«Όλοι μαζί τα φάγαμε…!»

Της Ελένης Ι. Καλύβα

Μία φράση σε μία σελίδα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας που προκάλεσε, δίχασε, αναστάτωσε, απογοήτευσε. Η αλήθεια είναι, όμως, πως ο νέο-Έλληνας είναι συνηθισμένος σε όλα αυτά τα συναισθήματα και όχι μόνο. Και, δυστυχώς, για τη νέα γενιά το χειρότερο που της συνέβη είναι η παντελής έλλειψη ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.

Η γενιά των νέων ανθρώπων του σημερινού παρακράτους μιας Ελλάδας που τη «συζητάν δίχως γιατί και όχι άδικα…», παραπαίει σε μια καθημερινή προσπάθεια να σταθεί όρθια με όση αξιοπρέπεια της επιτρέπεται. Μια γενιά αμορφωσιάς και νωθρότητας, βολέματος και φραπέ, όπως πολλοί πρεσβύτεροι, δήθεν μορφωμένοι, με περισσή άνεση και χωρίς δεύτερη σκέψη αρέσκονται να χαρακτηρίζουν.

Χιλιάδες πτυχιούχοι άνεργοι, με σελίδες βιογραφικού, αναζητούν έναν λόγο ύπαρξης. Ένα δεκανίκι να κουβαλήσουν το κουφάρι των γηρασμένων νιάτων τους, σε μια ανέλπιδη προσπάθεια να αντισταθούν στην καθημερινή ψυχική νέκρωση, εξαιτίας της κοινωνικής απομόνωσης που οδηγούνται λόγω έλλειψης εργασίας.

Νέοι και υγιείς άνθρωποι μεταμορφώνονται καθημερινά σε υπνωτισμένα ρομπότ, καθηλωμένοι σε έναν «αναπηρικό» καναπέ, να ακούν τους AGB σωτήρες, που διατείνονται πως προσπαθούν να δώσουν λύσεις στα τόσα αδιέξοδα, στα οποία όλοι μαζί, λίγο ή πολύ, οδηγήσαμε την ελληνική τριήρης, με καπετάνιους 300 ανειδίκευτους εργάτες.

Κι εκεί, μέσα στο μαγικό κουτί της τηλεόρασης, οι διάφοροι κατά εκπομπή «Ρομπέν των Δασών», που δήθεν μας υπερασπίζονται ξεχνώντας να μας επιστρέφουν τους φόρους από τους κατά καιρούς σερίφηδες του Νότινγχαμ, να ωρύονται ως αυτόκλητοι συνήγοροι υπεράσπισης.

Πώς είναι δυνατόν να μην αγανακτεί κανείς με τον αιματηρό διασυρμό μιας Ελλάδας διαλυμένης από κάθε εξωτερικό και, κυρίως, εσωτερικό conquistador; Πώς να μην εξοργιστεί που πάνω στα μνημεία μας στήσανε χορό πολεμικό, και ωσάν άρπαγες ρίχνουν τα ζάρια για να μοιράσουν δίκαια τάχα, μεταξύ τους, πάντα, τα διαμελισμένα μας ιμάτια;

Και το χειρότερο… Η μέχρι τώρα σιωπηλή συνενοχή και αποδοχή μας, που διακόπτεται από στιγμιαίες εκλάμψεις αγανάκτησης και «ξανά προς τη δόξα τραβά».

Σε μια Ελλάδα κενών ανθρώπων, αμόρφωτων, νεόπλουτων, δήθεν, απατεώνων, αγγέλων εξάγγελων που μας γλύφουν τα αυτιά και ακούγεται αλήθεια η κάθε τους ψευτιά, πόσο να κρατηθεί και από πού ένας νέος και κατά τη γνώμη τους απαίδευτος άνθρωπος; Πόσο να επιμένει να αγωνίζεται για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;

Ο Ισοκράτης (436 π.Χ - 338 π.Χ.) είπε: «Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε στους πολίτες να θεωρούν:

1. την αυθάδεια ως δικαίωμα

2. την παρανομία ως ελευθερία

3. την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και

4. την αναρχία ως ευδαιμονία».

Και είμαστε εμείς οι ίδιοι που επιτρέψαμε και επιτρέπουμε τόσα χρόνια να μας κυβερνούν δήθεν δημοκράτες, και με την ανοχή και συνενοχή μας να μας αφαιρούν καθημερινά την όποια αξιοπρέπεια μας έχει απομείνει. Πόσο σοφότεροι και καλύτεροι άραγε θα ήμασταν αν γνωρίζαμε πραγματικά την ιστορία μας….