Σταύρος Παναγιωτίδης: «… μακριά από τις ιστορικές παρανοήσεις»

Ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι πτυχιούχος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, με μεταπτυχιακές σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες και στην Ιστορία. Είναι όμως και συγγραφέας. Στο αναγνωστικό κοινό, έγινε ιδιαίτερα γνωστός με το τελευταίο του βιβλίο «Μύθοι, παρεξηγήσεις και άβολες αλήθειες της ελληνικής ιστορίας» (εκδόσεις Κέδρος).

Ο Σταύρος Παναγιωτίδης είναι ένας αρκετά πληθωρικός ομιλητής. Στις «μικρές αφηγήσεις για γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε, αλλά ποτέ δεν συνέβησαν» (όπως είναι ο υπότιτλος του βιβλίου), είναι όμως λιτός, συνοπτικός και to the point.

O «Τύπος Ιωαννίνων» είχε μαζί του μια κουβέντα κατά την επίσκεψή του στα Γιάννενα, πριν από δύο εβδομάδες, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του στο «Θυμωμένο Πορτραίτο».

«Έγραψα αυτό το βιβλίο γιατί πολλοί άνθρωποι διαμορφώνουν απόψεις για σύγχρονα ζητήματα με βάση λανθασμένες αναγνώσεις του παρελθόντος. Εκτιμώ ότι η αποκατάσταση της αλήθειας, μπορεί να μας προσφέρει τη δυνατότητα να κάνουμε έναν εποικοδομητικό διάλογο για σύγχρονα ζητήματα μακριά από ιστορικές παρανοήσεις» μας λέει. Για τον ίδιο η ιστορική αλήθεια συνδέεται με την ύπαρξη της δημοκρατίας. «Το βιβλίο αυτό, για μένα, είναι ένα μικρό κομμάτι του αγώνα για την αλήθεια, του αγώνα για τη δημοκρατία. Όπως έχει πει και ο Ρήγας, όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά. Και το να συλλογάσαι ελεύθερα σημαίνει να έχεις στα χέρια σου τις γνώσεις και τα τεκμήρια, να ξέρεις την αλήθεια» προσθέτει.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται αρκετοί διαδεδομένοι μύθοι, ανακρίβειες ή παρεξηγήσεις. Δύο από τους πιο δημοφιλείς μύθους: το κρυφό σχολειό και η «μία ψήφος». Ο δεύτερος μύθος αναφέρεται στην «ιστορία» για το πώς τα ελληνικά δεν έγιναν η επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ για μια ψήφο.

Γιατί μας αρέσουν οι μύθοι; Και γιατί ακόμα και όταν μαθαίνουμε ότι είναι μύθοι, συνεχίζουμε να τους υιοθετούμε;

«Οι μύθοι μας αρέσουν γιατί επιβεβαιώνουν την άποψη που έχουμε για τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σε αυτόν. Μερικοί μας κάνουν χαρούμενους, άλλοι μας θυμώνουν. Ακόμα και ο θυμός όμως ή το αίσθημα της αδικίας, επιβεβαιώνουν την αντίληψή μας ότι είμαστε προορισμένοι να ζήσουμε ως Έλληνες ένα παγκόσμιο μεγαλείο. Απλώς, την τελευταία στιγμή, προκύπτει ένας προδότης ή ένας ανθέλληνας» αναφέρει ο Σταύρος Παναγιωτίδης. Βέβαια τους δικούς τους μύθους έχει κάθε χώρα. «Στην Ελλάδα, πιστεύουμε τον πιο μεγάλο μύθο από όλους: Ότι είμαστε το πρώτο, το καλύτερο και το πιο σημαντικό έθνος στον κόσμο».

Ακόμα και όταν η αλήθεια αποκαλύπτεται, ακόμα και όταν διαφαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να αποδεχτεί κανείς την αλήθεια, κάποιοι μύθοι βρίσκουν τον τρόπο να επιβιώσουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κρυφό σχολειό. Ο μύθος αυτός πια δεν υπάρχει στα σχολικά βιβλία. «Ναι μεν δεν αναφέρεται στα σχολικά βιβλία, αλλά όλοι το αποδεχόμαστε ως κάτι αληθινό. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή ο εκπαιδευτικός θα το πει στο σχολείο, γιατί το παιδί μπορεί να παίξει έναν ρόλο παπά σε κάποιο σκετσάκι για το κρυφό σχολειό, γιατί μπορεί να επισκεφθούμε το Μουσείο Βρέλλη στα Γιάννενα, όπου υπάρχει η αναπαράσταση του κρυφού σχολειού. Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για μια γοητευτική αφήγηση. Δυστυχώς η Εκπαίδευση έχει μια ευθύνη στη διατήρηση τέτοιων μύθων. Δεν αρκεί πια να μην αναφέρεται ένας τέτοιος μύθος στα βιβλία ιστορίας, πρέπει να αναφέρεται ότι αυτό το πράγμα δεν είναι αλήθεια» επισημαίνει ο Σταύρος Παναγιωτίδης.

Ο συγγραφέας δεν έχει τελειώσει με την αποστολή της αποδόμησης των μύθων. «Πίστευα ότι σε αυτό το βιβλίο είχα βάλει όλους τους μύθους, όλες τις παρεξηγήσεις, όλες τις άβολες αλήθειες. Αλλά όχι υπάρχουν ακόμα πολλά να ειπωθούν και να γραφούν» τονίζει, προαναγγέλλοντας την έκδοση και νέου βιβλίου.