Όταν η Κάρολ Κινγκ ένιωθε τη γη να κινείται

Στις 10 Φεβρουαρίου 1971, η Κάρολ Κινγκ που είχε γεννηθεί 29 χρόνια πριν ως Κάρολ Τζόαν Κλάιν), κυκλοφόρησε το δεύτερό της άλμπουμ.

Το Tapestry έμελλε να είναι ένα από τα τελειότερα άλμπουμ ενός είδους που η μουσική βιομηχανία μόλις γνώριζε: ένα, ας πούμε πρώιμο AOR, το οποίο ήταν μπολιασμένο με μπόλικη σόουλ και κάμποσο μπλουζ και δεν είχε σχέση με τη χαζοπόπ της εποχής, αλλά ούτε και με τα πολύ συγκεκριμένα είδη, από τα οποία και η ίδια προερχόταν.

Επίσης, ο δίσκος ξεκινούσε με ένα μουσικό δυναμίτη: το I Feel the Earth Move ήταν μια δική της σύνθεση, με την οποία υπενθύμιζε πόσο εμπνευσμένη μουσικός είναι. Το συγκεκριμένο (και πιο γνωστό) κομμάτι του δίσκου είναι και αυτό που πατάει περισσότερο στην «από ‘δω μεριά» του ροκενρόλ, χάρη στην παραγωγή του Λου Άντλερ, από τα κουμπιά του οποίου είχανε περάσει (και) οι Mamas & the Papas, άρα γνώριζε πώς να απογειώσει ένα mid tempo κομμάτι.

Επίσης, στο συγκεκριμένο τραγούδι παίζει ηλεκτρική κιθάρα ο Κουτς Κόρτσμαρ, ένας σέσιον παίκτης που είχε παίξει με όλο το κοινοβιακό ροκενρόλ της εποχής.

Και όμως, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου δεν ήταν αυτό. Το it’s too Late, σε στίχους της Τόνι Στερν, είναι ένα μουσικό θαύμα, το οποίο ενδεχομένως δεν θα υπήρχε, αν η Στερν δεν είχε χωρίσει τότε με τον Τζέιμς Τέιλορ. Που ο Τζέιμς Τέιλορ παίζει στον δίσκο, παρεμπιπτόντως.

Επίσης, ένα άλλο πάμφωτο σημείο του δίσκου είναι το Will you Love me Tomorrow, σε στίχους του Τζέρι Γκόφιν. Παρεμπιπτόντως, φωνητικά εκεί κάνει η Τζόνι Μίτσελ.

Ο δίσκος αποθεώθηκε σε πολλά επίπεδα, σάρωσε βραβεία (το 1972 πια) και καθιέρωσε την Κινγκ ως μια από τις κορυφαίες συνθέτριες του ροκενρόλ. Και ως μια εξαιρετικά αισθαντική φωνή, επίσης.