Πρόσω ολοταχώς για δεκάδες Μόριες

Ο Κώστας Τζιόβας γράφει για τους κινδύνους που ενέχει η πολιτική της ΝΔ για το προσφυγικό-μεταναστευτικό αλλά και για τις προκλήσεις που υπάρχουν για την τοπική κοινωνία και τον Δήμο Ιωαννιτών

Του 

Κώστα Τζιόβα

Το τεράστιο έλλειμμα σχεδιασμού, η άγνοια στη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος και η εγκληματική επιλογή της κατασταλτικής-αστυνομικής αντιμετώπισης ενός εξ αντικειμένου ανθρωπιστικού ζητήματος και γι’ αυτό πολυσύνθετου, δυστυχώς σύντομα θα φανεί και στους καταυλισμούς της Ηπείρου καθώς -με την πολιτική της «στρουθοκάμηλου» της κυβέρνησης («για το προσφυγικό φταίει ο ΣΥΡΙΖA» ή «δεν υπάρχουν πρόσφυγες μόνο λαθρομετανάστες») και τις μεθόδους δημόσιας τάξης του κ. Χρυσοχοΐδη- αντί για μία Μόρια σύντομα θα έχουμε πολλές Μόριες και στην ενδοχώρα.

Μια πρόγευση της κατάστασης πήραμε και την περασμένη Τετάρτη 2 Οκτωβρίου στον Κατσικά, με την άφιξη από τη Μόρια και νέων φιλοξενούμενων.

Για πρώτη φορά μετά από την επαναλειτουργία της δομής τον Δεκέμβριο του 2017, και την τοποθέτηση 200 οικίσκων χωρητικότητας max 1040 φιλοξενούμενων -και ενώ είχαμε πολύ πιο μαζικές υποδοχές προσφύγων-μεταναστών από τη Μόρια (πριν από έναν ακριβώς χρόνο 480 άτομα σε δυο ημέρες)-, ποτέ δεν είχαν σημειωθεί έως σήμερα επεισόδια σε τέτοια έκταση και ποτέ δεν χρειάστηκε να επέμβει η αστυνομία και μάλιστα με τη χρήση χημικών για να «επιβάλλει» την τάξη.

Η ανθρωποκεντρική πολιτική διαχείρισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε τον αντίκτυπό της και στην τοπική κοινωνία καθώς έως πρόσφατα δεν είχαν σημειωθεί σοβαρά επεισόδια στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή. 

Αντίθετα, ήταν εμφανή τα σημάδια προσαρμογής και ένταξης των προσφύγων-μεταναστών καθώς πλέον η πλειονότητα αυτών δρουν και λειτουργούν ανάμεσά μας στην πόλη (εκπαιδεύονται, ψωνίζουν, κοινωνικοποιούνται) ως απλοί και φιλήσυχοι κάτοικοι του λεκανοπεδίου, ενώ η ζωή τους παρά τις δυσκολίες και δυστυχίες (για την πλειονότητα αυτών) έχει μπει σε μια ελπιδοφόρα κανονικότητα με κατοχυρωμένες στοιχειωδώς τις συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Από τη στιγμή που η πολιτεία και η κυβέρνηση «ξεχνούν» πως οι πρόσφυγες- μετανάστες είναι άνθρωποι και τους αντιμετωπίζουν ως «πακέτα» στο οποίο αντιστοιχούν στο καθένα 4 m2 ζωτικός χώρος, αγνοώντας τις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να θρέφουνε την ανθρώπινη αγανάκτηση και να οπλίζουνε τη «βραδυφλεγή βόμβα». Μια «βραδυφλεγή βόμβα» η οποία, όταν θα εκραγεί, δεν θα εκτονωθεί μόνο μέσα στα όρια του κάθε καταυλισμού φιλοξενίας αλλά θα απλωθεί και θα επηρεάσει αρνητικά την κάθε τοπική κοινωνία. Και σε μια τέτοια περίπτωση θα ενεργοποιηθούν με τη σειρά τους τα αμυντικά αντανακλαστικά της κάθε τοπικής κοινωνικής και ξαφνικά «ω! του θαύματος» θα ξαναδούμε τον ξένο, τον άλλο, τον διαφορετικό, τον αλλόθρησκο, αυτόν που σήμερα τον συναντάμε καθημερινά στη λαϊκή αγορά, στην πλατεία, στη βόλτα της λίμνης και στο πάρκο, ως απειλή και εσωτερικό μας εχθρό στην πόλη μας και στη γειτονιά μας.

