Πενήντα χρόνια Aqualung

To 1971 οι Jethro Tull δεν ήταν ακόμα η προσωπική μουσική γκαρσονιέρα του Ίαν Άντερσον.

Καταρχάς, ήταν ένα μουσικό σχήμα που είχε στο παλμαρέ του το Benefit, το οποίο είναι ακόμα ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών για το ροκενρόλ.

Δεύτερον, μόλις τρία χρόνια πριν, είχε για λίγο στις γραμμές του τον Τόνι Αϊόμι, λίγο πριν αυτός, ευτυχώς για την ανθρωπότητα, επιστρέψει στην παλιοπαρέα από το Μπέρμιγχαμ, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Τρίτον, ο Άντερσον, ένας εξαιρετικά… αντιτουριστικός τύπος με φλάουτο, είχε ταιριάξει απόλυτα με μια αθόρυβη μουσική ιδιοφυία, τον κιθαρίστα Μάρτιν Μπαρ, ο οποίος ποτέ δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε.

Το 1971 λοιπόν, ήταν η χρονιά που οι Jethro Tull θα γνώριζαν την επιτυχία οριστικά και αμετάκλητα.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Το Aqualung που κυκλοφόρησε στις 19 Μαρτίου είναι ουσιαστικά ένα concept άλμπουμ, παρότι δεν ξεκίνησε να δημιουργηθεί ως τέτοιο. Ο Άντερσον και ο Μπαρ έβαλαν εξ ημισείας τα υλικά (παρότι δημιουργικά αναφέρεται κυρίως ο Άντερσον) και έτσι, προέκυψε ένας δίσκος με κάμποσες φιοριτούρες και ένα έντονο κλασικιστικό ύφος, με μερικά πολύ χαρακτηριστικά κιθαριστικά διαλείμματα.

Η δε φωτογραφία του εξωφύλλου έχει μια παράξενη ιστορία. Είναι αναπαραγωγή μιας φωτογραφίας που τράβηξε η σύζυγος του καλλιτέχνη Μπέρτον Σίλβερμαν, εικόνα ενός αστέγου από τις όχθες του Τάμεση. Ο Άντερσον ωστόσο, έχει δώσει δύο διαφορετικές εκδοχές, τη μια ότι πρόκειται για αναπαραγωγή μιας φωτογραφίας της δικής του συζύγου (υποτίθεται ότι το άλμπουμ προέκυψε ως ιδέα από αυτές τις φωτογραφίες), αλλά και ότι είναι… ο ίδιος.

Το 1971, το αφεντικό της Chrysalis, της δισκογραφικής εταιρίας των Tull, αγόρασε τρεις αναπαραγωγές των υδατογραφιών από τον Σίλβερμαν, αντί 1.500 δολαρίων. Αργότερα ο Σίλβερμαν προσπάθησε να διεκδικήσει περισσότερα χρήματα για την εικόνα του εξωφύλλου που έγινε διάσημη, χωρίς επιτυχία. Το μοναδικό πρωτότυπο έχει σήμερα ο Έλις, καθώς τα άλλα δύο κλαπήκανε.

Ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει σε κάμποσες επανεκδόσεις, κάθε φορά με κάτι καινούργιο (μίξη, κάποιο κομμάτι, κάποια πρόβα κ.λπ.). Ξεκινάει με το ομώνυμο, οπερετικό, σχεδόν σε τέσσερις πράξεις έργο και συνεχίζεται με μερικά από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας: Cross-eyed Mary, Mother Goose, My God.

Λίγο πριν το τέλος, ο θεός κλέβει το φρένο και το τρένο δεν πρόκειται να κόψει ταχύτητα, σε ένα από τα πέντε εγκυκλοπαιδικής γνώσης κομμάτια που διδάσκονται στην Α’ δημοτικού του ροκενρόλ: Το Locomotive Breath…