Ο Σπύρος Γραμμένος θέλει να θυμάστε πώς νιώσατε στις συναυλίες του

Ο Σπύρος Γραμμένος πρώτα έγινε Τ(ρ)ι(ρ)άντα και μετά 16, όπως μαρτυράει η ονοματοδοσία στους δίσκους του. Προσφάτως, κυκλοφόρησε νέο δίσκο, έπαιξε σε θεατρικό έργο και οσονούπω, θα τον ξαναδούμε στα Γιάννενα γιατί όλο φεύγει, αλλά όλο εδώ γυρνάει.

Και καινούργιος δίσκος φέτος και ρόλος στο θέατρο (όχι όμως και ντεμπούτο γιατί έχεις ξανασχοληθεί). Διάλεξε για τι θα μιλήσεις πρώτα.

Θα πω πως η κυκλοφορία του δίσκου συνέπεσε με τις πρόβες για την παράσταση. Στα διαλείμματα της πρόβας στο θέατρο, ασχολούμουν με την κυκλοφορία του δίσκου. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα, πολύ έντονα και ταυτόχρονα, στο μυαλό μου. Είχα πολύ καλούς συνεργάτες και στο θέατρο και στον δίσκο. Άκουσα όμορφα πράγματα και για το θέατρο και για τον δίσκο. Τώρα τα έχω και τα δυο στο ντουλάπι, και προσπαθώ να αποσυνδεθώ απ’ αυτά, για να ετοιμάσω τα επόμενα.

Πώς ήταν η εμπειρία ως ηθοποιός στο σανίδι;

Το θέατρο είναι ένα απίστευτο πράγμα. Είναι ζωντανό. Λες τα ίδια λόγια, στον ίδιο χώρο, στις ίδιες συνθήκες και όμως, κάθε φορά είναι διαφορετικό. Ακόμα και το άγχος, η αγωνία και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσεις μέχρι να χτιστεί η παράσταση, μετά την πρεμιέρα αλλάζουν μορφή. Δεν φεύγουν, γιατί ποτέ δεν τελειώνει το χτίσιμο, αλλά τελικά αυτή μάλλον είναι και η μαγεία. Όλα αυτά βέβαια, όπως είπα και πριν, αν έχεις καλούς συνεργάτες. Μέχρι τώρα έχω σταθεί πολύ τυχερός.

Υπάρχει γενικά μια συζήτηση στο χώρο των ακροατών, περί «εντέχνου» και τι κάνει ο καθένας, με όρους που θυμίζουν λίγο κόντρες «ροκάδων-καρεκλάδων». Εσύ με ποιους είσαι;

Eγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά. Δεν γίνεται να χωριζόμαστε πάντα και να βάζουμε ταμπέλες παντού. Δεν μου αρέσει να χαρακτηρίζω τη μουσική. Η μουσική υπάρχει και δεν υπάρχει. Είναι ζωή. Εξημερώνει τα ήθη. Εγώ πάντως είμαι έντεχνος.

Τι σου λένε οι ακροατές-ακροάτριες για το «16», τον καινούργιο δίσκο;

Γενικά αυτό που λένε οι φίλοι, είναι πως αυτός ο δίσκος είναι διαφορετικός από τον προηγούμενο, και σε ήχο και σε στίχο και πως βγάζει μιαν ωριμότητα. Εγώ δεν το καταλαβαίνω. Το μόνο που νιώθω είναι πως έφυγε από μένα και ελευθερώθηκα κάπως, ώστε να μπορέσω να φτιάξω άλλα πράγματα.

Πώς θες να θυμούνται μια συναυλία σου, όσοι και όσες έρχονται να σε δούνε;

Νομίζω, πως πιο σημαντικό είναι να θυμούνται το πώς αισθάνθηκαν και όχι το τι άκουσαν. Είχα δει τους «Blues wire» στο Μαντζάτο όταν ήμουν πιτσιρικάς. Δεν θυμάμαι ούτε ένα τραγούδι, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς ένιωσα.  

Τώρα, θέλουμε μια ανέκδοτη ιστορία. Όπως εκείνη με τον τύπο στην Καβάλα που είχε κλείσει με το αυτοκίνητό του κάποιον και σε έβριζε στη συναυλία. Μπορούμε να έχουμε μια τέτοια ιστορία;

Έχω μία. Πολύ καλή, αλλά θα σου την πω όταν θα είμαστε οι δυο μας. Εδώ νιώθω πως μας παρακολουθούν χιλιάδες μάτια και ντρέπομαι.

Καλά, εντάξει τότε. Περιμένω.