Το πρωτάθλημα στα τουρνικέ

Η ιστορία της Λίβερπουλ, της ομάδας του λιμανιού των Beatles (πράγμα που διαφοροποιεί αυτόματα το τοπόσημο, από το Μάντσεστερ, πχ) είναι γεμάτη με λαϊκούς τύπους. Ένας τέτοιος ήταν ο Μπομπ Πέισλι, που υπηρέτησε τους «Κόκκινους» ως παίκτης, φυσιοθεραπευτής και προπονητής, αφού πρώτα είχε πει μερικές κουβεντούλες με τους ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο.

Ένας άλλος, ήταν ο Μπιλ Σάνκλι, προκάτοχος του Πέισλι και ιερό τέρας για το Λίβερπουλ. Ο γόνος των ανθρακωρύχων από το Γκλένμπακ, έφτιαξε το σύγχρονο μύθο της ομάδας και επίσης, πήρε την κρίσιμη απόφαση, να φοράει η ομάδα αποκλειστικά κόκκινα χρώματα. Ήταν επίσης εκείνος που τοποθέτησε το κάδρο «This is Anfield» στην είσοδο των παικτών.

Ένας τρίτος, ήταν ο Ίαν Ρας, για χρόνια ο βασικός σκόρερ της ομάδας, όταν ακόμα έπαιρνε συχνά πρωταθλήματα. Ο Ρας ήταν το ένατο από τα δέκα παιδιά ενός μεταλλεργάτη στο Φλιντ της Ουαλίας.

Ένας τέταρτος, ήταν ο Ρόμπι Φάουλερ, που μεγάλωσε στο Τόξτεθ ως οπαδός της Έβερτον. Όταν έφτασε στο απόγειο της καριέρας του, δεν είχε πρόβλημα να στηρίξει δημόσια, σε ματς, τους απεργούς λιμενεργάτες (και να τιμωρηθεί γι αυτό).

Γενικά, όλες οι αγγλικές ομάδες έχουν να διηγηθούν τέτοιες ιστορίες, οι οποίες μπορεί να μη συμβαδίζουν και πολύ με την έννοια του «modern football» και του περιορισμού του λαϊκού του στοιχείου. Σαφώς πιο λαϊκός τύπος είναι ο Τζέιμι Βάρντι, σαφέστερα λαϊκότερη η βάση της Νιούκασλ και της Σάντερλαντ.

Η Λίβερπουλ όμως έχει «αυτούς που έρχονται μέσα από τα τουρνικέ». Αυτοί έχουν τη μεγαλύτερη σημασία και εφόσον το είπε ο Σάνκλι, έχουν ακόμα μεγαλύτερη. Είναι αυτοί που έκαναν τον πιο συγκλονιστικό ποδοσφαιρικό ύμνο το You’ll never walk alone, διασκευάζοντας τη… διασκευή των Gerry and the Pacemakers σε ένα κομμάτι από το μεταπολεμικό μιούζικαλ Carousel.

Αυτοί μπήκαν στο Atom Heart Mother των Pink Floyd, στο Fearless, με το κομμάτι και τις ιαχές τους, αυτοί ήταν και οι τύποι που «τραγουδούσανε τα ωραία ποπ τραγουδάκια τους και στην πέφτανε με τους σουγιάδες για τις μοκέτες», που λέει στο Hoolifan o Μάρτιν Κινγκ. Είπαμε, κανείς δεν είναι άγιος στη μπάλα, ειδικά στην Αγγλία.

Αυτοί βρήκανε στο πρόσωπο του Γιούργκεν Κλοπ, όχι απλά τον προπονητή που θα τους οδηγήσει σε επιτυχίες, αλλά αυτόν που τους ταιριάζει. Ο Ράφα Μπενίτεθ τους έδωσε το πιο γλυκό και απίστευτο Τσάμπιονς Λιγκ το 2005, αλλά ποτέ δεν τον συμπάθησαν, πραγματικά. Ο Κλοπ, πέρα από την «παραξενιά» του και το γεγονός ότι δεν φοβάται να πάρει θέση γι αυτά που συμβαίνουν γύρω του, σε καιρούς που το no politica ανάγεται σε «πιστοποίηση» για το ποδόσφαιρο, είναι εκείνος που είναι ο συμβατότερος με την «ομοιόσταση» της Λίβερπουλ.

Πέρυσι πήρε το Champions League, αλλά έχασε το πρωτάθλημα για ένα πόντο, στο 97-98, χάνοντας μόνο μια φορά, από την πρωταθλήτρια Σίτι. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί το 2014, όταν ο πιο εμβληματικός της παίχτης, ο Στίβεν Τζέραρντ, γλίστρησε και η Τσέλσι νίκησε με 2-0 μέσα στο Άνφιλντ. Το 2008 επίσης, ο Αρσάβιν έβαλε τέσσερα γκολ στην ισοπαλία της Άρσεναλ στο Άνφλιντ, που πρακτικά στέρησε το πρωτάθλημα.

Φέτος όμως, όλα αυτά έγιναν ιστορία. Στην πιο περίεργη χρονιά του κόσμου, στον 21^ο αιώνα, αυτοί που έρχονται μέσα από τα τουρνικέ, πήραν το πρωτάθλημα μετά από 30 ολόκληρα χρόνια. Τους το έδωσε ο Σαλάχ, o Χέντερσον, ο Μανέ, ο φαν Ντάικ, ο Άλισον και φυσικά, ο Κλοπ.

Γιατί αυτοί έχουν σημασία…