Το τελευταίο βαλς του ροκ εν ρολ

Πριν από 41 χρόνια τέτοια μέρα, οι Band, ένα από τα σημαντικότερα σύνολα της γήινης μουσικής ιστορίας, έδωσαν την τελευταία τους συναυλία στο Winterland Balroom του Σαν Φρανσίσκο.

Οι Band, Καναδοί βασικά στην καταγωγή, ήταν εκείνο το συγκρότημα που ένωσε με τον τελειότερο ίσως τρόπο το ροκ εν ρολ και τη φολκ μουσική (τη φολκ πέραν του Ατλαντικού, όχι τον Γρηγόρη τον Καψάλη), εισάγοντας την έννοια του roots rock. Αυτά βέβαια είναι πολύ ακαδημαϊκά, γιατί η ουσία είναι ότι οι Band παίξανε ροκ εν ρολ μεγατόνων για περίπου μια εικοσαετία συνολικά, ενώ για μερικά χρόνια συνδέθηκαν και με τον Μπομπ Ντίλαν.

Για να φτάσουμε όμως στην 25^η Νοεμβρίου του ’76, ανήμερα Μέρας Ευχαριστιών, οι Band πέρασαν πολλά. Από το 1964 αρκετοί από αυτούς, με πρωτεργάτη τον τεράστιο Λεβόν Χελμ και σταδιακά τον παλαβό Ρικ Ντάνκο, τον «ήσυχο» Ρόμπι Ρόμπερτσον (ένας guitar hero με χαμηλό προφίλ), τον Ρίτσαρντ Μάνιουελ και τελικά, τον Γκαρθ Χάντσον, έπαιζαν με τον ροκαμπιλά Ρόνι Χώκινς και ήταν (φυσιολογικά) οι Hawks. Περίπου δύο χρόνια αργότερα όμως, όταν ο Ντίλαν αποφάσισε ότι θα ανοίξει το overdrive στους ενισχυτές και θα γίνει ηλεκτρικός, στρέφοντας εναντίον του το κοινό του, ζήτησε μια ηλεκτρική μπάντα για τις συναυλίες. Αυτή θα ήταν η… Band, όπως λέγανε οι αφίσες της εποχής.  

Αν σας αρέσει ο Τύπος μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή:

Τα πιο σημαντικά όμως έγιναν όταν οι Band έφυγαν από τη σκιά του Ντίλαν και έβγαλαν το πρώτο τους άλμπουμ, το 1968. Εκεί είχαν κάποια κομμάτια του, αλλά ήταν ήδη φανερό ότι το άγγιγμά τους τα μετέτρεπε σε κάτι διαφορετικό.

Οι Band έπαιξαν στο Woodstock λίγο μετά την «καταιγίδα» των Ten Years After, αλλά για νομικούς λόγους δεν συμπεριλήφθηκαν στις αρχικές  γνωστές καταγραφές, παρά αρκετά αργότερα, σε ύστερες κυκλοφορίες. Έτσι και αλλιώς όμως, η τελευταία τους συναυλία θα έμενε ιστορική και αποτυπωμένη με μοναδικό τρόπο, γιατί ένας κολλητός του Ρόμπερτσον έτυχε να είναι ο… Μάρτιν Σκορσέζε. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η φάση του «μουσικού ντοκιμαντέρ», με μια πρώιμη κορύφωση.

Το Last Waltz ήταν ουσιαστικά η αποχώρηση από τα συναυλιακά και τις περιοδείες. Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα κατέληξε στο πρώτο διαζύγιο της μπάντας, ελέω κυρίως Ρόμπερτσον. Οκτώ περίπου χρόνια αργότερα, ο Ντάνκο ξανασύστησε τους Βand, χωρίς όμως τον Ρόμπερτσον που έπαιξε ξανά μαζί τους ελάχιστες φορές, σε πολύ ειδικές περιπτώσεις.

To 1986 άρχισαν οι θάνατοι: πρώτα ο Μάνιουελ που αυτοκτόνησε, έπειτα ο Ντάνκο το ’99, ο Χελμ πριν από μια πενταετία. Σήμερα, εν ζωή είναι οι Ρόμπερτσον και Χάντσον.

Πίσω όμως σε εκείνο το απόγευμα στο  Winterland Balroom. To Last Waltz ήταν ένα εστέτ μουσικό πανηγύρι: Ντίλαν, Κλάπτον, Τζόνι Μίτσελ, Νιλ Γιανγκ με εμφανώς… άσπρη μύτη (η μπάντα και το εντουράζ της ήταν ένα απέραντο πεδίο άσκησης σε καταχρήσεις), ο Βαν Μόρισον, ο Μάντι Γουότερς, ο Τζον Ρέμπενακ (ή Dr John), ο Ρόνι Χώκινς, ο Πωλ Μπάτερφιλντ (ένας επίσης τεράστιος μουσικός που χάθηκε νωρίς), ο Ρον Γουντ, ο Ρίνγκο Σταρ κ.α. Κοινώς, όσοι άνθρωποι με τους οποίος η μπάντα είχε παίξει μαζί ή απλώς θαύμαζε, ανέβηκαν στη σκηνή, έπαιξαν μαζί της και πέρασαν στην αιωνιότητα μέσα από το φακό του Σκορσέζε. Ανάμεσα στις σχεδόν τέσσερις ώρες της συναυλίας, ακούστηκαν το The night they drove ol’ Dixie down, το Shape I’m in, το Weight, αλλά και ένα συγκλονιστικό I shall be released…