Το όνειρο της σιαμαίας κολοκύθας

Οι Smashing Pumpkins ή καλύτερα, το άλτερ έγκο του Μπίλι του Κόργκαν, το 1992 μπήκανε στο πάνθεον του ανθρώπινου grunge, που προσέγγιζε το κλασικό ροκ και το μέταλ, μαζί με τους Soundgarden και τους Pearl Jam (όπως προσεκτικά είδατε, δεν αναφέρθηκαν οι Nirvana…).

Το όχημα για να το καταφέρουν αυτό, ήταν το Siamese Dream. Το 1993 λοιπόν, 28 χρόνια πριν, 27 Ιουλίου, η μπάντα μαζί με τον εμβληματικό παραγωγό Μπουτς Βιγκ (και ντράμερ των Garbage) κυκλοφόρησε το Siamese Dream.

Αν σας αρέσει ο Τύπος μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Όχι, δεν είναι αυτό με the world is a vampire. Είναι το άλλο, με το Today. Και μαντέψτε επίσης, δεν είναι αυτό το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Tο καλύτερο, ίσως και το κορυφαίο τραγούδι που έχουν γράψει οι Pumpkins είναι το Cherub Rock που ανοίγει το δίσκο. Επίσης, είναι ένας από τους λόγους που το Siamese Dream είναι σχεδόν αδιαμφησβήτητο, παρότι παραλίγο να μη βγει.

Τω καιρώ εκείνο, ο Κόργκαν είχε τα δικά του, ο ντ’ Ίχα και η ντ’ Άρτσι (μη γελάτε, έτσι είναι τα επώνυμά τους) τα είχανε και τα χαλάσανε και ο Τσάμπερλεν είχε θέμα με ουσίες.

Ωστόσο, ο Κόργκαν ήθελε «να βάλει φωτιά στα πάντα» με τον επόμενο δίσκο της μπάντας. Η αυτοκαταστροφική του ορμή συμπεράσυρε όλα τα προβλήματα, που κυμαίνονταν από έλλειψη έμπνευσης, αδυναμία να γράψουν όλα τα μέλη μαζί κ.λπ. κ.λπ.

Η μπάντα σχεδόν αλληλοεξοντώθηκε. Το ’11 ο Κόργκαν παραδέχθηκε ότι ήταν στα πρόθυρα αυτοκτονίας, ενώ κυκλοφορούν διάφοροι αστικοί μύθοι (και μη), σχετικά με το πώς παίχτηκαν τελικά τα κομμάτια του δίσκου στο στούντιο και σε τι (άθλια) κατάσταση ήταν τα μέλη του γκρουπ.

Το Siamese Dream πήρε τη θέση του δίπλα στα πιο άρτια γεννήματα του ροκενρόλ των αρχών της δεκαετίας του ’90. Οι φανατικοί της μπάντας θα το συγκρίνουν με το ντεμπούτο, το Gish, το οποίο ήταν κάπως διαφορετικό.

Δύο χρόνια αργότερα οι Pumpkins έβαλαν πλώρη (και τελικά τα κατάφεραν) να γίνουν μουσικοί δεινόσαυροι, με ένα καλό, αλλά αρκετά διαφορετικό άλμπουμ.