![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/01n@2x.png)
Το μακρινό 1993 οι Monster Magnet είχαν κυκλοφορήσει το Spine of God (καλό) και το EP Tab (καλύτερο). Είχε έρθει όμως η ώρα να μιλήσουν σε περισσότερο κόσμο και οντότητες, ευρύτερα, καθώς η διαστρική τους απεύθυνση θαβότανε κάτω από τόνους grunge που ήταν της μοδός εκείνη την εποχή.
Πώς μια μπάντα με περίεργους, η οποία λάτρευε τους Hawkwind θα έκανε καριέρα το 1993 εν μέσω Nirvana κ.λπ;
Η μια απάντηση είναι ότι οι Hawkwind υπάρχουν και περιοδεύουν ακόμα.
Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:
Η άλλη, ήταν το Superjudge.
To 1992 λοιπόν, ο Ντέιβ ο Γουάιντορφ προσλάμβανε έναν τύπο με τον οποίο μοιραζόταν αντιλήψεις (και άλλα πράγματα), τον Εντ Μάντελ, που ήταν και ζόρικος κιθαρίστας.
Το Superjudge λοιπόν, θα σηματοδοτούσε μια μικρή στροφή της μπάντας σε μια, ας πούμε εμπορικότερη κατεύθυνση, που θα την έκανε πιο γνωστή και πιο «αποδεκτή».
Πήραν λοιπόν μερικές αγαπημένες τους φόρμες, μερικές τις διασκεύασαν (όπως το Evil (Is Going On) του Γουίλι Ντίξον και το Brainstorm των Hawkwind αυτοπροσώπως και τις περιέβαλαν με τη δική τους κοσμοαντίληψη:
Superjudge ομώνυμο, Black Ballon, Dinosaur Vacume, το εναρκτήριο Cyclops Revolution και ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι MM, το Cage Around the Sun.
Το Superjudge, παρότι ήταν πολύ καλό άλμπουμ, δεν γνώρισε την κριτική αναγνώριση που του αναλογούσε. Χάθηκε κάπου ανάμεσα στην αδιανόητη σύλληψη του Spine of God που σηματοδοτούσε την «εναλλακτική» φάση των MM και την απόλυτη καταιγίδα του Dopes to Infinity.
Ωστόσο, ήταν και θα είναι πάντα ένα μικρό δείγμα από το ομιχλώδες συμπαντικό μυαλό του Γουάιντορφ και ενός μουσικού είδους που αρνείται πεισματικά να υποχωρήσει.
