Τα απειλητικά βρέφη

Ο Γιάννης Πάσχος είναι ένας από τους συγγραφείς με μοναδικά χαρακτηριστικά. Όχι απλά επειδή είναι συγγραφέας και ιχθυολόγος, μια σύμπτωση που αφενός είναι σπάνια, αφετέρου ακόμα σπανιότερα υπηρετείται εξίσου συνεπώς και καλά, αλλά γιατί είναι ένας από τους ανθρώπους της πόλης που «δεν γράφουν σαν τους άλλους».

Το «Φοβού τα βρέφη» είναι το τελευταίο του βιβλίο. Εκτός από τον παρηχητικό τίτλο που με έναν περίεργο τρόπο, του προσδίνει μια απειλή, οι δέκα και μισό ιστορίες, συν το συνοδευτικό επίμετρο, είναι ταυτόχρονα μεταμοντέρνο και συμβολικό.

Κάποτε, αυτοί οι όροι εξασφάλιζαν το πάσο σε κλειστούς λογοτεχνικούς κύκλους και εστέτ παρέες. Τώρα πια όχι, γιατί αυτά τα λογοτεχνικά «λημέρια» έχουν εκλείψει.

Ο Πάσχος όμως συνεχίζει να υπηρετεί το συμβολισμό και να μεταμοντερνίζει, κλωτσώντας τους αναγνώστες-τριες στο καλάμι. Αντί να καταγγέλλει, «μεταμφιέζει» τις δαμόκλειες σπάθες σε πιο οικείες εικόνες, πιο σκληρές, πιο αστείες, πιο επιθετικές. Τόσο, ώστε να μαθαίνουμε να τις αποφεύγουμε αυτές και τα παρελκόμενά τους.

Το «Φοβού τα βρέφη» είναι ζόρικο. Πολύ ζόρικο. Διαβάζεται καλύτερα μεσημέρι, όπως θα σας συμβούλευε και ο συγγραφέας του.

Όσο για τις αναλογίες με την πραγματικότητα, βρίθουν (που είναι μια λέξη επίσης κοντά γραμματικά με τα βρέφη…).