Σαράντα χρόνια κάτω από τον πλάτανο

Φέτος,  ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βίτσας γίνεται 40 χρονών. Για την ακρίβεια, ο λ Πολιτιστικός Σύλλογος Βίτσας «Αλέξιος και Αγγελική Παπάζογλου»  όπως  ονομάζεται επίσημα, ιδρύθηκε το 1979 και οι άνθρωποι που σήμερα είναι η  «ψυχή» του, τότε ήταν το πολύ δέκα χρονών.

Σήμερα, ο  σύλλογος είναι από τους πιο δραστήριους, αν όχι ο πιο δραστήριος και  δημιουργικός, στο Ζαγόρι. Με εθελοντική προσφορά των μελών του,  διοργανώνει τις αφορμές για να ξαναβρίσκονται οι άνθρωποι του χωριού,  ακόμα και αυτοί που δεν μένουν μόνιμα εκεί. 

Να  αποκτούν την παλιά «καλοκαιρινή αίσθηση του χωριού» τα μικρότερα παιδιά  που κάνουν διακοπές, με δραστηριότητες και εκδηλώσεις, να γεμίζει η  πλατεία και το χωριό με ένα από τα μεγαλύτερα και πιο γνωστά παραδοσιακά  πανηγύρια του Ζαγορίου και του νομού Ιωαννίνων στις 14-16 Αυγούστου, να  βγαίνουν τα πρώτα τσίπουρα σε άλλη μια μαζική εκδήλωση στα τέλη του  φθινοπώρου. 

«Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1979, μια χρονιά  ορόσημο για την ίδρυση του πολιτιστικού συλλόγου με το ‘μπαμ’ που  έκαναν τότε οι πολιτιστικοί σύλλογοι» λέει στον «Τύπο» η πρόεδρος, Εύη Κήτα. 

«Οι επτά άνθρωποι που ήταν τα ιδρυτικά μέλη  του συλλόγου, ήταν άνθρωποι που έβλεπαν μπροστά και θεώρησαν ότι θα  πρέπει να δημιουργηθεί ένας φορέας για να προστατεύσει και να  ξαναδημιουργήσει τη ζαγορίσια συνείδηση, να προστατεύσει τον πολιτισμό  του Ζαγορίου», προσθέτει.

Βασική «αποστολή» του συλλόγου ήταν η διοργάνωση του πανηγυριού, ώστε να γίνει ξανά με τον παραδοσιακό τρόπο.

Με  τις συνδρομές των μελών στήθηκε το πρώτο, μετά από καιρό, παραδοσιακό  πανηγύρι, φτιάχτηκε το χορευτικό, αγοράστηκαν στολές με χρήματα του  κληροδοτήματος Παπάζογλου.

«Αυτό που θυμάμαι είναι ότι πάντα ερχόμασταν στο χωριό και πάντα είχαμε να κάνουμε πράγματα, που διοργάνωσε ο σύλλογος. Ανάμεσα στα μελήματα του συλλόγου ήταν να  αναβιώσουν και τα παιχνίδια που παίζονταν παλιά στο Ζαγόρι.

Στη  συνέχεια, έγινε οργανωμένη βιβλιοθήκη με δωρεές χωριανών και της Πανηπειρωτικής και ως παιδιά, είχαμε κανονικά την κάρτα μας και  δανειζόμασταν βιβλία, στις διακοπές μας», λέει η κα Κήτα.

Η  πορεία του συλλόγου δεν είναι γραμμική. Γνώρισε κάμψεις και προβλήματα,  όπως επίσης και πιένες. Τα τότε παιδιά μεγάλωσαν και ανέλαβαν τις τύχες  του συλλόγου. Το όνομα άλλαξε και από «εκπολιτιστικός» που συνηθιζόταν  τω καιρώ εκείνω για πολλές από αυτές τις συλλογικότητες, έγινε απλά (και  λογικά) «πολιτιστικός». 

Το κοινοτικό γραφείο  απέκτησε ταμπέλα και φιλοξενεί τα γραφεία του και οι εκδηλώσεις πλήθυναν, προστέθηκαν καινούργιες, διατηρήθηκε το παραδοσιακό ύφος, αλλά  έγιναν και άλλες, διαφορετικού στυλ.

Επίσης, ο σύλλογος ανέλαβε και άλλες πρωτοβουλίες, όπως διάφορα έργα στο χωριό, ακόμα και στήριξη ανθρώπων του χωριού, όταν παρουσιάστηκε ανάγκη.

Κάθε φορά όμως, η «καρδιά» της Βίτσας χτυπάει λίγο πιο γρήγορα αυτές τις μέρες, γιατί οι προετοιμασίες για την κορύφωση των καλοκαιρινών  εκδηλώσεων γίνονται πυρετώδεις. «Χρειάζονται 33 άτομα σε δίωρες βάρδιες για το πανηγύρι, από τις 9 το βράδυ μέχρι τις 6 το πρωί» λένε τα μέλη του συλλόγου.

Φτιάχτηκαν ακόμα και αναμνηστικά, με τις μπλούζες κάθε χρόνο να εμπνέονται από την επικαιρότητα. Πέρυσι, είχαν  μήνυμα κατά των ερευνών-εξορύξεων υδρογονανθράκων στην περιοχή. Επίσης, ο  σύλλογος έχει εκδώσει ένα μουσικό cd και ένα σκληρόδετο βιβλιαράκι με την ιστορία της Βίτσας και «οδηγίες» για το χωριό και το Ζαγόρι. 

Οι  σημερινοί «περί τα 40» στη Βίτσα, είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας που  γράφουν οι παρέες. Τα παιδιά του τότε, πήραν στα χέρια τους το καλοκαίρι  της παιδικής τους ηλικίας και «τρέχουν» το σύλλογο, με έναν τρόπο που κάνει τη Βίτσα σημείο συνάντηση χιλιάδων, χωρίς υπερβολή, ανθρώπων. 

Η  παρέα δεν είναι απροβλημάτιστη. Υπάρχει πάντα το μελλοντικό ερώτημα, αν τα σημερινά παιδιά θα ακολουθήσουν το παράδειγμα των τοτινών παιδιών και θα συνεχιστεί η παράδοση του δραστήριου συλλόγου.

Μέχρι τότε όμως, υπάρχει καιρός και αρκετά καλοκαίρια ακόμα. Και ο σύλλογος δεν κάθεται σε ησυχία. Και ο επισκέπτης του μεγάλου πλατάνου, πάντα έχει κάτι να πάρει μαζί του.