Περί χορηγιών και χορηγών

Πολλή συζήτηση και κριτική έχει ενσκήψει τις τελευταίες μέρες για το κατά πόσο στηρίζονται ή όχι οι έλληνες αθλητές και αθλήτριες του, εντός πολλών εισαγωγικών, ερασιτεχνικού αθλητισμού.

Η συζήτηση ξεκίνησε από το αν οι εταιρίες στην Ήπειρο ανταποκρίθηκαν στο αίτημα για χορηγική στήριξη και πέρασε στο κατά πόσο στηρίζουν ή όχι οι αυτοδιοικητικές αρχές τους αθλητές και αθλήτριες για τα αναγκαία.

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: «Ατομική ευθύνη» δεν υπάρχει σε αυτό τον τομέα, για έναν παραπάνω λόγο, σε σχέση με άλλους τομείς. Δεν είναι προσωπική υποχρέωση κανενός αθλητή και αθλήτριας να βρει κατά μόνας τα χρειαζούμενα για να προετοιμαστεί και να συμμετάσχει σε μια διοργάνωση, πόσω μάλλον μια διοργάνωση του εξωτερικού.

Για μια συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, πρέπει να μεριμνεί εξ ολοκλήρου η πολιτεία και η ολυμπιακή επιτροπή, παρέχοντας τα πάντα (κυριολεκτικά όμως τα πάντα), στους αθλητές και αθλήτριες και τους προπονητές-τριες τους, για να πάνε, να συμμετέχουν και αν μπορούν, να διακριθούν κιόλας. Ούτε θέμα των χορηγών είναι, ούτε των Δήμων, ούτε της Περιφέρειας. Υπό αυτούς τους όρους, οι βουλευτές, ειδικά οι κυβερνητικοί που στριμώχτηκαν για μια φωτογραφία με τον ολυμπιονίκη, πρόσθεσαν μερικούς πόντους υποκρισίας στο σκορ τους…

Αυτή η συνθήκη δεν «αθωώνει» χορηγούς και αυτοδιοίκηση, αλλά οι παράμετροι είναι πάρα πολλές. 

Εάν πχ ένας αθλητής, όπως για παράδειγμα τώρα ο πρώτος χρυσός ολυμπιονίκης των Ιωαννίνων Στέφανος Ντούσκος, δυσκολεύτηκε να συμμετάσχει για υλικούς λόγους στους αγώνες, θα πρέπει να δώσει διευκρινίσεις και εξηγήσεις ο σύλλογός του, ο ΝΟΙ εν τω προκειμένω, πρωταθλητής και πολυνίκης στην Ελλάδα, αν όντως υπήρξαν προβλήματα και αν έκανε ο ίδιος ο σύλλογος κάποιο αίτημα σε φορείς, ιδιωτικούς ή δημόσιους (εξ ου και η εν μέρει μόνο «αθώωση» που προαναφέρθηκε), αν αυτό ικανοποιήθηκε ή απορρίφθηκε. 

Πέραν τούτων, ξαναλέμε, υπάρχουν διάφορες διαστάσεις και παράμετροι. Κάποτε, η ελληνική πολιτεία βρήκε μια ενδιάμεση λύση στην αποκατάσταση των ολυμπιονικών, διορίζοντάς τους στις ένοπλες δυνάμεις, προκειμένου προφανώς να έχουν μια εφ’ όρου ζωής επαγγελματική αποκατάσταση και να υποκαθίσταται εν μέρει ο επαγγελματισμός που απαιτεί η σύγχρονη διαδικασία πρωταθλητισμού. Φυσικά, το σύστημα είχε πάρα, μα πάρα πολλά μειονεκτήματα. Τότε όμως «πετάγαμε στον έβδομο ουρανό» των επιτυχιών και των μεταλλίων και όλα φαίνονταν εθνικώς εντάξει.

Τώρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μνημείο αναξιοπιστίας και κατρακυλάει (και) αγωνιστικά στους σχετικούς πίνακες και η ελληνική άρση βαρών μοιάζει με εγκαταλειμμένη πόλη που πέρασε «κίτρινο πυρετό» του χρυσού στην Άγρια Δύση, υπάρχουν φωνές όπως των ποδοσφαιριστών του Χαραυγιακού και του αρσιβαρίστα Θοδωρή Ιακωβίδη. Στους μεν πρώτους η διοίκηση «κρεμάει τα δελτία» με το έτσι θέλω, στον μεν δεύτερο κανείς αρμόδιος δεν παρείχε ούτε καν τα βασικά. 

