O ψυχικός κόσμος του Στιβ Χάρλεϊ

Το ελληνικό κοινό γνώρισε ευρέως τον Στιβ Χάρλεϊ και τους Cockney Rebel, με έναν κάπως… ενδιάμεσο τρόπο, όταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου διασκεύασε το Sebastian, σε στίχους Σάκη Μπουλά, στο (τρομερό) «Φοβάμαι» του 1982. Μετά, ο Μπίλυ πήρε εργολαβία τον Κρις ντε Μπεργκ.

Ο Χάρλεϊ όμως και οι Cockney Rebel που πριν από 47 χρόνια, τέτοιες μέρες, έβγαζαν το Psychomodo, ήταν μια πολύ πιο σύνθετη περίπτωση καλλιτέχνη και μπάντας.

Το Psychomodo ήταν καταρχάς η δεύτερη δουλειά του συγκροτήματος. Ένα χρόνο πριν, είχανε βγει από κάποιο μπαούλο με φορεσιές του Μπόουι και με το «Human menagerie» είχανε πάει το glam σε άλλες περιοχές, εκεί που τύποι σαν τον Τζάρβις Κόκερ θα καθάριζαν τα γυαλιά τους για να δούνε (και να ακούνε) καλύτερα, κάμποσα χρόνια μετά.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή:

Το Psychomondo ήταν σε ένα βαθμό η εξαργύρωση της επιτυχίας του HM (και του αυθεντικού Sebastian, αλλά και του Hide away που βρίσκονταν εκεί), ήταν όμως και η ανάδειξη του «ανθρώπου-ορχήστρα» Χάρλεϊ, που ήταν φανερά η πιο ισχυρή περσόνα, δεν ήταν μόνος του όμως.

Στο δίσκο έκανε παραγωγή ο Άλαν Πάρσονς, που σαν σωστός «μουσικός-κουμπάκιας» ήταν πρόθυμος να ακούσει κάθε παλαβομάρα που του πρότεινε ο Χάρλεϊ. Επίσης, μαζί του ο Χάρλεϊ είχε έναν αφανή ήρωα του βρετανικού ροκενρόλ, τον Τζιμ Κρέγκαν, ο οποίος είχε ένσημα στους Family και αργότερα, έπαιξε και με τον Ροντ Στιούαρτ, σχετικά νωρίτερα, από τότε που έκλεψε το μαλλί της Μπόνι Τάιλερ, αλλά και μέχρι λίαν προσφάτως.

Ακολουθεί βλάσφημη άποψη: Το Psychomondo είναι καλύτερο από το Human Menagerie, για τους εξής δύο λόγους: Αφενός, φαίνεται ότι είναι πιο κοντά σε μια αντίληψη που είχε για τη μουσική, ο πρώην δημοσιογράφος, Στιβ Χάρλεϊ και αφετέρου, γιατί όλες οι εμμονές του κάθονται «σε ένα φολκ κλαμπ και αράζουν, παρουσιάζοντας ένα ολόκληρο λόγο ύπαρξης», στο νεαρό που ονειρεύτηκε κάτι τέτοιο, όπως έχει πει ο ίδιος ο Χάρλεϊ.

Παρότι ο δίσκος δεν γνώρισε την ίδια επιτυχία με το Human Menagerie, διαθέτει τουλάχιστον δύο εξαιρετικά κομμάτια: Το Ritz και φυσικά, το Mr Soft…