Στην εποχή που «όλα έχουν ξαναγίνει»

Ενώ η πολιτική συζήτηση συνεχίζεται, όχι για το σοβαρό προκείμενο, αλλά για το πόσο «μαρξιστική» είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ισχυρισμός που προκαλεί μόνο θυμηδία και συνεχείς εκνευρισμένες στροφές του Μαρξ στον τάφο του, μια ατάκα ενός ιταλού δημάρχου υπενθυμίζει τα βασικά: «Μόνο οι δικτατορίες θεωρούν την ασφάλεια σημαντικότερη από τα ανθρώπινα δικαιώματα», λέει ο Λεολούκα Ορλάντο και αν τον πάρει χαμπάρι ο μέσος Άδωνης, θα του επιτεθεί ως «μαρξιστή» και τα συναφή. O άνθρωπος όμως είναι ένας από τους παλιούς Χριστιανοδημοκράτες…

Και έχει απόλυτο δίκιο.

Η μόνιμη επωδός κάθε πολιτικού στην Ελλάδα που προσπαθεί να αποφύγει τη συζήτηση για το αν τελικά το αποτέλεσμα των οκτώ τελευταίων χρόνων είναι μια κοινωνία φτωχότερη στα πάντα, είναι είτε η «ασφάλεια» και οι βόλτες του Κουφοντίνα, είτε από την άλλη η «ανάπτυξη» του κοινωνικού επιδόματος, του επιδόματος ενοικίου, πετρελαίου κ.λπ.

Η αντίληψη ότι το να κυβερνάς με τον Καμμένο, έναν πατενταρισμένο ακροδεξιό ή να να «συνδιαχειρίζεσαι» το κόμμα με τον Γεωργιάδη, έναν επίσης πατενταρισμένο ακροδεξιό είναι μια «προσωρινή λύση ανάγκης», είναι ο πιο εύκολος τρόπος να δημιουργηθούν συνθήκες που δεν αλλάζουν.

Η αίσθηση ότι «όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί» είναι πιο επικίνδυνη από πολιτική ρουτίνα. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αντίλογος, μια υπόθεση εργασίας στην οποία να μπορούν δύο χώροι με διαφορετικές απόψεις να διαφωνήσουν με επιχειρήματα και όχι ματς προετοιμασίας Άδωνη-Πολάκη και στο τέλος, να έχει μείνει κάτι. Ο τραγέλαφος του υποτιθέμενου «φιλελεύθερου» ελληνικού χώρου που φτάνει να ταυτίζεται με τα πιο σκληρά και λαϊκίστικα επιχειρήματα της (ακρο)δεξιάς και η χαωμένη αριστερά που αναζητάει ταυτότητα ακόμα και σε εθνικιστικά συλλαλητήρια, αφήνουν πολύ κενό χώρο.

Αν αυτός ο κενός χώρος δεν καλυφθεί από μια νέα, συλλογική ανάλυση και θεώρηση, σε πρώτη φάση, των πραγμάτων, τότε τα πράγματα θα δυσκολέψουν πάρα πολύ για όλους και όλες μας.