Οι Motorhead στον Α’ Παγκόσμιο

To 1916 οι Motorhead ήταν μια μπάντα που το πιο ήσυχο μέλος της, ήταν ο Φιλ Κάμπελ.

Ναι, το 1916, καλά διαβάσατε. Τότε που το συγκρότημα-τοτέμ του ροκενρόλ, έβγαλε το τελευταίο του άλμπουμ με μια από τις δύο κλασικές του συνθέσεις.

Εντάξει, ήταν το 1991, αλλά λίγη σημασία έχει αυτό, στο σύμπαν του Λέμι, o οποίος στις 26 Φεβρουαρίου της χρονιάς εκείνης, μαζί με τον Wurzel, τον Κάμπελ και τον Animal Τέιλορ, κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία του μείζονος metal.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή εδώ:

Το 1916 ήταν ένα κανονικό έπος, από την αρχή ως το τέλος. Τω καιρώ εκείνω ο Λέμι είχε μετακομίσει στις ΗΠΑ για να μείνει κοντά στην αγαπημένη του… ταβέρνα και τα κομμάτια που έγραφε ήταν εμπνευσμένα από τον Α’ Παγκόσμιο (ο Λέμι ήταν φανατικός συλλέκτης-αναγνώστης των πολεμικών απάντων της ανθρωπότητας) και κυρίως, από περιστατικά όπως η μάχη του Σομ που κράτησε σχεδόν πέντε μήνες.

Ο δίσκος είναι κάτι σαν «best of ακουσμάτων» τεσσάρων παράξενων γενικά τύπων και κυρίως, του Λέμι. Οι Motorhead, ενώ φαινομενικά έχουν βάλει νερό στο κρασί τους και τσέλο στα τραγούδια τους, είναι πιο επιθετικοί και ισοπεδωτικοί από την εποχή του Bomber.

Επίσης, παίρνουν γλυκιά εκδίκηση από όσους κριτικούς τους είχαν ονομάσει «τη χειρότερη μπάντα του πλανήτη» όταν ξεκινούσαν τη σταδιοδρομία τους, η οποία πέρασε δια πυρός, σιδήρου και μερικών τόνων αλκοόλ, στη συνέχεια.

Η επιρροή του Εντ Στέιζιουμ, ο οποίος είχε δουλέψει και με τους Ramones είναι εμφανής. Οι Motorhead «φλερτάρουν» με το πανκ περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία τους και τα κομμάτια είναι κυρίως του λεπτού, διλέπτου και τριλέπτου. Υπάρχουν ακόμα και μπαλάντες, όπως το Love me for ever, καθώς και ένας φόρος τιμής στους Ramones, το ομώνυμο κομμάτι που θα έφερνε πανικό στα live τους και για το οποίο ο Τζόι Ραμόουν είπε ότι «ήταν σαν να γράφει τραγούδι για σένα ο Τζον Λένον».

Επίσης, ο δίσκος έχει και άλλα έπη, όπως το I’m so bad, το No voices in the sky, Going to Brazil κ.α. Έμελλε να είναι ο τελευταίος με τον Τέιλορ στα τύμπανα και η κατακλείδα ενός κεφαλαίου, του σημαντικότερου ίσως, στην ιστορία των Motorhead.