Ποιος τελικά απειλεί το σύστημα;

Μην είν’ ο «Τζόκερ» και η ιδιότυπη προσέγγιση ενός «χάρτινου κακού»; Είναι τόσο επικίνδυνος που έχει προκαλέσει σχεδόν παγκόσμια επιφυλακή στις δυνάμεις ασφαλείας, η οποία εκφράζεται ανάλογα με τον τόπο; Στην Ελλάδα, της οποίας η κοινωνία κάνει αρτηριοσκληρωτικές ασκήσεις χάριν κυβερνήσεων, μαζεύτηκαν από σινεμά ανήλικοι-ες γιατί έβλεπαν την ταινία του Τοντ Φίλιπς. Την ίδια ώρα, είναι ένα κλικ μακριά από το κινητό τους η πιο «σκοτεινή» τσόντα, αλλά αυτό δεν μας νοιάζει επί του παρόντος. Το «Τζόκερ» μη δούνε…

Μην είν’ η απλή αναλογική; Το σύστημα κατά καιρούς είναι πιο φιλικό ή πιο εχθρικό με τους πολίτες. Ενίοτε, σε εκλαμψιακές του φάσεις κάνει επί το δημοκρατικότερο παραχωρήσεις, ακόμα και αν τις περιπλέκει όπως έγινε με την απλή αναλογική. Ξαφνικά όμως, από στόματα δημοκρατικών και «δημοκρατικών», το εκλογικό σύστημα έγινε «έκτρωμα» και όλοι-ες βρεθήκαμε υπό την απειλή κάποιας καταστροφής (ξανά). 

Γι αυτό, ήρθε ένας ακόμα χειρότερος νόμος που πρακτικά διέλυσε τη λειτουργία των οργάνων και με αντιδημοκρατικό τρόπο άλλαξε το αποτέλεσμα μιας εκλογικής μάχης, δύο μήνες μετά τη διενέργειά της. Τόσο απλά και κατανοητά έχουν τα πράγματα.

Μην είν’ το ντοκιμαντέρ για τη Novartis; Δεν είναι απλά ότι ένας υπουργός της κυβέρνησης ομολογεί στο ντοκιμαντέρ ότι «η Novartis μπορεί να πληρώνει γιατρούς και πολιτικούς, αλλά σώζει και ζωές», ούτε καν ότι η υπόθεση του εμπορίου φαρμάκου είναι συνολικά «ύποπτη».

Είναι και ότι ο Άδωνης Γεωργιάδης εκπληρώνει το ρόλο του μόνιμου «αυτοφωράκια» όποιου πολιτικού αρχηγού έχει υπηρετήσει, του ανθρώπου δηλαδή που θα πει κάτι, αλλά δεν θα γίνει και τίποτα, γιατί έχει πει ήδη άπειρα και απίθανα. Είναι επίσης ότι έτσι, όπως το περιέγραψε ο κ. Γεωργιάδης, λειτουργεί το σύστημα, ο καπιταλισμός ο ίδιος. Και δεν θα αλλάξουμε τον καπιταλισμό τώρα, σωστά;

Μόνο που ο καπιταλισμός είναι αχαλίνωτος πλέον εδώ και μια δεκαετία και βάλε. Η αστυνομία που πηγαίνει σε μια κινηματογραφική προβολή, η ανερυθρίαστη παραδοχή ενός διαρκούς σκανδάλου, η με το έτσι θέλω αλλαγή ενός εκλογικού αποτελέσματος, συμβαίνουν γιατί ακριβώς δεν υπάρχει ούτε καν πια εκείνος ο κοινωνικός «κόφτης» και το «συμβόλαιο» που ορίζει συνήθως τη συμβίωση.

Γιατί μόνιμα, από καταβολής του, το σύστημα το απειλεί ο άνθρωπος και το μυαλό του. Και αυτά τα δύο, είναι οι μόνιμοι στόχοι, σε αυτή τη νέα εποχή των άκρων που διανύουμε.