Ο πιο κουλ τύπος στο ξεκίνημά του

Πριν από 52 χρόνια, τέτοιες μέρες, ανάμεσα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά του 1967, ένας  33χρονος τότε, Καναδός, έβγαζε τον πρώτο του δίσκο και έδινε τα διαπιστευτήρια του «ορισμού του κουλ», όχι στη χιπστεράδικη και αποκρουστική εκδοχή, αλλά στην άλλη: αυτή του Λεόναρντ Κοέν.

Το Songs of Leonard Cohen ήταν μαζί ντεμπούτο, αλλά και ήδη γνωστό. Τη «Suzanne» τηνείχε ήδη τραγουδήσει ένα χρόνο πριν η Τζούντι Κόλινς και ο Κοέν  κέντρισε το ενδιαφέρον του Τζον Χάμοντ, ενός από τους μεγαλύτερους μουσικούς παραγωγούς όλων των εποχών.

Ο Κοέν έβγαλε τον τέλειο δίσκο, τον οποίο ακολούθησαν κάμποσοι ακόμα τέλειοι δίσκοι. Εκτός από τη Suzanne, το άλμπουμ περιείχε το «Sisters of Mercy» και το «So long, Marianne» και κάμποσα ακόμα μαργαριτάρια του ροκ εν ρολ.

Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, ο Κοέν ζήτησε έναν ολόσωμο καθρεφτη στο στούντιο, εξηγώντας αργότερα ότι «διακατεχόταν από ένα σχετικό ναρκισσισμό» και ήθελε να βλέπει τον εαυτό του να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει.

Το άλμπουμ δεν βγήκε εύκολα, καθώς ο Κοέν είχε διαφωνίες τόσο με τον Χάμοντ, όσο και με τον Τζον Σάιμον που το διαδέχθηκε στην κονσόλα. Επίσης, δεν του πολυάρεσε η τελική μίξη, παρότι είχε επιβάλλει ήδη τη θέλησή του για ένα «στεγνό» και μινιμαλιστικό ήχο. Αυτόν, που το συνόδεψε σχεδόν σε όλη του την καριέρα, με πάρα πολύ μικρές «παρασπονδίες». Όπως κάνουν οι κουλ τύποι δηλαδή…