Περί νεανικής παραβατικότητας…

Είναι γεγονός ότι η νεανική παραβατικότητα έχει αυξηθεί σε όλη την Ευρώπη, ιδίως μετά την πανδημία.

Οι κοινωνικές, οικονομικές και ψυχολογικές επιπτώσεις της πανδημίας σε όλον τον πληθυσμό ίσως να μην έχουν κατανοηθεί σε όλες τις διαστάσεις. Υπάρχουν όμως. Ο παράγοντας «πανδημία» αρχίζει να μπαίνει δυναμικά στην εξίσωση για την κατανόηση του φαινόμενου της αυξημένης νεανικής παραβατικότητας (μαζί με παράγοντες όπως η υπερβολική χρήση των social media).

Και στην Ελλάδα, λοιπόν, η νεανική παραβατικότητα αποτελεί όντως ένα σοβαρό ζήτημα. Δυστυχώς, όμως, περισσότερο σε επίπεδο… αστυνομικών δελτίων Τύπου.

Δεν υπάρχει μέρα τον τελευταίο καιρό που η Αστυνομία να μην εκδίδει δελτία Τύπου για παραβάσεις ανηλίκων και για συλλήψεις γονέων ή καθηγητών, σε περιπτώσεις σχολικών εκδρομών.

Στα Γιάννενα, μόνο τις δύο τελευταίες μέρες η Αστυνομία ανακοίνωσε ότι μια ανήλικη έκλεψε ένα ηλεκτρονικό τσιγάρο από περίπτερο, ότι ένας μαθητής που βρισκόταν σε σχολική εκδρομή, είχε μαζί του δύο τσιγαριλίκια, ότι πέντε μαθητές (σε σχολική εκδρομή κι αυτοί) αντιστάθηκαν και επιτέθηκαν σε αστυνομικούς που ήθελαν να τους κάνουν έλεγχο.

Η Αστυνομία (και άρα η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη) έχει βάλει ψηλά στην ατζέντα της τους ελέγχους «για την αποτροπή και αντιμετώπιση της παραβατικότητας που εκδηλώνεται μεταξύ νέων» όπως αναφέρεται σε σχετικές ανακοινώσεις, υπό την πίεση και της κοινωνίας («τι κάνει η Αστυνομία;»).

Η παραβατικότητα δεν εκδηλώνεται από μόνη της όμως. Οι ευθύνες της κοινωνίας –γονεϊκό και σχολικό περιβάλλον και κοινωνικός περίγυρος- είναι παρούσες. Η παραβατικότητα δεν προκύπτει από παρθενογένεση.

Και αυτό που χρειάζεται, είναι ουσιαστικές παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα. Αυτή τη στιγμή, με την αστυνομοκρατική αντίληψη για τη νεανική παραβατικότητα, υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος ένας ανήλικος με παραβατική συμπεριφορά να χαρακτηρίζεται με περισσή ευκολία εγκληματίας (σ.σ. η νεανική εγκληματικότητα είναι μια άλλη, πολύ σοβαρή υπόθεση) ή να υπάρξει μια γενίκευση-στοχοποίηση του κάθε ανήλικου –και δη του κάθε εφήβου μεταξύ 14 και 16 ετών όπου, σύμφωνα και με μελέτες, η συχνότητα εμφάνισης παραβατικής συμπεριφοράς είναι μεγαλύτερη.

Εν κατακλείδι, η παραβατικότητα σε αυτές τις ηλικίες δεν είναι θέμα των παιδιών, αλλά όλων των ενηλίκων.