Αυτή η κοντόφθαλμη συνειδητή επιλογή διαχείρισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού, από μια βαθιά συντηρητική , φοβική και ανίκανη να αντιληφθεί το πρόβλημα στην ολότητά του, κυβέρνηση, είναι που εκκολάπτει ξανά το «αβγό του φιδιού».

Μπορεί να μην βλέπουμε πια τη «Χρυσή Αυγή» στο κοινοβούλιο αλλά είναι βέβαιο πως με τους ανερμάτιστους και πανικόβλητους χειρισμούς μιας κυβέρνησης που ενδιαφέρεται μόνο για μια επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος, χαϊδεύοντας τα αφτιά ενός μεγάλου μέρους στελεχών της και ψηφοφόρων της που προέρχονται ιδεολογικά από τον ακροδεξιό-φασιστικό χώρο, θα ξαναδούμε σύντομα «χρυσαυγίτικες λογικές» στο πεζοδρόμιο και την κοινωνία να αναζητά μια «ελληνική λύση» στο πρόβλημα.

«Λύση» η οποία όμως δεν είναι άλλη από εκείνη τη μισάνθρωπη, φασιστική και ακραία ρατσιστική αντιμετώπιση, απτά δείγματα της οποίας έχουμε σήμερα στην Ουγγαρία του Όρμπαν, στην Αυστρία του Κούρτς και μέχρι πρόσφατα στη γειτονική μας Ιταλία του Σαλβίνι. 

Ανάχωμα σε αυτού του είδους την πολιτική και τις πρακτικές μπορεί να είναι μόνον η ενεργοποίηση της τοπικής κοινωνίας, του κάθε δημοκράτη-προοδευτικού πολίτη ο οποίος με τη συμμετοχή του θα υπερασπιστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα απαιτήσει την εφαρμογή και στη χώρα μας των αρχών του ευρωπαϊκού δικαίου και θα αποτρέψει την παλινόρθωση της λογικής του μίσους, του αποκλεισμού και του ρατσισμού η οποία μόνο βλαπτική είναι για κάθε κοινωνία και για κάθε μέρος που την απαρτίζει.

Καίριο και αποφασιστικό ρόλο στην ενεργοποίηση της τοπικής κοινωνίας προς την κατεύθυνση της αλληλεγγύης, της στήριξης και της αποδοχής του αδύναμου, του ξένου, του διαφορετικού, έχει και πρέπει να τον επωμιστεί με παρρησία, θάρρος και ευθύνη ο κάθε Δήμος και η κάθε δημοτική αρχή τόσο για λόγους αρχής όσο και γιατί πρακτικά φέρει και την ευθύνη της ομαλής ένταξης και ενσωμάτωσης των προσφύγων-μεταναστών στην κοινωνία μας.

Χρέος λοιπόν του Δήμου και του «πρώτου δημότη της πόλης» (όπως αρέσκεται να αποκαλεί και πολύ σωστά, τον εαυτό του ο νέος δήμαρχος) είναι να υπερασπιστεί έμπρακτα τις αξίες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες, κινητοποιώντας φορείς και χτίζοντας συνέργειες στην πόλη οι οποίες θα ακυρώνουν στην πράξη πολιτικές και ενέργειες διαχωρισμού και ξενοφοβίας.

Η προσπάθεια προάσπισης της κοινωνικής γαλήνης, της πολυπολιτισμικότητας και της δημιουργίας μιας ανοικτής σύγχρονης πόλης, περνά και μέσα από την εφαρμογή έμπρακτων μέτρων στήριξης, ένταξης και ενσωμάτωσης αυτών των ανθρώπων και είναι υποχρέωση του κάθε Δήμου να τη διασφαλίσει πηγαίνοντας αντίθετα και στο ρεύμα και στο πνεύμα των κυβερνητικών χειρισμών αν χρειαστεί.

Αυτό απαιτεί γενναιότητα, οξυδέρκεια και αποφασιστικότητα, αλλά είναι η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για να αποσοβήσουμε τη δημιουργία μιας ακόμη «Μόριας» δίπλα μας και να τοποθετήσουμε τα Γιάννινα ψηλά στον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη ως μια πόλη ανθρώπινη, «ανοικτή», πολυπολιτισμική και σύγχρονη.

Ίδωμεν!