Πενήντα χρόνια «Μπάλλος»

Ο «Μπάλλος» κυκλοφόρησε πριν από 50 ολόκληρα χρόνια, 30 Μαρτίου του 1971. Ήταν ενδεχομένως το πιο χαρακτηριστικό δείγμα μιας σκηνής που, παρότι θα μπορούσε, δεν βρήκε ποτέ το δρόμο της. Ίσως να έφταιξε και το γεγονός ότι βρισκόταν στην Ελλάδα.

Το 1971 ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν 27 χρονών, είχε ήδη δύο δίσκους στο ενεργητικό του και τίποτα δεν έδειχνε ότι πέντε δεκαετίες αργότερα θα ήταν βασικά μιμητής και βασικότερα, απολογητής.

Τότε, είχε μια από τις καλύτερες μπάντες στην Ελλάδα μαζί του, τα «Μπουρμπούλια»: Νίκος Τσιλογιάννης στα ντραμς, Βασίλης Ντάλλας στο μπάσο, Γιάνος Λαμπίνσκι στην ηλεκτρική κιθάρα και Σπύρος Καζιάνης στα πνευστά. Στο δίσκο παίζουν επίσης ο Δημήτρης Πουλικάκος κρουστά και ο Χάρης Ανδρεάδης, πιάνο.

Αν σας αρέσει ο Τύπος μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Ο Λαμπίνσκι που πέθανε πρόσφατα, είχε γεννηθεί στην Ουγγαρία και μεταξύ άλλων, υπήρξε για σύντομα διαστήματα δεύτερος κιθαρίστας στους Sokrates, αργότερα στον Εξαδάκτυλο, με τον Πουλικάκο, αλλά και στο ντεμπούτο της Μαρίζας Κωχ, τον «Αραμπά», επίσης του ’71. Στον «Μπάλλο», παρότι ο δίσκος είναι συχνά εκκωφαντικός, αυτός δίνει παράλληλη μουσική γραμμή με τζαζ κιθαριστικό ύφος. Λίγο πριν, στα Μπουρμπούλια έπαιζε κιθάρα ο Τάκης Ανδρούτσος, των Πελόμα Μποκιού.

Ο δίσκος ήταν ένα κυριολεκτικό ντελίριο, το οποίο ανατροφοδοτούσε ο Σαββόπουλος και η μπάντα εναλλάξ. Ο «Παλιάτσος και ο ληστής» είναι μια από τις καλύτερες διασκευές του All Along the Watchtower και το Κιλελέρ είναι ένας κανονικός ύμνος, ενώ το «Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα» και το «Σημαία από νάιλον» κλείνουν το μάτι σε μουσικές παλινδρομήσεις, σαν αυτές που επιχειρούσαν διάφορα πρότυπα της εποχής στους concept δίσκους τους.

Το πρώτο κομμάτι όμως, είναι η καλλιτεχνική δήλωση του Σαββόπουλου και της μπάντας: Ο Μπάλλος, το ομώνυμο δεκαεξάλεπτο μεταβαλκανικό ροκ έπος είναι αυτό που σήμερα υπηρετείται μουσικά, άλλοτε επιτυχημένα, αλλά κυρίως τετριμμένα.

Ο Αργύρης Ζήλος είχε γράψει για το κομμάτι: «Μια ηχητική και λεκτική περιπέτεια που άρδευε ντελιριακή έμπνευση από τόσο ακραίες περιοχές της επικράτειας -περιοχές του χάρτη και περιοχές της νόησης- ώστε να φτάνει να τις καταργεί, ανοίγοντας έτσι στην ελληνική μούσα παράθυρο διάπλατο στον παγκόσμιο ηχητικό πολιτισμό».

Τα δεδομένα που δημιούργησε ο «Μπάλλος» στην ελληνική μουσική σκηνή, δεν χάθηκαν ποτέ. Τροφοδότησαν μερικές από τις καλύτερες και πιο δημιουργικές στιγμές της, διαχρονικά, έστω και αν αυτές παρέμειναν κυρίως underground. Επίσης, σε εκείνες τις περιοδείες για το δίσκο (που έφτασαν και στα Γιάννενα), δεκάδες πιτσιρικάδες της εποχής αποφάσισαν ότι το μέλλον τους ήταν ηλεκτρικό…