Ο Ιακωβίδης είπε πράγματα που δεν θα έλεγαν ποτέ πχ ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη, που είναι το ισχυρότατο τρεντ χορηγών, ενδιαφέροντος και… σημάτων στη φανέλα, αλλά και άλλοι ικανότατοι και διακεκριμένοι αθλητές και αθλήτριες. Ακριβώς γιατί, είτε οι επιτυχίες τους τραβάνε τα πάντα -κοινό, χορηγούς και σύγχρονα (ημι)εθνικά αφηγήματα- είτε γιατί είχαν πίσω τους ένα σοβαρό και στιβαρό σύλλογο που, ακόμα και με τα προβλήματα που μπορεί να έχει, φρόντισε οι αθλητές-τριες του να έχουν τα βασικά: προπόνηση, φροντίδα, στήριξη.

Σε ό,τι αφορά τη χορηγία, πολύ συχνά όλες οι πλευρές την παρερμηνεύουν. Πρώτες οι ίδιες οι εταιρίες, οι οποίες θεωρούν πολύ συχνά ότι ένα κατ’ αποκοπήν ποσό τις καθορίζει ως την αρχή και το τέλος της στήριξης. Αυτός είναι ο τρόπος όμως να καταντήσει η στήριξη «ελεημοσύνη» και υπόθεση μεταξύ γνωστών και γνωστών των γνωστών. Ενίοτε προβάλλουν και απαιτήσεις οι οποίες ξεπερνούν το πεδίο της χορηγίας και περνάνε σε αυτό της διαφήμισης, η οποία, ως γνωστόν, είναι επί πληρωμή και όχι δωρεάν. 

Αντίστοιχα, οι χορηγούμενοι συχνά επιβεβαιώνουν τη διαδικασία «ελεημοσύνης», στη λογική «μάζευε και ας είναι και ρώγες», χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία μιας οργανωμένης υποβολής αιτήματος με χορηγικό φάκελο: Χρειαζόμαστε τόσα, γι αυτούς τους σκοπούς, επειδή οι αρμόδιοι δεν μας τα παρέχουν, πχ. Τα αποτελέσματα μπορούν να αποβούν από τραγελαφικά ως καταστροφικά, ανάλογα με τον τομέα: από τη δημοσιογραφία μέχρι τον αθλητισμό. Α, και την πολιτική φυσικά...

Η χορηγία δεν απαλλάσσει τους οργανωμένους φορείς, ειδικά τους κρατικούς, από τις υποχρεώσεις τους. Ο αθλητισμός έχει τέτοιους, με μεγάλη πείρα, αλλά και αδυναμία να καταστρώσουν ένα σχέδιο που θα συνεχίζεται και θα έχει αποτελέσματα. Προτιμούν να αναλώνονται σε μάχες εκ του συστάδην σε ομοσπονδίες και συλλόγους, αποβλέποντας σε μια επιβίωση που έχει πεπερασμένη φύση. Το βλέπουμε ήδη στην ποδοσφαιρική και μπασκετική πραγματικότητα της χώρας, το βλέπουμε και αλλού, ευτυχώς με εξαιρέσεις όπως ο Τσιτσιπάς, η Σάκκαρη, ο Τεντόγλου, ο Πετρούνιας και φυσικά, ο Ντούσκος.

Σε ό,τι αφορά την αυτοδιοίκηση, ας διαλέξουμε κάτι άλλο για κριτική, προσφέρει πολλές δυνατότητες εξάλλου Σε αυτό το κομμάτι όμως δεν είναι δική της η πρώτη ευθύνη, άσχετα αν συχνά προσπαθεί να «πατήσει πόδι» στον αθλητικό χώρο, προκειμένου να ανταλλάξει τη στήριξη με πολιτική επιρροή. Έχει συμβεί, έτσι δεν είναι; Επειδή έχει συμβεί, είναι ένας λόγος παραπάνω να μην έχει τον πρώτο λόγο και να μην αναμειγνύεται.

Το χρήμα δεν «αναγνωρίζει» καταγωγή. Κυρίως, προσβλέπει σε περισσότερο χρήμα και δημιουργεί εξαρτήσεις. Γι αυτό χρειάζεται πολλή προσοχή όταν το μπλέκουμε με μια σειρά ευαίσθητες δραστηριότητες. Μια από αυτές, είναι και ο αθλητισμός.