Πρώτη μέρα #brexit: Γράμμα από το Λιντς

Πώς είναι η πρώτη μέρα του #brexit και τι αισθάνονται οι Έλληνες που βρίσκονται στην Αγγλία; Η Χριστίνα Μαντζούκα, γιαννιώτισσα υποψήφια διδάκτορας στο Λιντς, περιγράφει την κατάσταση:

Μετακόμισα ως φοιτήτρια στη Βρετανία, ή όπως με διόρθωσε κάποιος κάποτε, στη Σκωτία, τέσσερα χρόνια πριν, στο Αμπερντίν τότε. Μεταπτυχιακές σπουδές, ευκαιρία είπα να γεμίσω το βιογραφικό μου, να κερδίσω εμπειρία και γνώση και να ταξιδέψω και λίγο στη Βόρεια Ευρώπη. Μετά από έναν χρόνο κατέβηκα πιο κάτω. Δεν τον άντεξα πολύ τον Βορρά αυτή τη φορά πήγα Αγγλία, όπως με ξαναδιορθώσανε. Στο Λιντς.

Εργάζομαι-σπουδάζω σε ένα από τα πανεπιστήμια της Αγγλίας. Συναναστρέφομαι καθημερινά με διαφορετικές εθνικότητες, θρησκείες και κουλτούρες. Μέχρι τώρα νιώθω πως δουλεύω, συγκατοικώ και ζω σε μια κοινότητα πολυπολιτισμική που κατά βάθος νιώθω πως, ανεξαρτήτου γλώσσας, φυλής, εθνικότητας και θρησκείας , είμαστε πανομοιότυποι. Συχνά αυτή η βασική αίσθηση, εκτός από όμοιες παραδόσεις και ιδέες έχει και τις ίδιες φοβίες. Με έχουνε ρωτήσει στο παρελθόν «θεωρείς τους Βρετανούς πιο ρατσιστές από μας;». Και μπήκα στη διαδικασία να το σκεφτώ μέχρι που αποφάσισα πως δεν θέλω να ξέρω τελικά.

Ξυπνώντας σήμερα το πρωί προς μεγάλη μου έκπληξη είδα στους τίτλους των ειδήσεων «weareout» (είμαστε εκτός). Ισπανοί και Έλληνες στο σπίτι βρεθήκαμε σε κατάσταση πανικού. Η μεγαλύτερη και χειρότερη συνειδητοποίηση όμως ήταν πως το 50% της πόλης όπου ζούμε, θα προτιμούσε να μην είμαστε εδώ. Αν και ακραία σκέψη, στο μεγαλύτερο της κομμάτι είναι αληθινή και τρομακτική. Κοιτώντας τα τοπικά ΜΜΕ διαπίστωνα πως κανείς δεν καταλάβαινε πως έγινε αυτό, αλλά και τι σημαίνει ακριβώς το Μπρέξιτ.

Στη στάση του λεωφορείου, τίποτα το διαφορετικό και στο δρόμο όλα ήμερα. Κανένας πανικός και καμία χαρά. Στο τρένο εφημερίδες για το Μπρέξιτ, η παραίτηση του Κάμερον στις οθόνες αλλά καμία αντίδραση από κανέναν. Κοιτώντας τα μέιλ μου ο επιβλέπων καθηγητής μου, μου απάντησε με ένα καθησυχαστικό μήνυμα, ενημερώνοντάς με πως δεν θα επηρεαστούν οι σπουδές μου και ότι αυτός θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί ώστε να βρω δουλειά. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρετανοί φίλοι και συνάδελφοι απορούσαν και νευρίαζαν, ευρωπαίοι φίλοι θλίβονταν γιατί η Ε.Ε. καταρρέει και γιατί οι Βρετανοί δε μας θέλουν πια.

Κι ενώ άκουγα Sex pistols-Anarchy in the UK, προσπάθησα να καταλάβω εγώ τι ακριβώς σχέση έχω με όλα αυτά και από πού πηγάζει ακριβώς η θλίψη και το άγχος. Φτάνοντας στον προορισμό μου και περιμένοντας ένα ραντεβού σε ένα καφέ στον σταθμό του τρένου, όλοι διάβαζαν εφημερίδες και κοιτούσαν τις εξελίξεις στις οθόνες, ατάραχοι όμως. Ακόμα και όταν κρυφάκουσα λίγο, δεν έλεγαν τίποτα σχετικό με το αποτέλεσμα. Σε μια ομαδική συνομιλία με φίλους από διάφορες χώρες, κανονίστηκε φαγοπότι για να συζητήσουμε για το Μπρέξιτ. Αλλάξαμε και το εικονίδιο του τσατ με ένα σοκαρισμένο ανθρωπάκι. Κάποιος έστειλε ένα κατεβατό με τα «Μεσαιωνικά εργατικά δικαιώματα» της Βρετανίας, το οποίο ακολούθησε μια σειρά από πολλά σοκαρισμένα ανθρωπάκια.

Περιμένοντας το τρένο της επιστροφής, είδα στα μηνύματά μου μια αίτηση για δουλειά. Συμπλήρωσα γρήγορα τα στοιχεία μου και κρυφογέλασα όταν σε μια ερώτηση απάντησα «Ευρωπαίος πολίτης». Κατάλαβα όμως πως δεν έχει σημασία να νιώθω πολύ διαφορετικά από τους Βρετανούς. Ναι, η απόφαση για το Μπρέξιτ είναι ανησυχητική, τόσο γιατί σχετίζεται σε σημαντικό βαθμό με αισθήματα και πολιτικές ρατσισμού και ξενοφοβίας αλλά και γιατί φανερώνει τη μεγάλη κοινωνική ανισότητα στην Βρετανία. Είναι επίσης μια ακόμη απόδειξη πως η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αποτύχει σε όλα τα επίπεδα, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά. Παρ’ όλα αυτά οι Βρετανοί μοιάζουν έτοιμοι να περάσουν ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και να αντιμετωπίσουν όποια αλλαγή έρθει από ‘δω και πέρα. Μαζί τους, θα κάνω κι εγώ το ίδιο.