Οι Zeppelin στην κρεμάλα και στη Βαλχάλα

Πριν από 51 χρόνια και κάτι μέρες, οι Led Zeppelin, η λονδρέζικη μπάντα που για μια δεκαπενταετία περίπου γνώρισε αδιανόητη φήμη και πλούτο και ο μύθος της δεν φθάρθηκε ποτέ, καθώς διαλύθηκε γρήγορα, κυκλοφορούσε το 3^ο άλμπουμ της.

Κατά το συνήθειο, ο δίσκος λεγότανε «3».

Οι Zeppelin λοιπόν, των οποίων ο θρύλος για να εξηγούμαστε, έγινε απρόσβλητος και λόγω της μη αναγωγής τους σε δεινοσαυρική μπάντα –γιατί πολλά μπορούσες να τους προσάψεις-, είχαν μέχρι τότε ξεκοκκαλίσει τον Γουίλι Ντίξον και το μπλουζ. Τόσο πολύ, που η επιρροή τους ήταν βασισμένη σημαντικά σε διασκευές, ειδικά του Ντίξον.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Με κάποιον τρόπο λοιπόν, έπρεπε να αποδείξουν ότι είναι κάτι περισσότερο από (τρομερά) βιρτουόζοι μουσικοί. Το «ΙΙΙ» ήταν ένα πρώιμο κομμάτι αυτής της απόδειξης, με τη μπάντα να κοιτάζει προς την αγγλική-κέλτικη παράδοση. Και προς τα μπλουζ, φυσικά.

Με το «έμπα» όμως ο δίσκος προετοίμαζε για τρία-τέσσερα «ρεύματα» που θα ξεκινούσαν περίπου μια δεκαετία αργότερα. Το immigrant Song ήταν ένα χαρντ ροκ φουρνέλο 2:26 λεπτών που τροφοδότησε, σε φωνητικά, ρυθμούς κ.λπ. το μισό sleaze-glam των ‘80s, αλλά και το πιο straight rock της εποχής.

Οι Zep όμως τα κατάφερναν καλά και στα υπόλοιπα κομμάτια. Τα δύο πιο ωραία του δίσκου, το Celebration Day και το Gallows Pole φέρουν υπογραφές του Πέιτζ και του Πλαντ φαρδιές-πλατιές και τελικά, καθορίζουν αυτό που ήταν οι Zeppelin: Μπορεί όχι η καλύτερη μπάντα του πλανήτη, αλλά σίγουρα φτιαγμένη από τα υλικά του μύθου.

Ένα κομμάτι του δίσκου ηχογραφήθηκε στο Μπρον-Υρ-Άουρ  στην Ουαλία, σε μια αγροικία όπου ο Πέιτζ και ο Πλαντ έκαναν διακοπές από την καταιγιστική δημοφιλία που είχαν φέρει το «Ι» και το «ΙΙ».  Επειδή το σπίτι δεν είχε ηλεκτρικό, χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά ακουστικά όργανα και ο Πέιτζ, που τότε άκουγε βασικά τον Ντέιβι Γκράχαμ και την british folk του, διεύρυνε τους ορίζοντες του προς την κατεύθυνση παραδοσιακών κομματιών όπως το Gallows Pole (The Maid Freed from the Gallows).

Εν τέλει, το «διάλειμμα» από τις υπερηχητικές συναυλίες σε μεγάλα γήπεδα, έφερε ένα άλμπουμ που προσπαθούσε μεταξύ άλλων να αποδείξει ότι οι Zep «μπορούν και περισσότερα από μπλουζ διασκευές». Το κατάφεραν σε σημαντικό βαθμό, λίγο πριν επέλθει η καταιγίδα του IV και του Stairway to heaven.