Το όχι και τόσο «ήσυχο» κτίριο στη Δομπόλη

Στην περίφραξη του παλιού ή πρώην κτιρίου του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, στην οδό Δομπόλη, κάπου κρυμμένη πίσω από τα δέντρα, βρίσκεται η ενημερωτική πινακίδα για το έργο της ανακατασκευής του κτιριακού συγκροτήματος. Προϋπολογισμός έργου 3 δις δραχμές (9 περίπου εκατομμύρια ευρώ, σήμερα) με χρηματοδότηση από το Περιφερειακό Ταμείο Ανάπτυξης που υπαγόταν στην τότε κρατική Περιφέρεια Ηπείρου.

Παρά τις αρχικές προσδοκίες για ανακατασκευή όλου του κτιριακού συγκροτήματος για τη στέγαση δημόσιων υπηρεσιών, ο προϋπολογισμός δεν έφτασε… Και έτσι το μπροστινό κτιριακό συγκρότημα έμεινε ως είχε, με κάποιες προεργασίες, όπως απομάκρυνση τζαμιών και κουφωμάτων σε μια μεγάλη πτέρυγα να είναι εμφανής.

Στην είσοδο του κτιρίου, αντέχει ακόμα η μαρμάρινη επιγραφή «Πανεπιστήμιον Ιωαννίνων» που είχε φτιάξει ο Παύλος Βρέλλης. Αν και πια η λέξη «Πανεπιστήμιον» έχει καλυφθεί από χρωματισμούς με σπρέι. Η εξωτερική όψη του συγκροτήματος δεν είναι καλή. Ο χρόνος και οι καιρικές συνθήκες έχουν κάνει με συνέπεια τη δουλειά τους.

Στην είσοδο του κτιρίου, διακρίνεται πια μόνο η μισή επιγραφή

Oι μεγάλοι κίονες καθορίζουν και σήμερα τον χώρο της υποδοχής που υπήρχε. Αριστερά, μια αίθουσα που κάποτε αποτελούσε την αίθουσα τελετών. Η μικρή σκηνή βρίσκεται ακόμα εκεί. Και πιο δίπλα, άλλη μια αίθουσα, το αμφιθέατρο, με έναν πίνακα και κάποια παλιά ξύλινα φοιτητικά καθίσματα να θυμίζουν τις τρεις δεκαετίες (από το 1965-66 έως το 1994) κατά τη διάρκεια των οποίων το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων έβαλε τις πνευματικές, εκπαιδευτικές και κοινωνικές του ρίζες, έκανε τον αγώνα του κατά της δικτατορίας και οραματίστηκε την εξέλιξή του.

H αίθουσα τελετών με τη σκηνή

Το συγκεκριμένο κτιριακό συγκρότημα σχεδιάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 για να φιλοξενήσει τεχνικές σχολές, οι οποίες δεν λειτούργησαν ποτέ. Ο σχεδιασμός ήταν αυτός ενός διδακτηρίου. Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, που, με την ίδρυσή του, είχε βρει προσωρινή στέγη τότε στην πρώην Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο κτίριο. Σημειωτέον ότι το κτίριο ήταν τριόροφο. Ο τέταρτος όροφος με στέγη αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη για την κάλυψη των πανεπιστημιακών αναγκών.

Πιστό στη σχολική αρχιτεκτονική της περιόδου εκείνης, αυτό το κτίριο-διδακτήριο έχει μεγάλα παράθυρα με σκοπό την αξιοποίηση του φυσικού φωτισμού, διαδρόμους που «ρέουν», πλατιά ανοίγματα και ανοιχτούς χώρους. Η αίσθηση της ελευθερίας στην κίνηση υφίσταται ακόμη και σήμερα, σε αυτό το ερειπωμένο κτίριο και παρά τα μικρά εμπόδια-μπάζα που υπάρχουν.

Και κατά έναν παράδοξο τρόπο, αυτή η ελεύθερη κίνηση προσδίδει μια «ζωντάνια» στον χώρο. Μια «ζωντάνια» που ενισχύεται και από μικρές ή μεγάλες αποδείξεις ότι το κτίριο αυτό έχει δεχθεί πολλούς επισκέπτες όλα αυτά τα χρόνια. Σε πολλούς χώρους του κτιρίου υπάρχουν από χρωματιστές μουτζούρες και συνθήματα μέχρι γκράφιτι (δύο-τρία από αυτά, εξαιρετικά, παρεμπιπτόντως).

* Στην κεντρική φωτογραφία, γκράφιτι σε τοίχο με τον χαρακτηριστικό... τίτλο "Le Silence" (η ησυχία, η σιωπή)