δουλειές.