Όταν ο αθλητισμός δίνει άλλο νόημα στη ζωή

Η Ανθή Λιάγκου είναι ένα κορίτσι που σε εκπλήσσει με την αισιοδοξία της. Είναι κάτι που τη χαρακτηρίζει. Το χαμόγελό της είναι ακόμα πιο δυνατό, τις τελευταίες ημέρες, μετά το παγκόσμιο ρεκόρ που πέτυχε στη δισκοβολία F33, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ) στο ΟΑΚΑ. Χαίρεται και εκτιμά την επιτυχία της όσο τίποτα άλλο. Κι αυτή και οι γονείς της. Και δικαιολογημένα. 

Ο αθλητισμός είναι η ζωή της τα τελευταία οκτώ χρόνια: καθημερινές προπονήσεις σε σφαίρα, δίσκο και ακόντιο μέσω του αθλητικού σωματείου ΑμεΑ «Πύρρος». Κάθε φορά και ένας στόχος. Αυτή τη στιγμή, η Ανθή Λιάγκου, το μόνο που σκέφτεται, είναι οι παραολυμπιακοί αγώνες του Ρίο στα τέλη Αυγούστου. Και μετά; «Θέλω να μείνω όσο περισσότερο μπορώ στον αθλητισμό. Τίποτα άλλο» μας λέει, έχοντας δίπλα της τη μητέρα της, την κυρία Βασιλική, άγρυπνο φρουρό.

Η Ανθή δεν είναι η μόνη με κινητική αναπηρία που ασχολείται με τον αθλητισμό στα Γιάννενα. Υπάρχουν κι άλλα παιδιά που κάνουν τα δικά τους βήματα και  βάζουν τον δικό τους στόχο. Το κυριότερο είναι, βέβαια, ότι ο αθλητισμός καταφέρνει να ακυρώσει την κοινωνική απομόνωση των ανθρώπων αυτών. 

Η περίπτωση της Ανθής αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση. Κάθε φορά που μιλάει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση. «Δεν νιώθω ανάπηρη. Σίγουρα τα πράγματα δεν είναι απλά, αλλά είμαι τυχερή. Με στηρίζουν πολύ οι γονείς μου, πέντε-έξι φίλοι και ο προπονητής μου ο Σταύρος Στραγάλης» λέει. «Μέσα από τον αθλητισμό έγινα καλύτερος άνθρωπος, έμαθα να σέβομαι τους άλλους και να αγωνίζομαι με ήθος. Ο αθλητισμός με βοήθησε και πολύ στο σώμα μου (σ.σ. η Ανθή πάσχει από εγκεφαλική παράλυση δεξιάς πλευράς). Πριν ασχοληθώ με τον αθλητισμό, πονούσα πολύ στη μέση και δεν μπορούσα να ξαπλώσω καν». Στους ανθρώπους που συνάντησαν στην πορεία ζωής της Ανθής, αναφέρεται με έμφαση η μητέρα της. «Εμείς δεν ξέραμε πολλά πράγματα. Μας βοήθησαν πολλοί άνθρωποι, ιδίως ο Σταύρος. Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να μην είναι μόνοι τους» αναφέρει η κυρία Βασιλική. Οι γονείς της Ανθής είναι άνθρωποι που δεν ντράπηκαν ποτέ για το πρόβλημα της κόρης τους. Και δεν την νταντεύουν. «Θα πάω για δουλειά και η Ανθή θα κάνει κάποιες δουλειές στο σπίτι. Όσες μπορεί να κάνει. Θα τις κάνει όμως» λέει η κυρία Βασιλική, με την Ανθή να προσθέτει: «Μπορώ να ζω μόνη μου». Ο πατέρας της, λιγομίλητος, στην άκρη του καναπέ, παρεμβαίνει για να πει με έναν πατρικό θαυμασμό: «Η Ανθή έχει τεράστια θέληση. Κι αν έχεις θέληση...». 

Μπορεί ο αθλητισμός να είναι η ζωή της πια, αλλά δεν έχει σταματήσει να κάνει πράγματα για τη μόρφωσή της. Μετά το πτυχίο πληροφορικής που πήρε από το ΤΕΕ, πήρε και δεύτερο στη διοίκηση και οικονομία. Η σχολική της εκπαίδευση δεν ήταν ομαλή. Μετά το γυμνάσιο, δεν πήγε σε κανονικό λύκειο λόγω έλλειψης προσβασιμότητας σε σχολικές μονάδες εκείνα τα χρόνια. Μέχρι που της είπαν για το εσπερινό ΤΕΕ, όπου υπήρχε προσβασιμότητα. Και έτσι συνέχισε... «Δεν ξέραμε πολλά πράγματα. Και δεν υπήρχε κάποιος να μας τα πει. Έχασε πολλά πράγματα η Ανθή» επισημαίνει η κυρία Βασιλική, για να τη διακόψει η Ανθή λέγοντας με τη γνωστή πια αισιοδοξία της: «Ίσως τελικά όλα να είναι θέμα timing». 

Η μετακίνηση στην πόλη δεν της είναι εύκολη, όπως δεν είναι για κανένα ΑμεΑ. Καθημερινά, η Ανθή πηγαίνει με το αμαξίδιό της από το σπίτι της στην Ανατολή στον σύλλογο ΑμεΑ στο παλιό «Χατζηκώστα». Η οδός Ανεξαρτησίας τη δυσκολεύει ιδιαίτερα. Αναμφίβολα, οι υποδομές λείπουν. Κυρίως όμως μάς λείπει η παιδεία. Ο μεγαλύτερος φόβος της στη μετακίνησή της εντός της πόλης είναι οι πόρτες που ανοίγουν προς τα έξω με φόρα, χωρίς οι πολίτες να έχουν στο μυαλό τους ότι μπορεί να χτυπήσουν κάποιον. «Την έχω πατήσει πολλές φορές» λέει. Το ίδιο λέει και για τα αυτοκίνητα που παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια.