![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/04d@2x.png)
Το Stranger things είναι το… next big thing του Netflix, του δικτύου που κακομαθαίνει τους θεατές καθώς συνήθως δίνει τις παραγωγές του μονομιάς στη διάθεση του κοινού, οπότε ολόκληρα σαββατοκύριακα πηγαίνουν άκλαυτα, μπροστά στις οθόνες για να δούμε ολόκληρο τον κύκλο της σειράς (βλ. House of Cards φερειπείν).
Η νέα σειρά 8 επεισοδίων που μόλις πριν από λίγο καιρό έκλεισε τον πρώτο της κύκλο και προετοίμασε για το δεύτερο όμως, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Είναι φτιαγμένη από εκείνο το υλικό της γλυκιάς ανάμνησης, αυτό που έκανε κάποτε ένα αντίστοιχου ύφους (αλλά πολύ καλύτερου λογοτεχνικού περιεχομένου) έργο, το Stand by me να γίνει σύμβολο τρυφερότητας και σκοτεινό μυστικό για μια συγκεκριμένη γενιά.
Οι ομοιότητες με τα έργα του Στίβεν Κινγκ είναι αναπόφευκτες. Οι ήρωες της αμερικάνικης ημιαστικής επαρχίας ταιριάζουν σε όλα τα κλισέ που ξέρουμε: τα όμορφα ζευγάρια στο σχολείο, ο outsider-περίεργος, η μονογονεϊκή οικογένεια με τη μάνα που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, η παρέα των δημοφιλών και η παρέα των νερντς.
Κάπου εκεί, μπουκάρει και το τέρας. Οι σεναριογράφοι του Stranger things δεν λυπήθηκαν τις παιδικές τους παραστάσεις και τις λεηλάτησαν με μαγικό τρόπο: αν νομίζετε ότι βλέπετε κάποιο σχέδιο του Άλιεν που δεν «πέρασε» για τη σειρά ταινιών ή κάτι πιο εξελιγμένο από το «Τέρας του βάλτου», δεν πέφτετε έξω.
Εν ολίγοις, το Stranger things είναι όλα αυτά που πρέπει: καλοκαιρινό, βγαλμένο από την pulp ανθολογία βιβλίων και κόμιξ, με ωραίο soundtrack παρεμπιπτόντως.
Αν η σειρά ήταν αυτοκίνητο, θα ήταν ένα θηριώδες Ford Mustang. Αν ήταν βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, δεν θα εκπλησσόταν κανείς. Αν ήταν τραγούδι, ίσως να ήταν αυτό:
